Կարեն Հակոբջանյան. «Հայաստանում առկա քաղաքական գործընթացների հիմնական դերակատարները երեք նախագահներն են։ Սա այն դեպքն է, երբ տեղին է օգտագործել «Ուզում եք՝ «ամուսնացեք», ուզում եք՝ խեղդվեք. ծովը մոտակայքում է» արտահայտությունը»։

Արտակ Գևորգյան. «Կառավարության կազմում տեղի ունեցած վերջին փոփոխություններից հետո կրկին ակտիվացան խոսակցություններն այն մասին, որ միայն օրինացականներով չի ավարտվելու գործադիրի «բարեշրջումը»։ Սերժ Սարգսյանի «բարեփոխիչ» ձեռքը կարող է հասնել նաև ուժայիններին»։

Էմիլ Մարգարյան. Այսօր, ինչպես և 20 տարի առաջ, Ադրբեջանի հակահայկական քաղաքականության և հռետորության մեջ ոչինչ չի փոխվել` ինչը հաստատվել է այդ երկրի կառավարական բարձրաստիճան չինովնիկների բազմաթիվ հրապարակային հայտարարություններով:

Սյուզի Մելքոնյան. «Տեսնենք որոշ ժամանակ հետո ՀՀԿ-ականները նույն ջանասիրությամբ կքննադատե՞ն Սերժ Սարգսյանին, երբ տեսնեն, որ հայ-թուրքական գործընթացը, կամ այսպես կոչված ֆուտբոլային դիվանագիտությունը ամբողջությամբ ձախողվել է. սահմանը բաց չէ, իսկ Ցեղասպանության ճանաչման գործընթացն էլ, ըստ էության, Սերժ Սարգսյանի «շնորհիվ» դուրս է եկել ՀՀ արտաքին քաղաքականության օրակարգից»։

Արեգնազ Մանուկյան. «Կուսակցական դառնալու մրցավազքն այժմ ոչ պակաս տեմպերով է ընթանում, անկախ Հայաստանում, քան սովետական տարիներին։ Եթե այն ժամանակ կոմունիստ էին դառնում, որ կարողանային պահեստը թալանելու հնարավորություն ստանալ, ապա մեր օրերում կուսակցականացումը նախարար դառնալու նախապայման է և կրկին «պահեստի» հետ կապված հարցերը լուծելու նպատակով»։

Կարեն Հակոբջանյան. «Պարզ է, որ Ներսես Երիցյանը չէ տնտեսության ներկայիս խայտառակ վիճակի պատասխանատուն։ Կամ, ավելի ճիշտ, Երիցյանը չէ այս ամենի հիմնական պատասխանատուն։ Գաղտնիք չէ, որ ՀՀ էկոնոմիկայի նախարարը հանդիսանում է վարչապետ Տիգրան Սարգսյանի թիմի անդամ, և ուրեմն ոսկու սիրահար վարչապետն է ի պաշտոնե բիզնեսի կաթվածահար վիճակի թիվ մեկ «հերոսը»»։

«Համաքաղաքային կանոններին համապատասխան Երևան քաղաքի վարչական տարածքում ընտանի կենդանիներ պահելու թույլտվության համար տեղական տուրքն ընթացիկ տարվա համար սահմանվում է 5000 դրամ»:

Կարեն Հակոբջանյան. «Ներկոալիցիոն լեզվակռիվն արդեն ընթանում է «Է՛լ քաչալ շուն, է՛լ գող փիսո» ոճով։ Ամեն ինչ սկսվեց այն բանից, երբ ԲՀԿ նախագահ Գագիկ Ծառուկյանը ոչ կոմպետենտության մեջ մեղադրեց ՀՀ էկոնոմիկայի նախարար Ներսես Երիցյանին՝ հայտարարելով, որ նա չի հասկանում տնտեսությունից և իր տեղում չէ»։

Կարեն Հակոբջանյան. «ՀՀ էկոնոմիկայի նախարարին չես նախանձի։ Նրան Հրանտ Բագրատյանը «մրգային» որակումներ է տալիս՝ շեշտը դնելով դամբուլի վրա։ Դե Բագրատյանը ՀԱԿ-ից է, և նրա ասածները Ներսես Երիցյանը կարող է մեկնաբանել որպես ընդդիմադիր գործչի չուզողություն և ագրեսիա։»։

