Ալվարդ Պետրոսյան. «Ո՞վ է ասում, որ 1994–ին սպանություններ չեղան։ Ավելի վայրա՛գ եղան, բանտերում, ավելի վարպետորեն»:

Այսօր «Հայոց համազգային շարժման» գրասենյակում հրավիրված ասուլիսի ժամանակ ՀՀ նախկին արտգործնախարար Ալեքսանդր Արզումանյանն ասել է, որ իրենք կողմնակից են Լեռնային Ղարաբաղի խնդրի խաղաղ կարգավորմանը, և որ ՀՀՇ-ի համար ընդունելի է ցանկացած որոշում, որն ընդունելի է ԼՂ-ի ժողովրդի համար, և պայքարելու է այդ որոշումները կյանքի կոչելու ուղղությամբ։

Սամվել Բաբայան. «Մենք ավելի շուտ պետք է պատրաստ լինենք տնտեսապես հզորանալու և ապագան կառուցելու հզոր պետության վրա, որ կարողանանք դիմակայել հակառակորդի լկտիությանը»։

«...նորաձև է դառնում այդ համատեքստում ՀՀ երկրորդ նախագահի անվան հիշատակումը, ով ժամանակին իբր դուրս է մղել պաշտոնական Ստեփանակերտին բանակցությունների սեղանից։ Առավել հաճախ դա ասվում է բոլոր իմաստներով աննկատ մարդկանց կողմից, որոնք հեռու են Ղարաբաղից թե գործնական, թե զգացմունքային առումով»:

Սերժ Սարգսյանի հարցազրույցը սիրիական «Al Watan» թերթին, որտեղ նա պատրաստակամություն էր հայտնել Ղարաբաղի կարգավիճակի դիմաց ազատագրված տարածքները զիջել Ադրբեջանին, Գյումրիի բնակչության շրջանում տարակուսանք է առաջացրել:

Ա.Ռուստամյան. «Ընտրություններն այնքան խեղաթյուրված են, որ հասարակության մոտեցումներն ու պահանջները դրանցով այսօր բացարձակապես չեն արտահայտվում»:

Պարզվում է, որ ՀՀԿ–ում քննարկվել է Օսկանյանի հրաժարականի հարցը, բայց Մելիքյանը չի բացատրել, թե այդ դեպքում ինչու՞ հասարակությունը տեղյակ չէ «հրաժարականի պահանջի» մասին։

Վահան Հովհաննիսյան. «Ես խորհուրդ եմ տալիս անհապաղ լքել այդ երկիրը, որովհետև պարզ է՝ ում հետ գործ ունենք, և պարզ է, որ նման բարձր ատյանից հնչած սպառնալիքը որոշ տարրերի կողմից կարող է ընկալվել որպես հակահայկական գործողությունների ազդակ»:

«Ժառանգություն» խմբակցության անդամ Րաֆֆի Հովհաննիսյանը վստահ է, որ հաջորդ գումարման խորհրդարանում ՀՀԿ-ն մեծամասնություն չի կազմի: Հակառակ կարծիքի է ՀՀԿ խմբակցության ղեկավար Գալուստ Սահակյանը։

«Այն կոնգրեսականները, ովքեր մշտապես կողմնակից են եղել բանաձևի ընդունմանը, այս անգամ խոսել են արձանագրությունների մասին և բանակցությունները ներկայացրել որպես այնպիսի գործոն, որը թույլ չի տալիս անդրադառնալ Ցեղասպանության հարցին։»

Թամարա Վարդանյան. «Եթե հարգարժան դեսպանը կհամաձայնի այն կարծիքին, որ ԽՄ տարիներին վրացիները չունեին ազգային դիմագիծը պահպանելու խնդիր, միգուցե մեծ վերապահումներով փորձեինք համաձայնվել իր հետ, որ ջավախահայությունը նույնպես նման խնդիրներ ներկայումս չունի...»

«Չինգիզ Մուստաֆաևը վախենում էր իր իսկ պետու- թյան մայրաքաղաքում առանց զրահաբաճկոնի հանգիստ տեղաշարժվել։ Ավելի ուշ նա հասցրեց նկարել սեփական մահը»։

«Ուխտ Արարատի». «ԱՄՆ Սենատի Արտաքին հարբերությունների հանձնաժողովում դեռ նախորդ' 2007-ի, լսումների առիթով մենք ասել ենք եւ այժմ էլ կրկնում ենք, որ Հայոց ցեղասպանության ճանաչման գործընթացն ավարտվել է, ավարտվել է 1985-ով»:

Կ. Նալչաջյան. «Եթե այսօր Ղարաբաղն առաջին պլանում չէ, հոգեբանական տեսակետից չի նշանակում, որ ինչ–որ մի պահի չի կարող առաջնային դառնալ»:

«Սա առաջին անգամ էր, որ արձանագրությունների ֆոնի վրա մենք կարողացանք մի կարևոր հաջողություն արձանագրել։ Սա կարևոր է նաև նրանով, որ մենք փորձում ենք ճեղքել լռության վարագույրը, որն առաջացել էր արձանագրությունների ֆոնի վրա»։

«Ուխտ Արարատի». «Արձանագրությունների դրույթները կամ ամբողջովին կրկնում են Եվրոպական պառլամենտի Բանաձևի դրույթները, կամ շատ դեպքերում, ինչպես օրինակ, Հայոց ցեղասպանության ճանաչման հարցում, հետքայլ են կատարում»:

«Եթե Լ. Տեր–Պետրոսյանը կարծում է, որ հասնելու է քաղաքական նպատակների, ապա հիմք է ընդունել միայն և միայն Հայաստանի սոցիալ–տնտեսական վիճակը»։

Սուրեն Սուրենյանց.«Ինչպես Ժան Ժակ Ռուսոն էր մինչև հեղափոխությունը տարբեր Ֆրանսիաների մասին գրում, այնպես էլ հիմա Հայաստանում մոտավորապես այդ պատկերն է ստեղծվել»։