Իշխանափոխության դեպքում նախորդ իշխանության դիրքորոշման հետ չհամաձայնելը և փոխարենը այլ բան առաջարկելն ավելի ընկալելի է: Գործող իշխանության համար շեշտադրումների ու դիրքորոշումների կտրուկ փոփոխությունը հիմնավորելը ավելի բարդ, բայց թերևս անխուսափելի խնդիր է:

Պատերազմը երբեք ցանկալի չէ եւ պատերազմներից պետք է միշտ էլ վախենալ: Միեւնույն ժամանակ' մենք կռվելուց չենք վախենում, եթե դրա անհրաժեշտությունը լինի: Բայց մեր դիրքորոշումն այն է, որ հիմնահարցը պետք է լուծվի խաղաղ միջոցներով' փոխզիջումների հիման վրա:

Միայն այն փաստը, որ Հայաստանը արձանագրությունները ստորագրելուց հետո երկու փաստաթղթերով փորձեց շտկել վիճակը (ՀՀ Սահմանադրական դատարանի մեկնաբանությունները և «Միջազգային պայմանագրերի մասին» ՀՀ օրենքում խորհրդարանի հրատապ փոփոխությունները), խոսում է այն մասին, որ մեր դիվանագիտությունն իրականացվել է անպատրաստ, և, որպես հետևանք, խիստ կասկածելի է մտածել, թե այն «նախաձեռնողական» է:

Թուրքիան հիանալի գիտի, որ Հայաստանն անմիջապես կվավերացնի արձանագրությունները, հենց որ Թուրքիայի խորհրդարանը վավերացնի, սակայն չի դադարեցնի պայմանագրի ընթացքը' այսինքն ետ չի վերցնի ստորագրությունը, քանի որ Միացյալ Նահանգները դա թույլ չի տա։

Եթե իշխանությունները տեսնեն, որ առաջիկա ընտրությունները հանգիստ անցկացնելու հնարավորություն ունեն, ապա ես չեմ սպասում լուրջ հարձակումների ընդդիմադիր լրատվամիջոցների վրա, բայց եթե ընտրություններն իսկապես մրցակցային լինեն, և եթե ընդդիմությունը լուրջ շանսեր ունենա, ապա ընդդիմադիր լրատվամիջոցներն անմիջապես վտանգի տակ կընկնեն։

Եթե արտաքին քաղաքականության հիմքում չկա ազգային արժանապատվությունը, մենք ոչ մի ճակատում չենք հաջողելու, լինի հայ-թուրքական, հայ-ադրբեջանական, թե հայ-վրացական։ Ազգային արժանապատվությունը ոտնահարել չի կարելի։

Սա ոչ թե Լեռնային Ղարաբաղի խնդիրն է, այլ Հայաստանի անվտանգության հարցը։ Կարծում եմ` արդեն ժամանակն է, որ բոլորն էլ հասկանան, որ մենք ԼՂ հարցում զիջելու ռեսուրս չունենք։ Եթե հանկարծ մենք զիջեցինք, դոմինոյի սկզբունքով մեր անվտանգության համակարգը ուղղակի կփլվի, և մենք կստանանք այն, ինչ ստացել ենք 1920-ին։

Ի՞նչ կլինի հաջորդ ընտրություններից հետո՝ ես կանխատեսել չեմ կարող, բայց կոալիցիա վերադառնալու մտադրություն Դաշնակցությունը չունի՝ անկախ նրանից, թե ինչ զարգացումներ կլինեն հիմա։

Ես էլ առանձնապես շատ խելք չունեմ, բայց որպես կուսակցական գործիչ՝ իմ չափով զբաղվում եմ քաղաքականությամբ։

Նոր նպատակ չի երևում ձևակերպված ՀԱԿ-ի կողմից, այլապես ես կտեսնեի այն։ Եթե իշխանափոխություն չստացվեց, այդ տարաբնույթ ուժերի միավորումն ինչ-որ տեղ իր իմաստը կորցրեց, որովհետև իրոք տարբեր գաղափարների, տարբեր ոճերի ուժեր են։

