Կենտրոնանում են տնտեսական լծակները մի խումբ հավատարիմ մարդկանց ձեռքում, որոնք կարողանում են ֆինանսական և տնտեսական լծակներն է՛լ ավելի աշխատեցնել իշխանության օգտին։

Մենք ոչ մի նոր բան, ոչ մի նոր արտադրություն, ոչ մի աշխատատեղ չենք բացում, հավերը սատկում են, կովերը գնում են, ոչխարները տանում են, գյուղացին քյասիբանում է, գյուղը կորցնում ենք, քաղաքում էլ չգիտեմ ինչ է կատարվում։ Իշխանության թևերի համագործակցությունն է կտրված՝ առաջին, երկրորդ, երրորդ, չորրորդ իշխանության։ Բոլորն իրար անտեսում են, կառավարությունն այսօր ոչ մեկի կարծիքը հաշվի չի առնում։

Նժդեհի գաղափարները ՀՀԿ-ականներն այդպես էլ չկարողացան ներարկել հասարակությանը և դրանով պարտվեցին: Դա հասկանալի է. ինչպես կարող էին ազգային բարձր արժեքներից խոսել կոռումպացված, հասարակության վստահությունը չվայելող նոմենկլատուրայի ներկայացուցիչները: Այժմ այդ կուսակցության կղերական թևի ժամանակներն են' վարչապետի գլխավորությամբ:

«Ժողովրդավարություն և աշխատանք» կուսակցությունը պատրաստվում է ինքնուրույն մասնակցել ընտրություններին։ Բայց երբ որ գա ընտրությունների նախաշեմը, քաղաքական իրավիճակը կուսումնասիրենք և կորոշենք՝ ինչ անել։ Եթե նման առաջարկություն կլինի ՀՀԿ-ի կողմից՝ ընդգրկվել իր ցուցակում, մենք դա կքննարկենք և որոշում կկայացնենք։ Բայց որ այլ քաղաքական կուսակցության ցուցակում ընդգրկվելու նպատակ չկա, և դա բացառում ենք, միանշանակ է։ Եթե համագործակցենք, միայն ՀՀԿ-ի հետ։

Առանց այդ գումարների շատ դժվար է որակյալ պայմաններում երեխա ունենալ։ Փաստ է նաև, որ մտավոր այդ խավը ավելի է մտածում, ծանրութեթև անում՝ ինչպե՞ս երեխա ունենա, ինչպե՞ս նրան պահի, մեծացնի և այլն։ Նշեմ նաև, որ շատ համեստ հաշվարկներով՝ հիմա երեխա պահելու համար միջին գումարը մոտ 80 000 դրամ է պահանջելու քո տան բյուջեից։ Դա արդեն մեծ գումար է, իսկ այս օրենքը մեզ թույլ է տալիս տանը մնալ ընդամենը 2 ամիս։

Երկընտարանքի առաջ կարծես լիներ Հայաստանն անցած ընտրություններին։ Երկընտրանքի մեջ չես իմանում, թե ո՞ւմ ընտրես։ Չգիտեմ' հիշո՞ւմ եք, թե՞ ոչ, բայց այսպիսի բան էին ասում. կարծես թե քեզ հնարավորություն է տրվում զարմանալիորեն մարդասիրաբար կամավոր ընտրություն կատարելու ժանտախտի և խոլերայի միջև՝ որն ուզում ես՝ ընտրի՛ր։

Լևոն Տեր-Պետրոսյանի օրոք, իհարկե, Լևոն Տեր-Պետրոսյանը վերջինն է իմացել, որ մենք փակված ենք եղել։ Գործը վերականգնվեց և շարունակեցինք աշխատել։ Քոչարյանի դեպքում նա, այսպես ասած, ուժեղ կող ուներ, և ինքն այդ կողով մնաց 10 տարի։ Սերժ Սարգսյանն այս մրցույթում դրել է իր տրամադրություններն ընդհանրապես ազատ խոսքի նկատմամբ։

Ես շատ կուզենայի, որ այն հարցը, որը Վազգենին էր վերաբերում, կարողնայիք տալ իրեն։ Բայց եթե Վազգենին վերաբերող հարցերը տալիս եք ինձ, նաև այստեղ պիտի որոշ բաներ, որ Վազգենից թողնվել է, այդ էլ վերագրել ինձ։ Փորձեմ Վազգենի փոխարեն պատասխանել։ Վազգենն ինքը պատասխանել է ձեր այդ հարցին Հանրապետական կուսակցության, եթե չեմ սխալվում, 8-րդ կամ 9-րդ համագումարի ժամանակ, որտեղ ասել է, թե մենք դեռ պետք է կարողանանք ապացուցել, որ ճիշտը մենք էինք, ոչ թե Լևոն Տեր-Պետորսյանը։

Կառավարման տեսության հիմքային օրենքներից մեկն է համարվում հետևյալ սահմանումը. «Ինչքան վատ է վիճակը, այնքան մեծ է սրընթաց զարգացման հավանականությունը»: Պետականաշինության և տնտեսության բոլոր ժամանակների հրաշքներն ի հայտ են եկել հենց անելանելի վիճակներում: Ուրիշ բան, որ ներկայիս Հայաստանի «էլիտան» ունակ չէ այդ հրաշքն ապահովել:

Ես հիմա ավելորդ չեմ ուզում խոսել ոչ թե նրա համար, որ վախենում եմ (էլի եմ ասում, որ ոչ մեկից կախված չեմ), այլ... Ես մի քիչ դեմ եմ թուրքերի հետ այսպես միանգամից ունենալ բարեկամական հարաբերություններ։ Գուցե քաղաքական գործիչներն ավելի ճիշտ են հասկանում՝ ինչ է պետք, բայց որպես քաղաքացի՝ ես չեմ ուզում դա։

Իշխանություններին հակակշիռ կա. դրանք մարդիկ են, որոնք գտնվում են կուսակցությունների ներսում, հասարակության մեջ, ինտելիգենցիայի մի հատվածում, լրագրողական դաշտում։ Դրանք այն մարդիկ են, որոնք իրավամբ ընդդիմադիր են այսօրվա համակարգին, ոչ թե խաղում են կամ փող են վերցնում ու ընդդիմադիր խաղում, այլ նրանք են, ովքեր իրավամբ ընդդիմադիր են։

Քաղաքական մակարդակում ցավոք Հայաստանում ես դեռ չեմ տեսնում հստակ գաղափարական այլընտրանք գործող իշխանությանը։ Այս առումով կա նոր ուժի պահանջ։

Անընդհատ պետք է իշխանափոխություն իրականացնել, անընդհատ։ Հենց մի հարցում թերացան, միանգամից փոխենք, մինչև իմանան, որ իրենք կոչված են այս ժողովրդին և այս երկրին ծառայելու, այլ ոչ թե ամեն մի չինովնիկի վարորդ իրեն ամեն ինչ թույլ տա, և մարդիկ իրենց վարկաբեկված զգան։

Կառավարությունն այս երկու տարիների ընթացքում մեծ արդյունավետությամբ չի փայլել, և այն գործընթացները, որ մինչ այդ եղել են, այժմ էլ շարունակվում են։

Եթե խոսում ենք համատարած ցածրաճաշակության մասին, բնականաբար, դա առաջին հերթին տարածվում է քաղաքական դաշտի վրա։ Եթե հասարակական կյանքում, արվեստում նոր խոսք է հարկավոր, ապա այն առավել անհրաժեշտ է մեր քաղաքական կյանքում։

Արտահերթ ընտրություններ հնարավոր եմ տեսնում միայն մի դեպքում՝ եթե Հայաստանի իշխանությունը՝ Սերժ Սարգսյանը, համաձայնվի ազատագրված տարածքները հանձնել։

Հայաստանում այս ճգնաժամից դուրս գալու համար իսկապես նոր քաղաքական վերնախավ է պետք, նոր մարդիկ են պետք, որովհետև այն խնդիրները, որոնք ծառացել են Հայաստանի առջև (նկատի ունեմ կլանաօլիգարխիկ համակարգի, ժամանակակից տնտեսական և քաղաքական համակարգի վերափոխումն ազգային, պետական խնդիրների լուծման ուղիների տարբերակով): Այն էլիտաները, որոնք կան այսօր, ուղղակի ի վիճակի չեն դրանք լուծել, նոր լուծումներ տալ։

Իմ խոսքը ոչ թե Լևոն Տեր-Պետրոսյանին էր վերաբերում, այլ այն մասսաներին, որ գնում են նրա հետևից, ու երբ նրանց ուզում ես ապացուցել, որ այն, ինչից դուք դժգոհում եք, այսօր ստեղծել է այդ մարդը, չես կարող ապացուցել, որովհետև դու քո ձեռքում չունես այդ ռեսուրսները։ Իսկ իշխանությունն էլ դա չի անի, քանի որ այդ ապացույցները նաև նրա հիմքերն են քանդում: