Փաշինյանը Պրահայում պաշտոնապես հանձնել է Ղարաբաղն Ադրբեջանին և մտել հակառուսական կոալիցիայի մեջ, բայց զուգահեռաբար Մոսկվային էլ է «այո» ասում։

Հայաստանի իշխանությունները համաձայնել են, որ Արցախը մնա Ադրբեջանի կազմում: Փուլ առ փուլ կորուստներ ենք ունենալու, նախ՝ Արցախում, հետո արդեն՝ Հայաստանում:

Որքան իրական է դառնում նոր պատերազմը, այնքան Նիկոլն ուզում է ճոխ լուսավորությամբ կուրացնել մարդկանց ու բթացնել նրանց զգոնությունը և ոչնչանալ տոնական լույսերի ներքո։

ՀՀ իշխանություններն ավելի շատ խոսում են Ղարաբաղի հայերի իրավունքների, քան կարգավիճակի մասին։ Ադրբեջանը պատրաստ է տալ Ադրբեջանի մյուս քաղաքացիների ունեցած իրավունքները։

Այս իշխանությունները «ԱՀ», «Արցախի ժողովրդի ինքնորոշման իրավունքի իրացում», «Արցախը չի կարող լինել Ադրբեջանի կազմում» ձևակերպումներից վախենում է, ինչպես սատանան՝ խունկից։

Եթե ուզում եք դուրս գալ ՀԱՊԿ-ից, խնդրեմ, դուրս եկեք, այդ դեպքում կիրականանա Ալիևի երազանքը, որ Երևանն ադրբեջանական հող է:

Այդպես ՀՀ ողջ կառավարությանը՝ թե՛ այժմ, թե՛ ընդդիմադիր եղած ժամանակ, ՌԴ-ի մասին իրենց հայտարարությունների համար պետք է թույլ չտրվի այցելել Ռուսաստան։

Թուրքիան ու Ադրբեջանն այնպիսի գին են պահանջում լավ ու խաղաղ ապրելու համար, որ այն վճարելուց հետո Արցախն ու Հայաստանը պարզապես չեն լինի։

Գլխավոր դատախազությունը պահանջում է Խաչատուր Սուքիասյանից պետությանը վերադարձնել ՀՀ նախագահ աշխատող Վահագն Խաչատուրյանին՝ որպես անօրինական ձեռք բերված գույք։

Փաշինյանն արձանագրում է, որ բանակցությունները մտցրել է փակուղի՝ դրանով իսկ ճանապարհ բացելով նոր ագրեսիայի համար: 

Հոգևոր Հայաստանը հաղթելու է նոր Հայաստանին, հոգին հաղթելու է «դուխին», Եռագույնը հաղթելու է սևին և սպիտակին, իրական ու հզոր Հայաստանը՝ կեղծ ու ֆեյսբուքյան Հայաստանին:

Իշխանափոխության համար անհրաժեշտ են պայքարի ընդլայնված կամ նոր ձևաչափ, պրոֆեսիոնալ կադրեր, դաշնակիցների ու աշխարհի համար ընկալելի ու վստահելի կոդեր։

Սուտ է խոստացված խաղաղությունը։ Այս իշխանությունը բերելու է նոր պատերազմ, նոր զոհեր, նոր կորուստներ, նոր ավերածություններ։

Մենք մեր բաժին կռիվը մինչև վերջ տալու ենք: Մինչև վերջին շունչ անելու ենք մեզնից կախված ամեն ինչ: Ես իմ որդու, ծնողներիս աչքերին նայելուց չեմ ամաչելու. իմ բաժին կռիվը մինչև վերջ տալու եմ: 

Սոչիում Հայաստանը ստացավ որոշակի ժամանակահատված՝ ներքաղաքական փոփոխությունների հասնելու համար։ Ամեն ինչ դեռևս հայ ժողովրդի ձեռքերում է։

Եթե Հայաստանի իշխանությունն ընտրում է «վաշինգտոնյան» տարբերակը, որը նախատեսում է Ղարաբաղի նկատմամբ Ադրբեջանի ինքնիշխանության ճանաչում, ապա խնդրեմ, մենք կաջակցենք։

ՀՀ շահերն ու ՀՀ իշխանությունների շահերը չեն համընկնում: Բոլոր նրանք, ովքեր Հայաստանի շահերի համար մտահոգվում են, այս իշխանությունների համար դառնում են վտանգավոր:

Նիկոլ Փաշինյանը, համաձայնելով Արցախը հանձնել Ադրբեջանին, ոչ թե խաղաղություն է բերելու Հայաստանին, այլ բերելու է նոր պատերազմ ու ՀՀ պետականության կորուստ։