Կուրորեն մոլուցքը՝ մնալ իշխանության և վերարտադրվել, շատ ավելին է գործող իշխանության մոտ, քան թե Հայաստանի, Արցախի անվտանգությունը։

Հավերժ ոչինչ չկա. իշխանություններն ինչքան մնում են, այնքան վտանգում են իրե՛նց կարգավիճակը։ Ինչքան շուտ այդ հանգույցը լուծվի, այնքան ավելի հեշտ կլինի երկիրը կարգի բերել։

Ինչ որ Գագիկ Ծառուկյանը հայտարարել է, մենք այդ վեկտորով գնում ենք. եթե մենք շեղվենք, լուրջ վարկանշային կորուստ կունենանք, բայց մենք պատասխանատվություն ունենք երկրի նկատմամբ։

Դժվար է առողջ դատող մի մարդ գտնել, ով համաձայն չլինի իշխանափոխության հետ. միակ տարակարծությունը կարող է լինել, թե ինչ ձևով դա իրագործել:

Որքան դա զվարճալի է, նույնքան ողբերգական է, որ, ասենք, երկրի գլխավոր գերագույն հրամանատարը, այդ պաշտոնը զբաղեցնող մարդն իրեն չի զգում այդ պաշտոնում։

2015 թվականը լինելու է կոնկրետ գործողությունների տարի: Այդ գործողություններին էլ պետք է հաջորդեն այն փոփոխությունները, որոնց ժողովուրդն օր առաջ է սպասում:

Հավատացե՛ք, որ այսօրվա բոլոր ողբերգությունների հիմնական պատճառը՝ թե՛ սահմանում տեղի ունեցող, թե՛ երկրի ներսում, պայմանավորված է հենց Հանրապետական կուսակցությամբ։

Որևէ կոնկրետ հարցադրման որևէ կոնկրետ պատասխան չտրվեց, և այսօր, ինչպես և 9 օր առաջ, մենք ունենք շատ ավելի մեծ հարցեր և հարցականներ, քան որևէ կոնկրետ հարցի պատասխան։

Այլ բան մեզ չի մնում անելու, քան բողոքի ցույցերով, բողոքի ակցիաներով ցույց տալ, հասկացնել, վեր հանել ճշմարտությունը, և ասել, որ մենք պահանջատեր ենք։

Միակ ելքն իշխանափոխությունն է, և թեև կատարվել է ողբերգություն, չպետք է մոռանանք, որ միայն իշխանափոխության շնորհիվ երկիրը կդառնա նորմալ երկիր, և քաղաքացին կլինի պաշտպանված։

Որևէ մեկը թող չմտածի, որ մենք հակված ենք բացառապես բացասական բաներ ասելու երկրի վերաբերյալ։ Ո՛չ. փաստն է այդպիսին:

Սպանությունը կատարվել է ՀՀ տարածքում՝ ռուսական ռազմաբազայի տարածքից դուրս, հետևապես՝ դա միանշանակ Հայաստանի իրավապահ մարմինների քննությանը ենթակա գործ է։

Ժողովուրդը կաթվածային վիճակում է գտնվում։ Տարիքով մարդ եմ, կյանքումս առաջին անգամ հույս եմ կապում, որ այս շարժումը, ակտիվությունը կարող է պատահի՝ ուղղորդված մի ինչ–որ լույսի տանի վերջում։

Հունվարի 20–ի խորհրդաժողովը նպատակ ունի ճշտելու քայլերի հերթականությունը, ժամանակային քարտեզը, որով պիտի առաջ գնա համաժողովրդական շարժումը։

Մեր երեխաների համար այդ կոկորդիլոսն արդեն դառնում է արժեք, ի դեպ, մշակութային արժեք: Կերակրատեսակն էլ է ձեւավորում տվյալ ազգի մշակույթը, կենցաղը, մնացած բոլոր բաները:

Իշխանությունները փորձում են վերջին փամփուշտներն օգտագործելով՝ արգելակել համաժողովրդական շարժումը, բայց, համոզված եմ, չի հաջողվելու։

Իշխանական մամուլին արդեն շատ վաղուց լուրջ մարդիկ լուրջ չեն վերաբերվում: Իսկ շարժումն անշեղորեն գնում է այն ճանապարհով, որով պետք է գնա։

Ոչ թե կոսմետիկ, հատվածային փոփոխություններ են պետք, այլ արմատական, խորքային փոփոխություն է անհրաժեշտ մեր երկրին։