ԵՄ դիտորդներին ՀՀ հրավիրելը սխալ քայլ էր․ երկու աշխարհակարգային ճամբարների մրցակցությունը հիմա մեր երկրում է, իսկ Ուկրաինայի օրինակը ցույց է տալիս, թե ինչ կարող է լինել։

Երբ հայկական ղեկավարությունը փորձում է հաճոյանալ թուրքական ղեկավարությանը, հսկայական սխալ է թույլ տալիս՝ վտանգելով Հայաստանի ազգային անվտանգությունը։

«Արցախը հանձնենք, որ ՀՀ-ն պահենք» մեծագույն խաբեությունը կիրառվում է այս իշխանության կողմից։ Դա մարդկանց զգոնությունը բթացնելու, ինքնակործան թմբիրի մեջ գցելու սուտ է։

Փաշինյանը շատ ավելի լավ պայմաններով մերժեց ՌԴ-ի առաջարկած հաշտության պայմանագիրը պատերազմից առաջ կամ սկզբում (մինչ Շուշիի գրավումը)։ Նա ԼՂ-ն հանձնելու ի՛ր պատճառներն ուներ։

ԼՂ-ը լինելու է առաջին քայլը, երկրորդը՝ Սյունիքը, երրորդը՝ ամբողջ Հայաստանը․ մենք հիմա ապրում ենք 1912-1914 թթ․ ժամանակահատվածում, որից հետո լինելու է նոր ցեղասպանություն։

Պատերազմ ու պարտություն բերող իշխանությունները հիմա բոլորին փորձում են վախեցնել պատերազմով՝ ներկայանալով որպես խաղաղության աղավնի․ այդ ապրանքն արդեն հնամաշ է:

Խաղաղության պայմանագրի արդյունում Հայաստանը պետք է ռազմաքաղաքական դաշինք կնքի Թուրքիայի և Ադրբեջանի հետ։ Միայն այդպիսի ՀՀ-ում Փաշինյանը քաղաքական ապագա ունի։

Բերձորի միջանցքի փակման պատճառը ՀՀ վարչապետ կոչեցյալի կողմից Արցախի ուրացումն էր։ Բացման բանալին ՀՀ-ում է։ Միայն իշխանափոխությունը կարող է շտկել իրավիճակը։

Արցախն Ադրբեջանին հանձնելու համաձայնություն տալով՝ Նիկոլ Փաշինյանը հարցականի տակ է դրել Հայաստանի անվտանգությունն ու գոյությունը: 

Փակելով Ղարաբաղի թեման, իսկ Նիկոլ Փաշինյանը փակեց Ղարաբաղի թեման, նա այդ տարածքներում բացարձակ իշխանությունը փոխանցեց Բաքվին, որն իր տարածքում կարող է անել ամեն ինչ։

Ադրբեջանը վերջին օրերին սկսել է է՛լ ավելի սրել իրավիճակը՝ արգելափակելով Լաչինի միջանցքը, քանի որ Փաշինյանը Ղարաբաղը ճանաչել է Ադրբեջանի մաս։

Փաշինյանը «քննիչ» հանձնաժողովում ագրեսիվ պրոադրբեջանական քարոզ էր իրականացնում իր արածներն արդարացնելու և իր անելիքների հիմքերը գցելու համար:

Ռուսաստանը բացասական է վերաբերվում Թուրքիայի և Ադրբեջանի կողմից օդային կառավարման միասնական համակարգ ստեղծելու մտադրությանը։ 

Փաշինյանի մոտ դիվանագիտական ու ռազմաքաղաքական գիտելիքների բացակայությունը, ծրագրի չգոյությունն ու որոշումներ կայացնելիս ոչ ռացիոնալությունն են հասցրել այսօրվան։

Հանուն սեփական կաշին փրկելու և նյութական շահ ստանալու՝ «ժողվարչապետը» Ալիևից ավելի ադրբեջանամետ է դարձել, Էրդողանից՝ ավելի թուրքամետ։

Ինչո՞ւ է Փաշինյանը կռվից հետո բռունցքները թափահարում, եթե ի սկզբանե ԼՂ ինքնորոշման վերաբերյալ դիրքորոշում չի ունեցել, չի պնդել, մի քանի տարբերակ չի առաջարկել։

Արցախի պաշարման հիմքը դրվեց 2022թ․ հոկտեմբերի 6-ին Պրահայում, որտեղ Նիկոլ Փաշինյանը ճանաչեց Արցախն Ադրբեջանի կազմում։

Տեսնում ենք ոչ թե բանակցություններին օգնելու, այլ տարածաշրջան ներթափանցելու, ՌԴ օրինական շահերի վրա ճնշում գործադրելու և որոշիչ դեր ունեցող ուժ հաստատվելու ցանկություն։