Սա բացարձակ սո՛ւտ է` լկտի, անամոթ սուտ՝ առանց սահմանների։

Աճում է «թավշյա» թմբիրից ձերբազատվող հայրենակիցների թիվը։

Հայաստանը չունի կորցնելու այլ բան, Արցախից բացի, իսկ Արցախի կորուստը ուղղակիորեն նշանակում է Հայաստանի կորուստ կամ վերջնական ոչնչացում:

«Կոչումով» ընդմիշտ հհշական դուրսպրծուկները, թեև «գլխաքանակի» առումով մեծ տոկոս չեն կազմում, բայց իրենց «ուրույն» տեղն ունեն «գըմփ-գըմփ-հուընտիր» խորհրդարանի քայլարած մեծամասնության մեջ։

Դիմակը դրոշակ դարձրած՝ իշխանությունն ընկել է իրեն համար անհաճո լրատվամիջոցների ետևից:

Նիկոլ Փաշինյանն անում է այն ամենը, ինչն սկզբունքորեն ձեռնտու է Արևմուտքին:

Մարուքյանն ու Բաբաջանյանը հիմա կոնկուրենտ ֆիրմաներ են հաճախորդաց հարեմում, բայց կար ժամանակ, երբ երկուսն էլ համերաշխորեն ծառայում էին նախորդ իշխանություններին։

Համավարակը շարունակում է հաղթարշավը` օրը 10-20 մարդու կյանք խլելով, իսկ իրենք զբաղված են քաղաքական ահաբեկչությամբ։

Վերաքննիչ քրեական դատարանի դատավոր Ալեքսանդր Ազարյանի նկատմամբ գործադիր իշխանության հետապնդումը, ըստ էության, շարունակվում է:

«Արտակարգ դրության» ռեժիմը ծառայեցվում է գերազանցապես «թավշյա ռեժիմի» խմբակային շահերի սպասարկմանը։

Նախորդ իշխանության հաճախորդական հաստիքացուցակից նիկոլական իշխանության հաշվեկշռին անցած Արման Բաբաջանյանի վրա քստմնելի գործեր են դրվում։

«Նիկոլապետական» անձնիշխնությունը որքանո՞վ է ի զորու դիմակայել Ալիևի «հիասթափության» հնարավոր սրացումներին։

Նախագահականի դիմաց Նիկոլ Փաշինյանն էր ակցիա անում՝ Արման Բաբաջանյանի տեսքով:

«Կրե՛ք «կասկաներ» և փրկե՛ք կյանքեր։ Կրե՛ք, որ կրենք»,– կհայտարարի Նիկոլ–լայվը։

Դիմակը Հայաստանում հաստատված ուզուրպատորական կառավարչապետության խորհրդանիշն է այլևս:

Ռոբերտ Քոչարյանը դասական քաղբանտարկյալ է անգամ իր` Կացին Նիկոլի չափանիշներով։

Իսկ դուք նկատեցի՞ք, թե որքան արագ, բայցև՝ սահուն, կարելի է ասել՝ «թավշյա» ընթացքով սովորական մի բան դարձավ մահը:

Մեր ոխերիմ թշնամիները մեզ լավ են ճանաչում, ցավոք, երբեմն շատ ավելի լավ, քան ինքներս մեզ կարող էինք ճանաչել: