Եթե Հայաստանի իշխանությունն ընտրում է «վաշինգտոնյան» տարբերակը, որը նախատեսում է Ղարաբաղի նկատմամբ Ադրբեջանի ինքնիշխանության ճանաչում, ապա խնդրեմ, մենք կաջակցենք։

ՀՀ շահերն ու ՀՀ իշխանությունների շահերը չեն համընկնում: Բոլոր նրանք, ովքեր Հայաստանի շահերի համար մտահոգվում են, այս իշխանությունների համար դառնում են վտանգավոր:

Նիկոլ Փաշինյանը, համաձայնելով Արցախը հանձնել Ադրբեջանին, ոչ թե խաղաղություն է բերելու Հայաստանին, այլ բերելու է նոր պատերազմ ու ՀՀ պետականության կորուստ։

ՀՀ-ում կգտնենք մարդկանց, որոնք շատ ավելի մեծ վնաս են հասցրել ՀՀ-ին, քան ի վիճակի է հասցնել ոչ միայն Զատուլինը, այլ նաև որևէ օտարերկրացի։

Արտաքին ուժերի փորձերը՝ հասնելու ռուսական խաղաղապահ կոնտինգենտի դուրսբերմանը, ուղղված են Հարավային Կովկասի ապակայունացմանը։

Փաշինյանը մտնում է իր ու Հայաստանի համար դրամատիկ զարգացումների փուլ։ Դրամատիզմից խուսափելու համար մեկը մյուսից պետք է ձերբազատվի, մեկը մյուսին պետք է պարտության տանի։ 

Եթե Հայաստանը ճանաչի Ադրբեջանի տարածքային ամբողջականությունը, ուրեմն Ղարաբաղը կճանաչի որպես Ադրբեջանի մաս։

Իրանի համար անընդունելի են տարածաշրջանում պատմական սահմանների փոփոխությունները, Իրանը կձեռնարկի բոլոր քայլերը՝ դիմակայելու անգամ նման մտադրությանը:

Հայաստանի ներկա խնդիրներն ու ամենօրյա շոկերը պայմանավորված են մեկ մարդու վախերով, հաշվարկներով, շահերով, պայմանավորվածություներով, սեփական կաշին փրկելու ցանկությամբ։

Մենք ոչ միայն աղետից «հինգ պակաս» վիճակում ենք, այլև դառնում ենք կոլեկտիվ ինքնասպանության ու կոլեկտիվ հանցագործության ականատես ու մասնակից։

Հայաստանի բոլոր հարևանները, աշխարհաքաղաքական կենտրոնները՝ ՌԴ-ն, Արևմուտքը, նախապատրաստվում են մեր տարածաշրջանում սպասվող նոր պատերազմին, բացի Հայաստանից։

Իրանը թույլ չի տա, որ Հայաստանի հետ իր հաղորդակցության երթուղին արգելափակվի, և դրան հասնելու համար նույնպես զորավարժություն է սկսել այս տարածաշրջանում։

«Անջատում՝ հանուն փրկության» բանաձևը հիմա գերարդիական է։ Այն կիրառելի է ներքաղաքական կյանքում։ Պետք է պետությունից անջատել Նիկոլ Փաշինյանին՝ հանուն փրկության։

Փաշինյանի՝ որոշ դեպքերում թշնամական վերաբերմունքը ՌԴ-ի հանդեպ, խնդիրներ է առաջացնում ՀՀ-ին վստահելու առումով։

Նիկոլն Ալիևից ավելի Ալիև է Արցախի հարցում․ նա առավոտից երեկո «հիմնավորում» է, թե Արցախը 1991-ից է ճանաչվել Ադրբեջանի կազմում։ Ուզում է սեփական մեղքը բարդել այլոց վրա։

Արևմուտքին հաջողվել է 2-րդ ճակատը բացել Ռուսաստանի դեմ։ Այդ ճակատի դրոշակակիրը Նիկոլ Փաշինյանն է։ Նա Հայաստանն աշխարհաքաղաքական խաղերի մանրադրամ է դարձնում։

Իրանի Իսլամական Հանրապետությունը ոչ միայն «թավշյա» կամ «գունավոր» հեղաշրջումների երկիր չէ, այլև այն կայունության և անվտանգության խարիսխն է տարածաշրջանում:

Ֆրանսիայի նախագահի խոսքերում բացակայում է ԼՂ հակամարտության բուն ընթացքի ընկալումը, այդ պատճառով էլ դրանք հնչել են ոչ կոռեկտ կամ խեղաթյուրված, ուստի անընդունելի են։