Նիկոլն ու Աննան ներկայանում էին՝ խաղաղության աղավնիներ, բայց մեր ժողովրդի գլխին դարձան մահվան ագռավներ։ Աղետաբեր այդ զույգին պետք է հեռացնել։

Փաշինյանի հեռացման հեռանկարն անհանգստացնում է Թուրքիային ու Ադրբեջանին։ Դա չի բավարարում Թուրքիայի ժողովրդին, Ադրբեջանի ժողովրդին, Նիկոլի «ժողովրդին»։

Բաքվին խորհուրդ չեմ տալիս խաղալ։ Պետք չէ Անդրկովկասում իրավիճակը հասցնել եռման կետի, որպեսզի Մոսկվան արթնանա և նույնպես հայտարարի իր իրավունքների մասին։

Եթե անգրագիտությունը քայլելով մտել է կառավարություն, ապա բնական է, որ սողալով վերադառնալու է հանրություն։

Մենք գնալու ենք մինչև վերջ, որևէ ձերբակալություն այս ոգին չի կարող կոտրել։ Ոստիկանությանը կոչ ենք անում՝ էդ խելագարի հրահանգները հերի՛ք է կատարեք։

Նիկոլի ստի տոպրակն անսպառ է։ Մոբիլիզացվելով, գրագետ ու միասնական քայլերով ստիպե՛նք պաթոլոգիկ սուտասանին՝ հեռանա՛լ։ Ստի՛ վերջը պետք է գա։

Հայաստանում ոչ միայն ու ոչ այնքան քաղաքական, որքան պետականության ճգնաժամ է: Դրա հաղթահարման անհրաժեշտ, բայց ոչ բավարար պայմանն իշխանափոխությունն է:

ՀՀ այն իշխանությունը, որը կհրաժարվի պետականորեն վարել Ցեղասպանության միջազգային ճանաչման քաղաքականություն, պետք է արժանանա իրավաքաղաքական գնահատականների։

Մեր ժողովրդի մի զգալի մաս անտարբեր չէ և հասկանում է այն վտանգները, որ կան, և մեր կոչով դուրս է եկել՝ հասկանալով, որ մեր միասնությամբ և վճռականությամբ պիտի կանխենք այդ վտանգները։

Զանգը հնչել է՝ սա նոր Սարդարապատի, նոր Բաշ Ապարանի, նոր զարթոնքի զանգն է։ Հեռացնելու ենք աղետաբեր այս իշխանությանը։ Վերականգնելու ենք մեր արժանապատվությունը։

Իշխանության՝ Նիկոլ Փաշինյանի մնալն ավելացնում է պատերազմի, պարտության և նոր կորուստների հավանականությունը, և առաջանում է Հայաստանի պետականության խնդիր։ 

Սա սրբազան պայքար է, սա պայքար է հանուն Արցախի և Հայաստանի, հետևաբար՝ նահանջի տեղ չունենք, այլընտրանք չունենք, գնում ենք մինչև վերջ և՝ հաղթանակում։

Փաշինյանը «ճոճվում է» Մոսկվայի, Վաշինգտոնի, Փարիզի ու Բրյուսելի միջև։ Նա փորձում է խաղալ, փորձում է բոլորին արատավորել և բոլորի վրա իր կեղտը քսել: Դե թող գնա Բաքու ու ստորագրի։

Այդ համաձայնությունը, որն անվանում են խաղաղ պայմանավորվածություն, կբերի Հայաստանի նոր կապիտուլյացիայի: Առաջինը 2020թ․ նոյեմբերի 9-ին էր, իսկ սա լինելու է Հայաստանի կապիտուլյացիան:

Պատերազմն Արցախում և Հայաստանում քիչ հավանական է։ Պատերազմի վտանգն ուռճացվում է ՀՀ իշխանությունների կողմից՝ ընթացիկ, ինչպես նաև հետագա զիջումներն արդարացնելու համար։

Անկախ Հանրապետություն, պետականություն ունենա՞լ, թե՞ դառնալ աշխարհաքաղաքական շահերի բախման մանրադրամ ու թուրքի ոտնաման սրբելու տարածք։ Վիճակը նետված է։

Իրականանում են մեր ամենավատ կանխատեսումները։ Սակայն ամեն ինչ կորած չէ։ Մենք պետք է ոտքի կանգնենք և կանգնեցնենք միակողմանի կորուստների այս անվերջանալի շղթան։

Արցախը բեռ չի Հայաստանի համար, Արցախը զրահաբաճկոն էր, որը դավադրաբար հանելով՝ խոցելի դարձրիք թե՛ Արցախը, թե՛ Հայաստանը։