Նիկոլ Փաշինյանը կոտրված, թևաթափված, էլի՝ պարտված և հեռացող ղեկավարի տեսք ուներ:

Հայաստանը դարձրել «ինստիտուցիոնալ առումով ամբողջությամբ ձախողված պետության»։

Մինչև այս «շարժական գույքերի» տիպի մարդկանց «չհարկենք» և չնետենք պատմության աղբանոց, մեր երկիրը երկիր չի դառնա։

Պատասխանատվությունից «թռնելու» փաշինյանական հնարքները թերևս հասան իրենց կուլմինացիային։

Գործ ունենք պարզ գործարքի հետ` դու ինձ, ես`քեզ։

Միանգամից օրենք ընդունեք՝ Հայաստանը վերանվանեք ՀՀՃ-«Հայաստան» համակենտրոնացման ճամբար:

Պատասխան տալու ժամանակը, մեկ է, գալու է։

Այդպես է լինում, երբ շատ է խաղարկվում կամ գերչարաշահվում հանրային վստահությունը:

Փաշինյանը «հիվանդանալով» փորձում է թռնել ու ապագայում մեղքն այլոց վրա բարդել ճիշտ այնպես, ինչպես թռավ 2008-ի մարտի 1-ին։

Ապօրինի հանրաքվեն ուզում են ապօրինի օրենսդրական նախաձեռնությամբ չեղարկել ու կրկին  օգտագործել խորհրդարանական մեծամասնությանը՝ որպես գործիք, ՍԴ–ն սեփականաշնորհելու համար։

Աննա Հակոբյանի բազմաթիվ դիտարկումներում կեղծ նոտաների առատությունը լսելիքը սղոցում էր, բովանդակության ու շեշտադրումների արհեստականությունը ծանր տպավորություն էին թողնում:

Արցախի հարցը իրեն չի հետաքրքրում, և վե՛րջ. կարևորը` դիմակի գործը առաջ գնա։

Որքան էլ պարոն Փաշինյանը ջանա այս ծանր վիճակի պատասխանատվությունը «պատվիրակել» ժողովրդին, միևնույն է, ինքն ու իր «թիմը» հիմնական պատասխանատուն են:

Ուշադի՛ր կարդացեք Առաջին Հանրապետության օրվան նվիրված շնորհավորական ուղերձները, և շա՜տ հետաքրքիր բացահայտում կանեք ինքներդ ձեզ համար։

Անհնար է չմտահոգվել, անհնար է տագնապներ չունենալ, տեսնելով, թե ինչ վարք ու պահվածք են դրսևորում այսօր պետության ղեկին հայտնվելու պատմական շանս ստացած անձինք:

Սահմանադրությունն ո՞ւմ շունն է, որ կաշկանդի Նիկոլին։

Հայաստանի «թավշյա» կառավարությունը աշխարհին, ինչպես ասվում է՝ տվեց-անցավ:

«Հետխեղափոխական» ոչ թավշյա մեր իրականության մեջ զարմանալի, անըմբռնելի, անտրամաբանական և ուղղակի անհեթեթ դրսևորումների պակաս չի զգացվում։