ՀԱԿ-ի վերաբերմունքի արտահայտման վակուում է առաջացել Կոնգրեսի ակտիվի առաջ ունեցած Տեր-Պետրոսյանի ելույթից հետո, որտեղ կային ռևերանսներ դեպի իշխանությունը, դեպի Սերժ Սարգսյանը։

Նիկոլ Փաշինյանի գաղափարակիցը չեմ և նրա քաղաքական հայացքները չեմ ընդունում հատկապես այն օրվանից, երբ Լևոն Տեր-Պետրոսյանը վերադարձավ քաղաքականություն և ասաց, որ Ադրբեջանը մեր պատուհանն է դեպի աշխարհ և պետք է շատ արագ լուծել այս հարցն ու արագացնել Թուրքիայի հետ նոր հարաբերությունների հաստատումը։ Այ սա ինձ համար բացարձակապես անընդունելի է, և քանի որ Նիկոլ Փաշինյանը նրա թիմում է, նրա գաղափարակիցն է, ես նրան չեմ ընդունում։ Բայց որ նրա դատապարտումը, ինչքան էլ քրեական լինի, անպայման քաղաքական հիմք ունի, և դա ոչ մեկի մոտ կասկած չի հարուցում, դա ինձ համար անընդունելի է։

Ակնհայտ է, որ երբ արձանագրությունները բերվեն մեր խորհրդարան, խորհրդարանական մեծամասնությունն առանց վարանելու կողմ կքվեարկի, թեև պատգամավորների բացարձակ մեծամասնությունը հասկանում է, որ արձանագրությունները Թուրքիային տալիս են մի շարք լուրջ ձեռքբերումներ, Հայաստանին՝ միայն կորուստներ:

Խորհրդարանում մեր պատգամավորը՝ Արա Սիմոնյանը, անշուշտ կհամագործակցի ՀՀԿ խմբակցության հետ բոլոր այն հարցերի վերաբերյալ, որոնք պայմանավորված են ՀՀ նախագահի նախընտրական ծրագրերով։ Եթե ուշադիր եք եղել, մեր նախընտրական ծրագրերը շատ համահունչ կետեր ունեն։ Ինչ վերաբերում է կառավարության ծրագրերին, ապա մեր կուսակցությունը լուրջ դիտողություններ ունի։ Այդ ամենի մասին, կարծում եմ, Արա Սիմոնյանը կկարողանա խոսել ԱԺ ամբիոնից՝ լինելով շատ կիրթ անձնավորություն։

Երբեք տրտմություն, վհատություն չպետք է լինի մեր շարքերում, անկախ այն բանից, թե որքան երկար կտևի այդ պայքարը։ Որքան երկար, այնքան թանկ։

Քաղաքական գործիչ դառնալու համար շատ խելք պետք չէ։

Հայ հասարակությունը 2 անգամ գիշերային որոշումների ականատես եղավ՝ մեկն ապրիլի 22-ի գիշերային որոշումն էր, մյուսը՝ օգոստոսի 31-ի, որոնք բոլորի համար անսպասելի էին։ Եվ ոչ մի երաշխիք չկա, որ այդպիսի գիշերային որոշում չի լինելու ԼՂ-ի հարցում՝ ճանապարհային քարտեզի ձևով և այլն։ Դրա համար մենք պետք է այնպիսի մթնոլորտ ձևավորենք, որ իշխանություններն ուղղակիորեն վախենան այդպիսի քայլի գնալ։

Ես հայ-թուրքական արձանագրություններն այդ ձևով չեմ ընդունում։ Գիտեք՝ վավերացնելն այլ հարց է, եթե դա կբերի մեր սահմանի բացման, բայց կոնկրետ այն ձևով գրված տեքստը, ինչքանով ես կարողացել եմ նայել , ինձ չի գոհացնում։