Ռազմի դաշտում թուրքական հրահանգիչների ու սիրիացի վարձկանների հետ միասին մեր թիկունքում գործում են թուրքական 5-րդ շարասյան ներկայացուցիչները՝ սորոսականները:

Ո՞րն է թուրք–ադրբեջանական թշնամական զույգի գլխավոր նպատակը և ինչո՞ւ են նրանք հատկապես հարավային ուղղությամբ գրոհում։

Ամբողջ բեռն այս պահին ընկած է մեր բանակի վրա: Բայց բանակին չի կարելի մենակ թողնել:

Ակնհայտ երևաց այն զգուշացումների հիմնավորվածությունը, որ Հայաստանի ու Արցախի համար աններելի շռայլություն են ներքաղաքական արկածախնդրություններն ու բախումնային կամ ճգնաժամային տեևական վիճակները, որ չի կարելի հասարակությանը պառակտել, հասարական միջավայրը «լցոնել» ներքին ատելությամբ և ծայրահեղությամբ:

Հիմնական խստացումները, ինչպես հայտնի է, վերաբերվում են մամուլի և խոսքի ազատությանը:

Ընդհանրապես` շատ դժվար է ասել, իշխանությունների լավը չլինելու կամ վատը լինելու մասին խոսակցությունները, նրանց հեռացնելու կոչերը խուճապ և իրարանցում առաջացնո՞ւմ են հասարակության մեջ, թեև ոչ այնքան, բայց որ նույն իշխանական շրջանակներում միանգամայն կարող են խուճապային տրամադրություններ ստեղծել, կարելի է չկասկածել։

Պատերազմը և դրա հետ՝ ռազմական դրությունն ու նշված կարգի գործողությունը ավարտվելու են, և հնչելու են հարցեր, որոնց պետք է լինելու պատասխանել:

Թե ինչ հասցրեց անել ընդամենը 4 ամսվա ընթացքում Արգիշտի Քյարամյանը, ինչ չհասցրեց, երևի ոչ հեռու ապագայում կիմացվի:

Աշոտը որպես քոքված բուֆետչիկ լավ նյուխ ունի և գիտի, թե որտեղ է պետք հայտնվել։

Իրենց մեղավորությունը թաքցնելու և պատասխանատվությունից խուսափելու համար սկսեցին ինտենսիվորեն քարոզել, թե բա մեր ժողովուրդն է մեղավոր կորոնավիրուսի տարածման համար։

Ինչո՞ւ ես հիմա էլ «դավաճանության» ցեցը գցում առանց այն էլ մինչև նյարդերի ծայրը պրկված, լարված մեր հասարակության մեջ։

Նիկոլ Փաշինյանն անում է բաներ ու հայտարարույթուններ, որոնք ամենաքիչը տարակուսելի են:

Մեր զինվորականներն ու խաղաղ բնակչությունն այսօր հայտնվել են միջազգային ահաբեկչության դեմ պայքարի առաջնագծում:

Ռուսաստանի նախագահի այսօրվա հայտարարությունը հետաքրքրական է մի քանի առումներով:

Նիկոլ Փաշինյանը կտրուկ վերանայել ու փոխե՞լ է իր վերոհիշյալ գաղափարական և կոնցեպտուալ դիրքորոշումը, թե՞ Արցախի հայությունն արդեն Նիկոլ Փաշինյանին տվել է մանդատ։

Մեր դիվանագիտությունը չի «հասցնում» համարժեք արձագանքել Հայաստանի և Արցախի առջև ծառացած մարտահրավերներին։

Այս իրավիճակում հայ-ռուսական հարաբերությունների դեմ դուրս գալը նշանակում է՝ ջուր լցնել թշնամու ջրաղացին:

Սա ձեզ համար «փիառի» կամ ֆլեշ-մոբի տեղ ու առիթ չէ: Սա շոու չէ, վերջապես: