Ափսոս էր Վազգեն Սարգսյանը։ Կանցնե՞ր արդյոք նրա մտքով, որ հարազատ եղբայրը միզելու է և՛ իր գաղափարների, և՛ իր ապրած կյանքի, և՛ իր անվան վրա։

Նիկոլն ամեն օր փակում է անցնցում հեռանալու տարբերակը և հանդես գալիս որպես ցանկացած տարբերակով իրեն հեռացնելու թիվ մեկ պատվիրատու։

Նիկոլ Փաշինյանի իշխանությանը տարբեր պիտակավորումներ են տրվում՝ դավաճան, ստախոս, անգրագետ․․․, բայց ամենատիպիկ բնորոշումը մարդասպանն է։

Հաշվի առնելով այն հանգամանքը, որ Նիկոլի, Էդմոնի, Արամի վարքագծի և նրանց արած քարոզի հիմնական շահառուն Թուրքիան ու Ադրբեջանն էին, կարելի է գրեթե 100 տոկոսով պնդել, որ «Ելք» դաշինքն առավելապես թուրքական նախագիծ է եղել։

Նիկոլ Փաշինյանի հեռախոսազրույցը Թուրքիայի նախագահ Էրդողանի հետ նույնպես պետք է դիտարկել «Զանգեզուրի միջանցքի» թեմայի շրջանակներում։

Թուրքիան ու Ադրբեջանը պահը բռնել են (Ռուսաստանն Ուկրաինայով է զբաղված) ու իրենց Նիկոլի հետ առաջ են տանում թուրք–ադրբեջանական օրակարգը։

Նիկոլն ո՞ւմ է էշի տեղի դնում, երբ բողոքում է խաղադրույքներից ու դրանց թաքնված գովազդից։ Իրեն հավատացող փոքրաթիվ պողոսների՞ն, թե՞ ինքն իրեն։

Եթե Ռուբինյան Ռուբենը հայտարարում է, որ հայ-թուրքական գործընթացն առանց նախապայմանների է, ապա նշանակում է՝ կա՛մ ինքն իրեն է չորքոտանու տեղ դնում, կա՛մ իրեն հավատացող պողոսներին:

Լֆիկն այժմ Նիկոլի սրտի օլիգարխն է: Նույնիսկ ավելի լավը, քան Խաչատուր Սուքիասյանը՝ Գռզոն, քանզի Գռզոն ամբիցիաներ ունի և կարող է տակից քաղաքական խաղեր տալ, իսկ ահա Լֆիկը քաղաքական առումով անշառ է՝ «Ով էշ, ես փալան» կարգախոսի շրջանակներում:

Տարբեր են եղել հաճախորդների ճանապարհները դեպի «Քաղաքացիական պայմանագիր» կուսակցություն, ուսապարկերը տարբեր հետագծեր են ունեցել մինչև Նիկոլին կցվելը, բայց բոլորին միավորել է մեկ բան՝ սրանք բոլորը Թուրքիայի հաճախորդներն են:

Նիկոլի իշխանությունը քաղաքական ճոճանակով ՀՀ-ն վերադարձրեց համայնավարական ժամանակաշրջան, բայց սա ոչ թե բոլշևիզմ է, այլ՝ թրքաբոլշևիզմ:

Նիկոլ Փաշինյանն իր իշխանության պահպանման ու ֆիզիկական անվտանգության ապահովումը տեսնում է թուրքական գծի մեջ:

Եթե Նիկոլի սիրտը երկնիշ կամ նույնիսկ եռանիշ տնտեսական աճ է ուզում, ապա իրենք կարող են գները եռանիշ բարձրացնել և հոպլյա՝ տնտեսության եռանիշ աճն ապահովված է:

Նիկոլը լավ կյանքը խոստանում էր Թուրքիայի ու Ադրբեջանի հետ հարաբերությունները կարգավորելով ու պղնձաձուլարան կառուցելով:

Եթե «խաղաղասիրության» 1-ին փուլի գինը դարձավ Արցախի պետականության ու դրա տարածքների զգալի մասի կորուստը, ապա 2-րդ փուլի գինը կարող է դառնալ Հայաստանի պետականությունը:

90–ականներն ունեին մի քանի խորհրդանիշ, որոնցից մեկը Խաչատուր Սուքիասյանն է, մյուսը՝ Գագիկ Ջհանգիրյանը։ Ջհանգիրյանն ու Սուքիասյանը Նիկոլի «նոր Հայաստանի» կարկառուն ներկայացուցիչներն են։

ՀՀ քաղաքացիները «թավշյա» թալանի են ենթարկվում։ Օրը ցերեկով։ Հեղափոխավարի։

Վահագնին հենց դրա համար էլ նշանակել են նախագահ, որ ոչ թե պետության, այլ մեխի գլխի ֆունկցիա կատարի, Ղարաբաղն Ադրբեջանին չհանձնելն էլ պոպուլիզմ համարի: