Փաստորեն, Նիկոլ Փաշինյանի կինը հայտարարում է, որ մեր զինվորները զոհվել են հանուն ոչնչի, իսկ ՔՊ-ից տեսակետ է հնչում, որ գերիներն իրենց համար չկան։

Նիկոլը փորձում է հակադրել մեր երկրի անվտանգությունն ու ժողովրդավարությունը։ Հակադրում է Արցախն ընտրական իրավունքին։ Մինչդեռ այդ հարցերը «կա՛մ, կա՛մ» տրամաբանության մեջ դնելը սխալ է։

Մարդիկ սկսել են հասկանալ, որ Նիկոլը ոչ թե խաղաղություն, այլ նվաստացում, պատերազմ ու նոր պարտություն բերող է։ Հասկացել են ու մերժում են։

«Լավրովի պլանից» թուրքամետ ծռերի ահաբեկչության օրերին խոսում էր նաև ընդդիմադիր հաճախորդ Նիկոլը։ Սրանք իշխանության եկան, բայց այդպես էլ չհրաժարվեցին բամբասանքային–մուտիլովկայական իրենց գործելաոճից։

Արմեն Սարգսյանը պետք է իմանա, որ իր մանր խաղերը տեսանելի են և ինքը չի պլստալու՝ հավասար պատասխանատվություն կրելով նիկոլենց արածների համար։

Նիկոլ Փաշինյանը դարձավ ՀՀ վարչապետ։ Դա մեր երկրի ողբերգությունն է։ Բայց, ինչպես հայտնի է, ողբերգությունը միայնակ չի այցելում։ Նիկոլն իր հետ բերեց բազմաթիվ իր նմաններին՝ չտես, անգրագետ, ագահ։

Նիկոլը Սյունիքի վրա էլ է կարում Շուշիի մասով իր կիրառած ձևակերպումը՝ «Շուշին դժբախտ և դժգույն քաղաք էր, մեզ պե՞տք էր Շուշին»։

Սյունիքի ու արժանապատիվ սյունեցիների դեմ պայքարի մասով Նիկոլը գործում է Ալիևի հետ զուգահեռաբար։ Իլհամը դրսից է հարձակվում Սյունիքի դեմ, Նիկոլը՝ ներսից։

Նիկոլն ինչպես մյուս ոլորտներում, այնպես էլ ֆուտբոլում առաջնորդվեց խնամի–ծանոթ–բարեկամ սկզբունքով, հայաստանի ֆուտբոլի ֆեդերացիայում նշանակեց մի չկայացած ու քիրվայամետ սպորտային մեկնաբանի, և վե՛րջ։

Փաշինյան Նիկոլը Հայաստանի համար ոչինչ չբերեց։ Ու չէր էլ կարող, քանզի Ալիևին վիզը ծուռ նայող (նիկոլական քարոզչամեքենան ոչխար–զոմբիների համար այդ նայվածքը ներկայացնում էր որպես հաղթական) Նիկոլը պարտված է «էն գլխից»։

Սոչի մեկնելուց առաջ Նիկոլը պարտվողականության անոնս արեց, գրեթե բաց տեքստով հայտարարեց, որ Հայաստանը չի կարող անկախ պետություն լինել, էժանագին ձևով ներկա խնդիրները բարդեց «30 տարվա» վրա ու վերջ։

Դատելով ամենից՝ Վահան Քերոբյանը հաջորդ տարվա հունվարից սկսած պետք է լքի նախարարի պաշտոնը (եթե իր խոսքն իր համար արժեք ունի)։

Հայաստանն ապրում է Ալիև–Փաշինյան զույգի ստորագրած «թղթերի» արանքում։ «Թղթերն» ընդունվում են հայ ժողովրդի համար բացասական շոկերի ընդմիջումների ժամանակ։

Երբ Նիկոլ Փաշինյանը զավթում էր Հայաստանի ֆուտբոլի ֆեդերացիան ու դրա ղեկավար նշանակում թուրքամետ քարոզով զբաղվող կայքի խմբագիր Արմեն Մելիքբեկյանին, ճոռոմ–ճոռոմ խոսում էին, թե բա հեսա տեսեք, թե ինչ լավ բաներ ենք անելու։

Ֆուտբոլային հարցերի (և ոչ միայն) լուծումը քաղաքական դաշտում է։ Նիկոլը պետք է հեռացվի։ Իր բերած մելիքբեկյաններն էլ հետը։

«Թավշյա» հեղափոխության խորհրդանիշը Նիկոլն է, որը մտել է պետական բյուջեի մեջ ու դուրս չի գալիս: Նա կոռուպցիային ու թալանին տվել է նոր տեսք՝ ընդամենն ավելացնելով «թղթաբանությունն» ու «լայվերը»:

Նիկոլը դժբախտ ու դժգույն տեսք ուներ։ Մեզ պե՞տք է Նիկոլը։ Ո՛չ, Հայաստանին հաստատ պետք չէ Նիկոլը։

Նիկոլի օրոք Հայաստանն ու Արցախը միշտ պարտվելու են, հայ զինվորի արյունը միշտ թափվելու է, խաղաղություն երբեք չի լինելու։ Նիկոլին արյուն է պետք, որպեսզի ինքը փրկվի։