Հայաստանում ոչ միայն ու ոչ այնքան քաղաքական, որքան պետականության ճգնաժամ է: Դրա հաղթահարման անհրաժեշտ, բայց ոչ բավարար պայմանն իշխանափոխությունն է:

ՀՀ այն իշխանությունը, որը կհրաժարվի պետականորեն վարել Ցեղասպանության միջազգային ճանաչման քաղաքականություն, պետք է արժանանա իրավաքաղաքական գնահատականների։

Մեր ժողովրդի մի զգալի մաս անտարբեր չէ և հասկանում է այն վտանգները, որ կան, և մեր կոչով դուրս է եկել՝ հասկանալով, որ մեր միասնությամբ և վճռականությամբ պիտի կանխենք այդ վտանգները։

Զանգը հնչել է՝ սա նոր Սարդարապատի, նոր Բաշ Ապարանի, նոր զարթոնքի զանգն է։ Հեռացնելու ենք աղետաբեր այս իշխանությանը։ Վերականգնելու ենք մեր արժանապատվությունը։

Իշխանության՝ Նիկոլ Փաշինյանի մնալն ավելացնում է պատերազմի, պարտության և նոր կորուստների հավանականությունը, և առաջանում է Հայաստանի պետականության խնդիր։ 

Սա սրբազան պայքար է, սա պայքար է հանուն Արցախի և Հայաստանի, հետևաբար՝ նահանջի տեղ չունենք, այլընտրանք չունենք, գնում ենք մինչև վերջ և՝ հաղթանակում։

Փաշինյանը «ճոճվում է» Մոսկվայի, Վաշինգտոնի, Փարիզի ու Բրյուսելի միջև։ Նա փորձում է խաղալ, փորձում է բոլորին արատավորել և բոլորի վրա իր կեղտը քսել: Դե թող գնա Բաքու ու ստորագրի։

Այդ համաձայնությունը, որն անվանում են խաղաղ պայմանավորվածություն, կբերի Հայաստանի նոր կապիտուլյացիայի: Առաջինը 2020թ․ նոյեմբերի 9-ին էր, իսկ սա լինելու է Հայաստանի կապիտուլյացիան:

Պատերազմն Արցախում և Հայաստանում քիչ հավանական է։ Պատերազմի վտանգն ուռճացվում է ՀՀ իշխանությունների կողմից՝ ընթացիկ, ինչպես նաև հետագա զիջումներն արդարացնելու համար։

Անկախ Հանրապետություն, պետականություն ունենա՞լ, թե՞ դառնալ աշխարհաքաղաքական շահերի բախման մանրադրամ ու թուրքի ոտնաման սրբելու տարածք։ Վիճակը նետված է։

Իրականանում են մեր ամենավատ կանխատեսումները։ Սակայն ամեն ինչ կորած չէ։ Մենք պետք է ոտքի կանգնենք և կանգնեցնենք միակողմանի կորուստների այս անվերջանալի շղթան։

Արցախը բեռ չի Հայաստանի համար, Արցախը զրահաբաճկոն էր, որը դավադրաբար հանելով՝ խոցելի դարձրիք թե՛ Արցախը, թե՛ Հայաստանը։

ՔՊ-ն ու ադրբեջանցիները նույն բանն են անում՝ իջեցնում են Արցախի դրոշը։ Երկուսն էլ Արցախը տեսնում են Ադրբեջանի կազմում։

Ով Արցախի դրոշի հանդեպ ոտնձգություն անի՝ Ալիևից ու թուրքերից ոչնչով չի տարբերվում։ Այդ դրոշի համար մեր ժողովուրդը պայքարել է, արյան գնով ազատագրել է Արցախը։

Մեզ համար սակարկելի չեն ՀՀ անկախության հռչակագրում նշված դրույթները, անընդունելի ենք համարում որևէ տարբերակ, որի դեպքում Արցախը կարող է հայտնվել Ադրբեջանի կազմում։

Երևանը գնում է ղարաբաղյան հեռանկարը սպանելու, հայոց պետականության ինքնասպանության ճանապարհով։ Այն կդառնա Թուրքիայի և Ադրբեջանի պրոտեկտորատը։

Հարավային Կովկասը վերածվում է Արևմուտք-Ռուսաստան սուր մրցակցության գոտու՝ Թուրքիայի զգալի ներգրավմամբ։ Դա հատկապես դրսևորվելու է ՀՀ-ում ու Արցախում։

ՌԴ-ն կշարունակի Հայաստանի առանցքային դաշնակցի դիրքերից օգնել ամրապնդել Հայաստանի պաշտպանունակությունը և ապահովել սահմանի պաշտպանությունը։