Հավաքականը մեզ համար՝ որպես ֆուտբոլիստի, որպես սպորտսմենի, մի այնպիսի տեղ է, որով դու քո երկիրն ես ներկայացնում։ Մեզ համար պարծանք է մեր երկրի համար խաղալը, դրա համար էլ ֆինանսականը շա՜տ–շատ փոքր դեր է խաղում։

Նախորդ ընտրությունների իր տրիումֆը գոնե մասամբ կրկնելու համար Տեր–Պետրոսյանին այսօր ուղղակի անհրաժեշտ է իշխող վարչախմբի աջակցությունը, և նա հնարեց այս «երկխոսությունը»:

Երկխոսությունը բանակցություն չէ։ Երկխոսության ժամանակ կարող են նաև մեկը մեկին մեղադրել, բայց էլի երկխոսել։

Լևոն Տեր–Պետրոսյանն առաջարկում է Սերժ Սարգսյանին զոհաբերել իր քաղաքական թիմը՝ դրա դիմաց խոստանալով գնալ նույնօրինակ զոհաբերության, այն է՝ զոհաբերել մարտական տրամադրություններով փողոցում արդեն 3 տարի քաշ եկող բողոքավոր ընտրազանգվածին, հեղափոխության կողմնակիցներին։

Երկխոսությունն իր սեփական պատճառներն ունի: Այն առաջին հերթին պայմանավորված է Տեր-Պետրոսյանի հանրային աջակցության շարունակվող կրճատմամբ: Թուլացած Կոնգրեսի հետ գործակցությունը բազմաթիվ պատճառներով ձեռնտու է նաև իշխող վարչախմբին:

Ես ձեզ ասեմ, որ հերթական ընտրությունները լիովին բացառվում են, ժողովրդի ցասումը, համբերության բաժակն արդեն լցվել է, որևիցե հերթական ընտրություն չի լինելու, ես ձեզ դա ամենայն պատասխանատվությամբ եմ հայտարարում։

Մենք ունենք անկախ պետականություն եւ ժողովուրդ` իբրեւ հիմնական կռվան ամբողջական Հայաստանի եւ մեր ժողովրդի նպատակների իրականացման: Փայփայենք, սրբենք, ուժ տանք, որ այդ ապագան տեսանելի դառնա, որ այդ ապագան չխամրի ձախող կառավարությունների և ապազգային մտածողության պատճառով:

Եթե այսպիսի այցելություն լիներ մի քանի տարի առաջ, ապա այսպիսի վերաբերմունք և այսպիսի արտահայտություն չէր լինի և այլն, և այլն։ Ճիշտն ասած՝ այս ամենը միայն վրացիների մեղքը չէ։ Երբ որ մենք ադեկվատ պատասխան չենք տալիս շատ–շատ հարցերի, երբ որ մեր պառլամենտական մեծամասնության պատգամավորին չեն թողնում Վրաստան՝ դրանով վիրավորելով մեր քաղաքական ղեկավարությանը, և պատասխան չենք տալիս, արդյունքում այս վիճակը խորանում է։

Եթե երկխոսության քաղաքական կամք և ցանկություն կար, ապա տրամաբանությունը հուշում է, որ սույն ուժերը չպետք է ժամանակ ձգեին և հասցնեին հերթական նախընտրական շրջան, որտեղ ամեն մեկը լուծեր իր խնդիրը, իր PR–ն աներ, մեկն ասեր՝ ես երկրում ամենաուժեղ ընդդիմությունն եմ, մյուսն էլ ասեր՝ ես ամենամարդասեր իշխանությունն եմ։ Կարծում եմ՝ այս ամենն ուղղակի բեմականացում էր։

Եթե Կոնգրեսն այդքան շատ է ուզում «բանակցված» ու «երկխոսված» լինել, ապա դա կարող է անել, ասենք, ՕԵԿ–ի հետ՝ քննարկելով երկուստեք հետաքրքրություն ներկայացնող մի շարք հարցեր ու կազմակերպելով փորձի փոխանակում:

