Բովանդակային առումով Նիկոլ Փաշինյանի իշխանությունը ոչ միայն լեգիտիմ չէ այլևս, ոչ միայն չի արտահայտում հանրության տրամադրությունները, այլև լիովին սպառված է:

Հակահամաճարակային քաղաքականությունը տապալած Նիկոլ Փաշինյանի միակ գործն այժմ սեփական մեղավորությունն այլոց վրա գցելն է։ Տվյալ դեպքում՝ ժողովրդի։

«Հպարտ քաղաքացին» Նիկոլի գնահատմամբ այժմ «սրիկա քաղաքացու» է վերածվել, ով չի լսում վարչապետի՝ դիմակ կրելու հրահանգները և «սևաբար» վիրուս է տարածում։

«Իրավիճակը շատ ավելի լուրջ է», քան թվում է առաջին հայացքից։

Եթե Արայիկ Հարությունյանին թվում է, թե իր այս քայլերով կարողնալու է ոտքը պնդացնել ու Նիկոլին դուր գալ, ապա մոլորության մեջ է։

Նիկոլ Փաշինյանը կոտրված, թևաթափված, էլի՝ պարտված և հեռացող ղեկավարի տեսք ուներ:

Հայաստանը դարձրել «ինստիտուցիոնալ առումով ամբողջությամբ ձախողված պետության»։

Մինչև այս «շարժական գույքերի» տիպի մարդկանց «չհարկենք» և չնետենք պատմության աղբանոց, մեր երկիրը երկիր չի դառնա։

Պատասխանատվությունից «թռնելու» փաշինյանական հնարքները թերևս հասան իրենց կուլմինացիային։

Գործ ունենք պարզ գործարքի հետ` դու ինձ, ես`քեզ։

Միանգամից օրենք ընդունեք՝ Հայաստանը վերանվանեք ՀՀՃ-«Հայաստան» համակենտրոնացման ճամբար:

Պատասխան տալու ժամանակը, մեկ է, գալու է։

Այդպես է լինում, երբ շատ է խաղարկվում կամ գերչարաշահվում հանրային վստահությունը:

Փաշինյանը «հիվանդանալով» փորձում է թռնել ու ապագայում մեղքն այլոց վրա բարդել ճիշտ այնպես, ինչպես թռավ 2008-ի մարտի 1-ին։

Ապօրինի հանրաքվեն ուզում են ապօրինի օրենսդրական նախաձեռնությամբ չեղարկել ու կրկին  օգտագործել խորհրդարանական մեծամասնությանը՝ որպես գործիք, ՍԴ–ն սեփականաշնորհելու համար։

Աննա Հակոբյանի բազմաթիվ դիտարկումներում կեղծ նոտաների առատությունը լսելիքը սղոցում էր, բովանդակության ու շեշտադրումների արհեստականությունը ծանր տպավորություն էին թողնում:

Արցախի հարցը իրեն չի հետաքրքրում, և վե՛րջ. կարևորը` դիմակի գործը առաջ գնա։

Որքան էլ պարոն Փաշինյանը ջանա այս ծանր վիճակի պատասխանատվությունը «պատվիրակել» ժողովրդին, միևնույն է, ինքն ու իր «թիմը» հիմնական պատասխանատուն են: