Հաղթողներին հետին պլան ու բերդի խցերը մղողնե՞րն ովքեր էին: Դո՞ւք չէիք:

Եթե նույնիսկ մի պահ ընդունենք լևոնական այն միտքը, որ Ղարաբաղը Հայաստանի զարգացման խոչընդոտն է, ապա դա իրավունք չունի հայտարարել Ղարաբաղի միջոցով իշխանության եկած Տեր–Պետրոսյանը։

Կատարայալ պողոսային մարմնավորում: Բացարձակ պողոս, հասկանո՞ւմ եք:

«Ծռերը» շատ հանգիստ են տանում Նիկոլի կապիտուլյացիան, քանզի Թուրքիան ու Ադրբեջանը գոհ են մնացել այդ ամենից։

Նիկոլենք, իրոք, հաղթել են պատերազմում, ինչպես որ Ալիևն ու Էրդողանը, քանզի նույն խնդիրն էին լուծում։

Սա ազգային-ազատագրական բովանդակությամբ պայքար է, ինչով էլ հենց՝ վերքաղաքական է:

Նիկոլը 44–օրյա ստի ու կեղծիքի միջոցով հանձնեց Արցախի պետականությունը, իսկ հիմա անցել է Սյունիքին։

Նիկոլն Արցախը հանձնելուց հետո անցել է Սյունիքին։ «Ժողովրդի» վարչապետը ժողովրդի թիկունքում համաձայնության է եկել Ալիևի հետ ու հանձնում է Սյունիքի տարածքները։

Կարելի է ասել՝ «էրատտոյի ամուսինը վիժվածք է»: Սա վիրավորանք ընկալողը և, ասենք՝ 5 միլիոն պլոկելու նպատակ ունեցողը նախ պետք է հիմնավորի, որ ինքն էրատտոյի ամուսինն է:

Նիկոլը «Պարտության» կուսակցության առաջնորդն է։ Այդպիսին են բոլոր կեղծ խաղաղասերները և քիրվայամետները։

Դա իրենց ծրագիրն է եղել, իրենց հանձնառությունը օտար և թշնամի ուժերի առջև:

Արցախի խնդիրը և նախկին ստատուս քվոն բեռ է դիտարկվել նիկոլենց կողմից, ու հիմա սրանք թուրքերին ասում են՝ բեռից պրծել ենք, դե սահմանը բացեք, քանզի ձեր ուզածը ստացել եք։

Այվազյանի ընտրությունը մեծ չէ։ Տալ հրաժարական ու հրաժարականի տեքստում հստակ նշել պատճառների մասին։ Կամ մնալ Նիկոլի կաբինետում ու մասնակից դառնալ Հայաստանի դեմ իրականացվող սրիկայությանը։

Այն քարտեզը, որ մեր օրերում գծվում է Ալիևի հետ Նիկոլի դավաճանական պայմանավորվածությունների արդյունքում, բերելու է պատերազմ ու պարտություն, այլ ոչ թե խաղաղություն և բարեկեցություն։

Հետևությունը մեկն է. նիկոլ փաշինյանի, նրա Տ.Ավինյանի, այլազան անուն-ազգանուններով մյուս «նիկոլների» համար միակ թշնամին հայ ժողովուրդն է, հայ հասարակությունն է, Հայաստանի քաղաքացիներն են:

Նիկոլի հանցակից «ուսապարկ» Տիգրան Ավինյանը երեկ ԱԺ–ում ընդունեց, որ իրենք Կապանի մասով թուղթ են ստորագրել։ Թուղթ, որի մասին համեստորեն լռում էին մինչև Հրանտ Բագրատյանի բացահայտումը։

Հայաստանի օրվա քաղաքական (ոչ բարով) ղեկավարությունը հրաժարվում է Արցախի անվտանգության ապահովման անգամ նվազագույն պարտավորությունից:

Արցախի հարցում Նիկոլը կյանքի կոչեց Տեր–Պետոսյանի ծրագրերը, բայց այլ մեթոդներով՝ 44–օրյա պատերազմի, 44–օրյա լկտի ստի միջոցով, 5․000 զոհի գնով։