Ոչ թե ՀԱԿ–ի ծրագրերը կտապալվեն, այլ երկիրը կտապալվի։ Դա ՀԱԿ–ի տապալում չէ, դա և՛ իշխանության տապալում է, և՛ ընդդիմության տապալում է, և՛ ժողովրդի տապալում է (եթե չլինեն արտահերթ ընտրություններ– խմբ.)։ Հարց բարձրացնողը, եթե ճիշտ հարց է բարձրացնում ու նորմալ պատասխան չի ստանում, դա ստացվում է՝ ինքը տապալվե՞ց։ Ճիշտը մնում է ճիշտ։ Տարբեր պայքարի ձևեր կան, տարբեր սցենարներ։ Ընդհանրապես կյանքը շատ բազմազան է, և դժվար է այսօր ասել, թե ինչ կլինի, ինչպես կլինի։

Անգամ եթե կրկնում են մեկի անունը, ասենք՝ Լե՛–վո՛ն, Լե՛–վո՛ն, եթե կանխամտածված ինչ–որ մեկը հոգեբանական հարձակում անի, հենց այդ նույն ամբիոնից կամաց–կամաց Լևոն բառը փոխի, ասենք, Կարոյի, մարդիկ առանց հասկանալու նույն կերպ կրկնելու են՝ Կա՛–րո՛, Կա՛–րո՛։

Արամ Սարգսյանը բավականին լուրջ քաղաքական գործիչ է, նաև ճանապարհ է անցել և այդ ճանապարհին ապացուցել, որ ինքը վստահ կանգնած է ոտքերի վրա, և իր ասած խոսքերը, որ հեսա–հեսա հեղափոխություն է լինելու, չեն նշանակում, որ հեղափոխությունն արվում է միմիայն զենքի միջոցով։ Հեղափոխությունը մարդկանց գաղափարներում է լինում, մարդկանց գործողությունների մեջ, և այն հեղափոխությունը, որ հեսա–հեսա լինելու է, նույն հեղափոխությունն է, որ մենք ասում ենք՝ ամեն ինչ արվելու է սահմանադրական ճանապարհով։

Այսօր ՀԱԿ-ը կամաց-կամաց մտնում է քաղաքական դաշտ: Դրա անհրաժեշտությունը մենք տեսնում ենք ոչ թե ինչ-որ փառավորությունների կամ չգիտեմ ինչ սիրավեպեր երգելու մեջ, այլ նրանում, որ ինչքան քաղաքական դաշտը կայուն լինի, այնքան կայուն զարգացումներ կունենանք, այնքան կկարողանանք սոցիալական խնդիրներ լուծել:

Դա թաքցնելու բան չէ։ ՀԱԿ–ի քաղխորհրդի նիստերին ես բավական տևական ժամանակ չեմ մասնակցում, բայց թե ո՞վ է որոշումներ կայացնում, այնքա՜ն անթաքույց է։ Գոյություն ունի ՀԱԿ–ի ինչ–որ կենտրոնական գրասենյակ, որն էլ կայացնում է որոշումները։

Արտահերթ ընտրությունների վերաբերյալ խոսելն ընդհանրապես ավելորդ ենք համարում ոչ միայն ես, այլ նաև իշխանությունը։ Ընդդիմությունն էլ խոսում է, բայց ինքն էլ հավատացած չէ, թե որևէ հիմք կա արտահերթ ընտրությունների համար։

Մինչև մարտի 1–ը ես Պրեսկոտին էլ եմ ասել, որ Լևոն Տեր–Պետրոսյանը տանում է զոհերի, և իր ամբողջ քարոզարշավը իրավիճակը սրելու նպատակ ուներ։ Մարտի 1–ի դեպքերի ամենամեծ պատասխանատուն Լևոն Տեր–Պետրոսյանն էր։

Վերջին երեք տարիների ընթացքում ես գիտակցաբար խուսափում էի գործածել «Լևոնի աղանդ» բառակապակցությունը, բայց այսօր ՀԱԿ-ի` անձնավորված կուռքի «ծիսամերձ» պաշտամունքով «ճոխացած» քաղաքական աղանդին վերաճելու տրամաբանական գործընթացը համարյա ավարտվել է: Առաջին և երրորդ նախագահների ուրվագծվող քաղաքական դաշինքը` նույնպես: