Փաշինյանի համար «Իմ քայլը» խմբակցությունը էկրանի վրա երևացող կանաչ գույնի կլորակներն են։ Բոլորը հավասար, հնազանդ ու անլեզու։

Էդմոն Մարուքյանը պետք է որոշում կայացնի՝ ինքը կլասիկ ընդդիմադիր գործի՞չ է, թե՞ կլասիկ հաճախորդ։

Դժվարը ռուբիկոնն անցնելն է` Սահմանադրությունն ու սահմանադրական կարգը մեկ անգամ ոտնատակ տալը։

Մարուքյանը զարմանալիորեն ու կասկածելիորեն չի շտապում միանալ ԲՀԿ–ի ստորագրություններին։

Փաշինյանն ու «թիմը» կարծում են, որ եթե իրենց ձեռքը մեծամասնություն է ընկել, ինչ ուզեն՝ կանեն:

«Իմ քայլում» պետք է իմանան, որ Նիկոլն իրենց Հիտլերի պես քաշելու է։

Եթե ՍԴ-ն սեփականաշնորհելու փաշինյանական ծրագիրն իրագործվի, ապա ԲՀԿ-ի ու ԼՀԿ-ի՝ խորհրդարանում մնալն անմիաստ կդառնա։

Նիկոլն Իջևանից տեղափոխվեց Երևան՝ ուսանելու։ Նա ոչ թե լրագրող, այլ «մատերիալ» գրող էր իր էությամբ և այդպիսին ուզում էր դառնալ դիպլոմով։

Սահմանադրական դատարանի գործող կազմը «ցրելը» և իր մանկլավիկներին նշանակելը Նիկոլ Փաշինյանի կայուն մտասևեռումն է:

Եթե իրոք շահագրգռված են, որ սայլը տեղից շարժվի, ստիպված են համակերպվել Ռոբերտ Քոչարյանի ազատության մեջ գտնվելու փաստի հետ։

Ալիևն աշխարհի միակ ղեկավարն է, որի մասին Փաշինյանը բացառապես դրական է արտահայտվում, որի հետ գրեթե լիակատար փոխըմբռնում ունի, և որի հետ հույսեր է կապում։

Բա եթե Ծառուկյանին համարում եք ձեր կողմից ատելի Ռոբերտ Քոչարյանի ստեղծած, ինչո՞ւ էիք անհարմարության աստիճանի մտել նույն Ծառուկյանի տակ։

Ափսոս, լավ չերևաց, դիմակը թաշյա՞ է, վրան գրա՞ծ է՝ «դուխո՛վ» կամ, ենթադրենք, «այո՛»:

Ով ղազագրից ու Գագիկ Ծառուկյանի բաժանած փողերից խոսի, թող Նիկոլ Փաշինյանը տանձից ու խնձորից խոսի։

Վեցերորդ հիվանդասենյակում նորից անհանգիստ է։

Պետք է ուղղել այդ սխալը, եթե չենք ուզում, որ մեր պետականությունը «ոտքերը պարզի»:

Նիկոլը պատմական պատահականություն է և հանգամանքների բերումով է հայտնվել իշխանության մեջ։ Ինչպես եկել է, այնպես էլ կգնա՝ աննշան հետք թողնելով պատմության մեջ։

2018–ի խորհրդարանական արտահերթ ընտրություններում փաշինյանենք օգտագործել են հին մեթոդները՝ «նոր» Հայաստանում խորհրդարանական տոտալ մեծամասնություն ունենալու համար։