Հայաստանը Նիկոլի օրոք կորցրել է իր սուբյեկտայնությունը։ ՀՀ–ն հիմա գոյություն ունի միայն այն պատճառով, որ դեռևս կա որոշակի բալանս աշխարհում ու տարածաշրջանում։

Մեր երկիրը ոչ թե բանակցային սեղանի շուրջ հարց որոշող, հարց բարձրացնող ու որոշում կայացնող սուբյեկտ է, այլ բանակցային սեղանի տակ մտած օբյեկտ, որին ինչ դեմ են տալիս, ստորագրում է, ինչ պահանջում են, հանձնում է, ինչ հրամայում են անում է։

Նիկոլը հարգանք չունի սեփական էլեկտորատի հանդեպ ու դրան միշտ փորձում է հիմարի տեղ դնել, էլ ուր մնաց, թե ընդդիմադիր էլեկտորատին հարգեր։

Նիկոլը ձեռքերը լվանում է Արցախից ու արցախահայության ճակատագիրը դնում ռուս–թուրք–ադրբեջանական «բազառների» տակ՝ դրանով իսկ խախտելով ՀՀ անկախության հռչակագիրը։

Ափսոս էր Վազգեն Սարգսյանը։ Կանցնե՞ր արդյոք նրա մտքով, որ հարազատ եղբայրը միզելու է և՛ իր գաղափարների, և՛ իր ապրած կյանքի, և՛ իր անվան վրա։

Նիկոլն ամեն օր փակում է անցնցում հեռանալու տարբերակը և հանդես գալիս որպես ցանկացած տարբերակով իրեն հեռացնելու թիվ մեկ պատվիրատու։

Նիկոլ Փաշինյանի իշխանությանը տարբեր պիտակավորումներ են տրվում՝ դավաճան, ստախոս, անգրագետ․․․, բայց ամենատիպիկ բնորոշումը մարդասպանն է։

Հաշվի առնելով այն հանգամանքը, որ Նիկոլի, Էդմոնի, Արամի վարքագծի և նրանց արած քարոզի հիմնական շահառուն Թուրքիան ու Ադրբեջանն էին, կարելի է գրեթե 100 տոկոսով պնդել, որ «Ելք» դաշինքն առավելապես թուրքական նախագիծ է եղել։

Նիկոլ Փաշինյանի հեռախոսազրույցը Թուրքիայի նախագահ Էրդողանի հետ նույնպես պետք է դիտարկել «Զանգեզուրի միջանցքի» թեմայի շրջանակներում։

Թուրքիան ու Ադրբեջանը պահը բռնել են (Ռուսաստանն Ուկրաինայով է զբաղված) ու իրենց Նիկոլի հետ առաջ են տանում թուրք–ադրբեջանական օրակարգը։

Նիկոլն ո՞ւմ է էշի տեղի դնում, երբ բողոքում է խաղադրույքներից ու դրանց թաքնված գովազդից։ Իրեն հավատացող փոքրաթիվ պողոսների՞ն, թե՞ ինքն իրեն։

Եթե Ռուբինյան Ռուբենը հայտարարում է, որ հայ-թուրքական գործընթացն առանց նախապայմանների է, ապա նշանակում է՝ կա՛մ ինքն իրեն է չորքոտանու տեղ դնում, կա՛մ իրեն հավատացող պողոսներին:

Լֆիկն այժմ Նիկոլի սրտի օլիգարխն է: Նույնիսկ ավելի լավը, քան Խաչատուր Սուքիասյանը՝ Գռզոն, քանզի Գռզոն ամբիցիաներ ունի և կարող է տակից քաղաքական խաղեր տալ, իսկ ահա Լֆիկը քաղաքական առումով անշառ է՝ «Ով էշ, ես փալան» կարգախոսի շրջանակներում:

Տարբեր են եղել հաճախորդների ճանապարհները դեպի «Քաղաքացիական պայմանագիր» կուսակցություն, ուսապարկերը տարբեր հետագծեր են ունեցել մինչև Նիկոլին կցվելը, բայց բոլորին միավորել է մեկ բան՝ սրանք բոլորը Թուրքիայի հաճախորդներն են:

Նիկոլի իշխանությունը քաղաքական ճոճանակով ՀՀ-ն վերադարձրեց համայնավարական ժամանակաշրջան, բայց սա ոչ թե բոլշևիզմ է, այլ՝ թրքաբոլշևիզմ:

Նիկոլ Փաշինյանն իր իշխանության պահպանման ու ֆիզիկական անվտանգության ապահովումը տեսնում է թուրքական գծի մեջ:

Եթե Նիկոլի սիրտը երկնիշ կամ նույնիսկ եռանիշ տնտեսական աճ է ուզում, ապա իրենք կարող են գները եռանիշ բարձրացնել և հոպլյա՝ տնտեսության եռանիշ աճն ապահովված է:

Նիկոլը լավ կյանքը խոստանում էր Թուրքիայի ու Ադրբեջանի հետ հարաբերությունները կարգավորելով ու պղնձաձուլարան կառուցելով: