Դեռ հարց է, թե ում արժանապատվությունն է ավելի ոտնահարված՝ խալաթվ դատարանի դահլիճ զոռով բերված Հրաչյայի՞, թե՞ սեփական կամքով ու թանկարժեք կոստյումով Կրեմլ մտած Սերժի։

Բաղրամյան 26–ում այժմ միայն մեկ հարցով են մտահոգված. հանկարծ բողոքի թիրախ չդառնա տրանսպորտի թանկացման իրական պատասխանատուն՝ Սերժ Սարգսյանը։

Սարգսյանն ի՛նքն է «անկախ» լրատվամիջոցների հետևում թաքնված «Նեմե՛ց, մարդասպան» ու «Լիսկա հեռացի՛ր» գոռում, քանզի ուզում է սեփականաշնորհել բոլոր տիպի լիսկաների ունեցվածքն ու ՀՀ–ն դարձնել մեկ Լիսկայի երկիր։

Սերժ Սարգսյանը մի կողմից թանկացնում է ուղևարձը, իսկ մյուս կողմից «անկախ» լրատվամիջոցների և հաստիքացուցակային «ակտիվիստների» միջոցով «փչացնում» Տարոն Մարգարյանին և Գագիկ Բեգլարյանին։

«Վերևից» Սերժ Սարգսյանը քծնում է Պուտինին, իսկ «տակից» Բաղրամյան 26–ին կից գործող լրատվամիջոցները ՌԴ–ին հռչակում են Հայաստանի թշնամի, իսկ Սերժ Սարգսյանին՝ Պուտինի դեմ հերոսական պայքար մղող ու ՀՀ անկախությունը «չար» ռուսներից պաշտպանող մարտիկ։

Տիգրան Սարգսյանը որոշել է հայ աղջիկներին պսակել ըստ կառավարության դիրեկտիվների և «պարտիայի» որոշման:

Դե հիմա պատկերացրեք, որ իշխող օլիգարխիան որոշեր նախագահի պաշտոնում վերարտադրել ոչ թե Սերժ Սարգսյանին, այլ նրա եղբայր Սաշիկին։ Այդ դեպքում հաստատ ավելի վատ կլիներ։

Սարգսյանին թվում է, թե եթե ինքը հանձնող և զիջող դառնա, ապա կարժանանա Արևմուտքի խրախուսական թփթփոցներին ու կդառնա պրոգրեսիվ գործիչ։ Թփթփոց ստանալը դուր է գալիս կոմսոմոլի դպրոցն անցած այդ մարդուն։

Բաղրամյան 26-ում չէին սպասում Ազնավուրին, կամ՝ նա ինքը չի ցանկացել հանդիպել Սերժ Սարգսյանի հետ:

Սարգսյանը, շատ լավ հասկանալով, որ անդառնալիորեն կորցրել է ռուսական աջակցությունը անվտանգության հարցերում, որոշել է Արևմուտքի (ներառյալ՝ Թուրքիայի) հետ իր անձնական շահերից բխող գործարքի մասնակից դարձնել ողջ հանրությանը։

Սերժ Սարգսյանի նախագահության շրջանում շատ մոդայիկ է դարձել, ավելի ճիշտ՝ Բաղրամյան 26–ից խրախուսվում է «հակաօլիգարխիկ» պայքարի թեման ու հակառուսական հիստերիան, ինչպես նաև արևմտամետություն խաղալը։

Ալեքսանդր Սարգսյանը, ըստ տարածված լուրերի, սիրում է տարատեսակ բիզնեսների մեջ փայ մտնել, հետևաբար՝ հիմնադրամների ու դրանց փոխանցվելիք գումարների կարիքը չունի։

Ինչպես 1999թ. հոկտեմբերի 27–ից հետո Սերժ Սարգսյանի դիրքերն իշխանական համակարգում ամրացան, այնպես էլ Ա. Մարգարյանի հանկարծամահ լինելը նպաստեց Սերժ Սարգսյանի ծրագրերի իրականացմանը։

Սարգսյանին միայն փողն ու «ատկատն» է հետաքրքրում, և քանի որ եվրոպացիները 1,5 միլիարդ դոլար են խոստացել ասոցացման համաձայնագրին միանալու դեպքում, նա ամեն ինչի տակ պատրաստ է ստորագրել առանց խորանալու։

Ի տխրություն Ադրբեջանի ղեկավարության և ի հեճուկս «մերոնց» ասենք, որ Սամվել Բաբայանը անհետ կորած չէ։ Նրա 44 ազդականչը, որպես մղձավանջ, դեռ կհասցնեն առիթի դեպքում լսել սաֆարաբիևները։

Հիմա ո՞վ է ավելի վտանգավոր՝ Լիսկա՞ն, թե՞ Տիգրան Սարգսյանը։

ԵՄ–ի հետ ասոցացման համաձայնագիր ստորագրելով՝ մենք ստանում ենք իշխանությունների կողմից մսխվելիք փող, բայց կորցնում ենք շատ կարևոր բան՝ անվտանգությունը։

Սերժ Սարգսյանից ազատվելը ոչ թե ու ոչ այնքան իշխանափոխության և զարգացման հնարավորություն ստանալու, որքան պետական անվտանգություն ապահովելու խնդիր է: