Մեր բանակն այժմ շատ ծանր գնով խմբագրում է քաղաքական ղեկավարության կոպտագույն սխալները։ Բոլորս, հետևաբար, բանակի հետ ենք։

Այսօր վճռվում է ոչ միայն բոլորիս, այլ տարածաշրջանի ճակատագիրը։

Արցախի միջազգային ճանաչումը տարածաշրջանում խաղաղության և անվտանգության վերականգնման միակ գործող մեխանիզմն է։

Ներսի թուրքին սսկեցնելը ոչ պակաս կարևոր է դառնում, քան մեր տների վրա եկող ադրբեջանական զինվորական հագուստով մարդուն ոչնչացնելը։

Պատերազմի ավարտի գլխավոր ֆակտորը խելքն է, որը բացակայում է Ադրբեջանի ղեկավարության մոտ․ Ադրբեջանի իշխանության դատաստանը տեսնելու է նրանց ժողովուրդը։

Բանակն այսօր պատմական դեր է կատարում և եզրագծում է նոր սահմանները, որի շուրջ դիվանագետներն իրենց պատերազմն են շարունակելու արդեն խաղաղ ճանապարհով։

Անկարան ակնհայտորեն հանդես է գալիս սադրիչի դերում և իր կապերն օգտագործում է տարածաշրջանում ազդեցությունը մեծացնելու համար: 

Մենք պետք է պատրաստ լինենք երկարատև մարտական գործողությունների։ Լայնածավալ պատերազմ է։

Նրանք, ովքեր կեղծ պաթոսով հայտարարում են, որ պատրաստ են զոհվել հանուն հայրենիքի, իրականում կզոհեն ամեն ինչ՝ բացի իրենցից։

Եթե իմքայլական պատգամավորների ամեն բլթոցի համար սահմանվի տուգանք, ապա մի քանի ամսում կարելի է փակել երկրի արտաքին պարտքը:

Մեզ հետ կռվում է ոչ միայն Ադրբեջանը, այլ նաև Թուրքիան, սա հստակ հայտարարություն թող լինի ամբողջ աշխարհին։

Հանուն սեփական իշխանության ու կասկածելի այլ նպատակների՝ «ժողովրդի» վարչապետը հերթական անգամ ստորադասում է պետական շահն անձնականին։

Այսօր դատարանի կողմից կայացված որոշմամբ, իշխանություններն իրենց ոտքերը սրբեցին արդարադատության վրա:

Խնդիրն այն չէ, թե ինչ է հրապարակել ադրբեջանական Հաքքին․ազ-ը։ Խնդիրն այն է, որ շատերը համոզված են՝ Նիկոլ Փաշինյանից դա սպասելի է։

Իշխանության են եկել կապիտալի նախնական կուտակման փուլից դուրս մնացած, ագահ և բոլշևիկյան մտածողությամբ տղաներ ու աղջիկներ։ Նրանք փող են ուզում աշխատել:

Ադրբեջանը «համավարակային» թվերի անկում համարյա չի «ցուցադրում»: Անիմաստ «լավատեսության» առումով նրանք մոտ են մեր իշխանամետ տեսաբաններին:

Այս անիմաստ դատը բավական երկար է տևելու։ Այն մտել է «ռուտինայի» մեջ։

Օրվա կուրսով կառավարող, երեկ ու վաղը չունեցող, թիթեռնիկի կյանքով ապրող և որոշում կայացնել չկարողացող մարդը խոսում է 2050-ի մասին։