Նիկոլ Փաշինյանի հեռացումն էականորեն կփոխի մեր բանակցային դիրքերը և զգալիորեն կնվազեցնի պատերազմի հավանականությունը։ Նիկոլն իր վախերով ու զիջողականությամբ պատերազմ է բերում, որքան էլ որ անընդհատ խոսի խաղաղության մասին։

Նիկոլը համաձայնել է Թուրքիայի բոլոր պահանջներին ու հիմա ՀՀ քաղաքացիներին նախապատրաստում է «խաղաղության»։ Դե այնպիսի «խաղաղություն», ինչպիսին բերեց 2018–ից հետո։

ՔՊ–ն հիմա ուզում է «օրենքով» խլել վանաձորցու քվեն ու նոր ընտրություններ կազմակերպել՝ մինչև այդ Նիկոլին լիազորություն տալով համայնքապետ նշանակել։

Ալեն Սիմոնյանը, ով Հայաստանում փիառվում էր Աղդամի նուռը ձեռքին նկարվելով և «Աղդամն իմ հայրենիքն է» գրառումներ անելով, ծպտուն չհանեց ադրբեջանցի իր կոլեգայի ասածներին ի պատասխան՝ փաստացի համաձայնելով նիկոլական՝ «Ղարաբաղը Ադրբեջան է, և վե՛րջ» քարոզչագծին։

Նիկոլն ուռճացնում է պատերազմի վտանգը և առաջ տանում այն միտքը, որ արցախահայությունն անպաշտպան է, քանզի խաղաղապահները վատն են։ Նիկոլը դա անում է, որպեսզի Ադրբեջանին զիջումները հետագայում արդարացնի «կյանքեր եմ փրկել» դեմագոգիկ բանաձևով։

Նիկոլական թիմում կա հստակ շերտավորում՝ հեղափոխական օլիգարխներ, սպասարկող շերտ, չմոներ։

Ադրբեջանցիները կոնկրետ բան են պահանջում, իսկ նիկոլենք «խաղաղություն» են մուրում՝ պատրաստակամություն հայտնելով զիջել ամեն ինչ և ակնկալելով թուրքերի օգնությամբ պահել աթոռը։

9-0–ն Նիկոլ Փաշինյանի իրական պատկերն է։ Բոլոր ոլորտներում է այդպես։ Պարզապես ֆուտբոլում դա ավելի ցայտուն է երևում։

Նիկոլը պատրաստվում է նոր կապիտուլյացիայի՝ Ադրբեջանի առաջարկած 5 սկզբունքների շրջանակներում Արցախն Ադրբեջանի մաս կազմելու պատրաստակամությամբ։

Երբ Սուքիասյանն արդարացնում է Արցախի հանձնելը «30 տարվա թալանով», հասկանում ես, որ «նագլոստը», իրոք, երկրորդ երջանկությունն է։

Ադրբեջանցիները գրավում էին Փարուխը, իսկ ՀՀ ՊՆ–ը՝ Վեդին։ Երկու տեղում էլ Հայաստանն ու Արցախը պարտվողի դերում էին, իսկ Ադրբեջանը՝ հաղթողի։

Ալիևը թքում է, Նիկոլն ասում է՝ անձրև է գալիս։ Ու դժվար է ասել, թե ո՞ր թշնամին է վտանգավոր՝ տեսանելի՞, թե՞ անտեսանելի՝ ներքին։

Հայ–ադրբեջանական այս գործընթացների մոդերատորը Թուրքիան է։ Հայ–թուրքական շփումներն իրականում հայ–թուրք–ադրբեջանական են։

Երկու թշնամիներով շրջապատված մեր երկիրը տևական ժամանակ է, ինչ չունի Գլխավոր շտաբի պետ, իսկ Պաշտպանության նախարար է նշանակվել բանակի հետ կապ չունեցող, բանակում ծառայելու տարիներին հանցագործության համար դատապարտված Սուրեն Պապիկյանը։

Մեր տնաբույծ բոլոր ուկրաինամետները և հակառուսները Նիկոլի թիմակիցներն են կամ նրա նախկին թիմակիցները՝ ՔՊ–ի թերմացքը։

Մարդու իրավունքները գործում են մինչև այնտեղ, որտեղ սկսում է աշխարհաքաղաքական ու տնտեսական շահը։ Մնացածը լոլոներ են ու դեմագոգիա։

Ինչպես Arabat–ը Չավուշօղլուին տեսնելիս, այնպես էլ Նիկոլն Ալիևին տեսնելիս բերանը բացում է ու ցույց տալիս փտած ատամները, որոնք չի բուժում իրեն հավատացող ջուջուլակերներին ցույց տալու համար, թե, իբր, չեն թալանում ու նույնիսկ բուլաթ ատամը չի փոխում։

Այս չորսն էլ ընդհանուր բան ունեն՝ կամակատար են, ապաքաղաքական, անդեմ, ոչ պրոֆեսիոնալ, ոչ կոմպետենտ, հանրային ճանաչողության ցածր մակարդակ ունեցող։ Մի խոսքով՝ զրո։ Իսկը Նիկոլի կադրեր։