Ալբերտ Ազարյանի և Հրանտ Թոխատյանի մասնակցությամբ հայտնի տեսահոլովակները, որոնք հայտնվել էին youtube կայքում, ևս մեկ անգամ բացահայտեցին ակնհայտը. Հայաստանը «շողուլից ընկած» երկիր է։

Արեգնազ Մանուկյան. «Մի փոքր հետադարձ հայացք նետենք և հիշենք նաև մի շարք այլ կուսակցությունների և թեկնածուների կարգախոսները՝ եզրահանգումները թողնելով ընթերցողներին։ Այդ կարգախոսները կպատմեն դրանց տերերի անցած ուղու և ճակատագրի մասին։ Եվ այսպես...»։

Արփի Բեգլարյան. «Այն փաստը, որ լուսագրերում Բակո Սահակյանը պետք է ներկայացվեր որպես ԼՂՀ նախագահ, մեզ համար այնքան բնական պետք է լիներ, որ դա որպես դրական փաստ արձանագրելու կարիք չպետք է ունենայինք»։

Հեղինե Հարությունյան. «Երբ լրագրողներս հարց բարձրացրինք, թե ինչու է ԼՂՀ-ն առանց ազատագրված տարածքների պատկերված, Երևանի քաղաքապետարանն ու «Հազարամյակի մարտահրավեր» հիմնադրամն ընտրեցին ալիևյան սկզբունքն ու «ինքնորոշեցին» Արցախն Ադրբեջանի կազմում՝ մեր պետության մի մասն ընդհանրապես հանելով իրենց քարոզչական պաստառներից։»։

Արեգնազ Մանուկյան. «Պարզվում է, որ ՀՀԿ–ականների նորելուկները չգիտեն անգամ Գարեգին Նժդեհի գաղափարախոսությունը որդեգրած կուսակցության գաղափարական հոր անուն, ազգանունը՝ չնայած, որ իրենց հանրապետականացումը «հիմնավորում» էին նժդեհյան գաղափարախոսությանը մանկուց նվիրված լինելու հանգամանքով»։

Դերենիկ Մալխասյան. «Հավանաբար հաշվի է առնվել այն հանգամանքը, որ Գյումրին Հայաստանի միակ քաղաքն է, որի քաղաքապետ Վարդան Ղուկասյանը ակադեմիկոսի կոչում ունի, և ամենայն հավանականությամբ լավագունս կարող է օժանդակել վարչապետի նորարարական գաղափարների կյանքի կոչմանը, առավել ևս, երբ Տիգրան Սարգսյանը և Վարդան Ղուկասյանն արդեն կուսակիցներ են»:

«Մի կողմից քննադատվում է շինարարության ուռճացված վիճակը և տնտեսության դիվերսիֆիկացիայի ցածր մակարդակը, իսկ մյուս կողմից՝ դրսից բերված վարկերն ուղղվում են կառուցապատողներին»։

Հեղինե Հարությունյան. «Ծրագրի նախաձեռնողները երևի չգիտեին, որ պետական քարտեզները չեն կարող ուղղակի խորհրդանշական լինել. դրանք ընկալվում են որպես պետական փաստաթղթեր»

«Ուրիշ էլ ո՞ր երկրում կարող եք տեսնել Գյումրվա Վարդանիկի պես քաղաքապետ։ Կամ օրինակ Հայաստանը, հավանաբար, միակ պետությունն է, որտեղ հայրը մարզպետն է (Կոտայքի մարզպետ' Կովալենկո Շահգալդյան), իսկ որդին' նույն մարզի խոշոր քաղաքաներից մեկի քաղաքապետը (Չարենցավանի քաղաքապետ' Հակոբ Շահգալդյան)»:

Ընդունված է ասել, որ հայկական արժեքային համակարգում կարևոր տեղեր են զբաղեցնում ընտանիք, եղբայրություն (կամ ոմանց համար՝ «ախպերություն»), ընկերություն հասկացությունները։ Մեծ հաշվով դա այդպես է։ Բայց երբեմն հակառակն ապացուցող երևույթների ենք հանդիպում։

Արեգնազ Մանուկյան. «Մարդկային մտքի թռիչքն անսահմանափակ է, իսկ ՀՀ իշխանության որոշ ներկայացուցիչներինը՝ առավել ևս»։

ԼՂՀ ԱԳՆ տեղեկատվական վարչության պետ. «…ինչ վերաբերվում է Ղարաբաղի հանդեպ Թուրքիայի դիրքորոշմանը, ապա ԼՂՀ-ում դրան վերաբերվում են, անչափ մեղմ ասած, սառը անտարբերությամբ»:

Իշխանությունները մտածում են, որ եթե տիրապետեն ամբողջ տնտեսությանը և բիզնեսին, ապա կկարողանան հավերժացնել նաև իրենց քաղաքական իշխանությունը։ Սա թուրքմենբաշիզմի դրսևորում է, որը պետք է դատապարտել և թույլ չտալ՝ ամեն գնով։

Արեգնազ Մանուկյան. «ՀԱԿ անդամ Հովհաննես Հովհաննիսյանը սխալ է համարում այն, որ 1998–ին Վազգեն Սարգսյանն ու իր թիմն իշխանափոխություն իրականացրին»։

Wprost. «Այս ֆոնին շատ ավելի դժվար է գնահատել, թե ինչ օգուտ է ունենում Հայաստանը։ Անկարայի հետ հարաբերությունների բարելավումը կբարդացնի Բաքվի հետ դրանց կարգավորումը»։

Շատերը Տիգրան Սարգսյանից տեղեկացան, որ Հայաստանը Խորհրդային Միության իրավահաջորդն է։ Դա էլ բացահայտվեց այն ժամանակ, երբ Րաֆֆի Հովհաննիսյանը հարց ուղղեց, թե ո՞րն է Հայաստանի պաշտոնական տեսակետը Հայաստանի և Թուրքիայի սահմանի վերաբերյալ. ««Դե ֆակտո» և «դե յուրե» մենք ընդունում ենք այն սահմանները, որոնք կային Խորհրդային Միության ժամանակ և դրա փլուզումից հետո։ Մենք եղել ենք Խորհրդային Միության իրավահաջորդը»։

Արփի Բեգլարյան. «Մի կողմ թողնելով արձանագրությունների վերաբերյալ տեսակետները՝ անդրադառնանք «հանրային քննարկումերին», որոնք, ի դեպ, բավական ակտիվ են անցնում Թուրքիայում: Որքանո՞վ էին դրանք հանրային մեզ մոտ...»

Վախթանգ Մարգարյան. «Հայաստանում մտավորականության հնարավոր ձևակերպումներից. «Մտավորականությունն անհատների սոցիալական խումբ է, որն զբաղվում է մտավոր, բացառապես՝ քծնող շաղակրատությամբ, և որը չունի հոգևոր–բարոյական որևէ ձգտում. նրան խորթ են պարտքի զգացումը, արժանապատվությունը, իսկ հասարակության ու պետության նկատմամբ ունեցած պատասխանատվությունը տեղավորվում է օղու բաժակի մեջ…»։