Արամ Խաչատուրյան. «Պատերազմում միայն զենքի առկայությունը բավարար չէ, այն օգտագործել պետք է իմանալ։ Սակայն, դատելով ադրբեջանական բանակում տեղի ունեցող «դժբախտ պատահարներից», ադրբեջանցի զինվորները այդպես էլ չեն սովորել ճիշտ օգտվել զենքից»։

Արփի Բեգլարյան. «Ներկայացված բոլոր խնդիրները ենթադրում են համակարգային լուրջ փոփոխություններ հենց Հայաստանի ներսում։ Կարճաժամկետ «բարեփոխումները» երկարաժամկետ կտրվածքով միայն ավելի են վատթարացնում իրավիճակը»:

Կարեն Հակոբջանյան. «Մարտի 1-ի հանրահավաքը ցույց տվեց, որ Հայ ազգային կոնգրեսը ենթարկվել է արամզավենիզացիայի։ Եթե հիշում եք, 2003-ի նախագահական «ընտրություններից» հետո այն ժամանակվա լևոններ Ստեփան Դեմիրճյանը և Արամ Զավենի Սարգսյանը հայտարարում էին, որ հեսա-հեսա իշխանափոխություն են անելու»։

Կարեն Հակոբջանյան. «Որքան շատ է «Հարավկովկասյան երկաթուղի» ՓԲԸ–ն ղեկավարող Շեվքետ Շայդուլինը խոսում իրենց արածից, այնքան ակնհայտ է դառնում չարածը, երկաթգծում տիրող ամենաթողությունն ու անմխիթար վիճակը»։

Արեգնազ Մանուկյան. «Ավտոմեքենա ունեցողները և նույնիսկ չունեցողները բախվել են մի իրավիճակի, երբ «մին էլ ըհը» ծլում է մեկը՝ հիմնականում ծեր և անմխիթար արտաքինով, և մեքենան տվյալ վայրում կայանելու համար գումար պահանջում (ով ինչքան շատ տա, նրա պատիվն է)»։

Արփի Բեգլարյան. «Իշխանափոխության վտանգից խուսափելու համար, իշխանությունն ինքնաթիռից հղված նամակների և կոալիցիոն մի շարք պատգամավորների հայտարարությունների (որ Հայաստանը պետք է Թուրքիայից շուտ վավերացնի արձանագրությունները) միջոցով, «խաղն» ամբողջությամբ փորձում է տեղափոխել հայ–թուրքական հարաբերությունների կիսադաշտ»։

Կարեն Հակոբջանյան. «Հայ-թուրքական թամաշայացման փուլն ավարտվեց։ Իշխանությունները հասկացան, որ այդ ուղղությամբ ամեն ինչ ձախողել են և հասարակության ուշադրությունը փորձում են կենտրոնացնել այլ բաների վրա։ Օրինակ՝ հեռուստատեսության կամ, ավելի շուտ, դրանց վերաբերող չափորոշիչների վրա»։

Հեղինե Հարությունյան. «Փետրվարի 12-ին ԵՊՀ-ում տեղի է ունեցել քիմիական ֆակուլտետի դեկանի ընտրություն: Դեկանի պաշտոնի համար սկզբում չորս թեկնածու է պայքարել, սակայն հավակնորդներից մեկը քվեարկությունից առաջ ինքնաբացարկ է հայտնել։ Դեկանի ընտրության հետ կապված սկսվել է բողոքի աժիոտաժը...»։

Կարեն Հակոբջանյան. «2008-ի հեղափոխությունը չստացվեց, և եթե նախկինում պասկերը ձոներգում էին շուրջօրյա հանրահավաքները, ապա այժմ նրանք ճիշտ հակառակն են քարոզում՝ «Տղամարդ ենք, թախտի տակից դուրս չենք գա» կամ «Մեզ մերկ ձեռքերով չես վերցնի ու չես համոզի հեղափոխության գնալ, մենք «Այնթապցու» հետ ուզում ենք ընկերություն անել, դե ջիջի՜լ» գերիմաստուն ձևակերպումներով»։