Եթե ապրիլյան «թավշյա բոլոլաներից» հետո անցած երկուսուկես տարում Փաշինյանն ինչ-որ բանում հաջողել է, բացի մեր կյանքի անբաժանելի մասը դարձած անվերջանալի մուտիտներից, կրուտիտներից ու մուտիլովկաներից, ապա դա, անկասկած, Հայաստանը մի մե՜ծ բացօթյա շրջիկ կրկեսի` «մասխարայանոցի» վերածելն էր։

Վերջին երկու տարիներին՝ Փաշինյանի գլխավորությամբ, կառավարությունը որքան կարողացել է, նույնիսկ կարողացածից ավելի չափով՝ բողոքների ու ցույցերի առիթ է տվել։

Փաշինյանը՝ ընտանյոք, իրենց չեն խնայում, ամեն ու ամեն ինչ անում են իրենց պաշտամունքի գաղջում հայտնվածների ծամոնն ու «պոպ-կորնը» ապահովելու համար:

Փող աշխատելու նոր ձև են գտել` հիմա էլ որոշել են անցանկալի լրատվամիջոցները դարձնել «տուգանքի մատերիալ», ու «հավաքագրված» եկամուտները դնել գրպանը։

Եվ այս մտածողության տեր անձինք փորձում են հավաստիացնել, թե իրենք ուզում են անկախ դատական համակա՞րգ ձևավորել:

Էլի որոշեց հարկաբյուջետային ու ՀԴՄ-ա-տնտեսագիտական պոպուլիզմով զբաղվի:

Ի սկզբանե պարզ էր, որ սրանց արհեստականորեն են ներքաշել դատական պրոցեսի մեջ։

«Մավրն արեց իր գործը, մավրը կարող է հեռանալ»։

2008–ից 10 տարի անց լևոնենք Նիկոլի դեմքով եկան իշխանության։ Ու կրկին քաղաքական մահեր, զոհեր և հիվանդներ։

Կառավարության ղեկավար, գերպարգևավճարյալ իշխանության գլխավոր «քայլիստ» Նիկոլ Փաշինյանը գնում է իր հավեսի ու վիրտուալ «լայքեր» կորզելու համար ձի քշելու:

Նիկոլը պետությունը կառավարում է ընտանիքով, որի անդամները քարդաշյանների շոուի պես առանձին ֆունկցիա ունեն։

Ստացվում է, որ «ոչ մի արտոնություն» հռչակված սկզբունքը Նիկոլ Փաշինյանը ուղիղ 19 անգամ խախտել է:

«Վաբշե» սաղ էդ պողոսներն են մեղավոր, որ չեն թողնում Նիկոլն իր իշխանությունը վայելի, իսկ անգրագետ Պողոսի գրագետ հարևանն էլ ԱԺ ամբիոնից դեմագոգիայով զբաղվի։

Ի տարբերույթուն նախկին Նիկոլ Փաշինյանի սիրած «օդում կախված լուրերի», Ամուլսարի ոսկու հանքավայրի շահագործել-չշահագործելու հարցը օդում կախված է մնում միանգամայն ուղղակիորեն:

Շա՜տ ու շատ այլ անպետք, անիմաստ, ինքնանպատակ բաների վրա «ուգրոբիտ անելու» փող ունի։

Փաշինյանական իշխանությունը ձգտում է անել այնպես, որ ավարտվի արտակարգը, բայց շարունակվի դրությունը, արդեն որպես՝ կարանտին։

Ո՞ւմ կողմից են Ժիրայր Լիպարիտյանը, իր երբեմնի «բոսը» և պարտվողականության այս քարոզը տիրաժավորողները. մե՞ր, թե՞ Թուրքիայի և Ադրբեջանի։

Ո՞վ, ո՞ր պետական մարմինը, ո՞ր կառույցի ներկայացուցիչներն են արմատապես թերացել իրենց անմիջական պարտականությունների կատարման հարցում: