Ուղիղ մեկ ամիս է անցել, սակայն պրոֆեսոր Արմեն Չարչյանի առողջական վիճակի մասին եզրակացություն չկա:

Այն, որ իշխանություններն այլևս ընդունակ չեն պաշտպանելու Հայաստանի ու Արցախի շահերը, երևում է ամեն օր ու ամեն ժամ։

Եթե իշխանության գար Քոչարյանը, իրավիճակը Հայաստանում այլ կլիներ։

Թողարկում 3-րդ։

Ցավոք, այս պահին իրավիճակը բավարար կայուն չէ անվտանգության տեսանկյունից:

Հակառակորդն առանց որևէ դիմադրության հանդիպելու ներխուժում է ՀՀ ինքնիշխան տարածք։

Այն, ինչ տեղի ունեցավ Փաշինյանի՝ իշխանության գալուց հետո, սակայն, բավական հուզիչ էր:

Նման մոտեցումները և արդյունքում մարզային ակտիվիստների պասիվացումն, ըստ էության, բազմաթիվ բնակավայրերում կարող է հանգեցնել իշխանական թեկնածուների կրախի։

Թշնամուն հայտնի են եղել ՀՕՊ համակարգի բոլոր լոկացիաները։

Ձիերից երկուսը ինքնուրույն են հետ վերադարձել, իսկ մեկը մնացել է հակառակորդի կողմի մոտ:

Էդ ո՞նց էին կռվելու, եթե ինքն արդեն այդ ժամանակ գիտեր, որ «Բայրաքթարների» դեմն առնելու տարբերակ չկա։

Մինչև օրս Փաշինյանը չի ասել, որ Արցախն Ադրբեջանի կազմում չի լինելու:

Ակնկալվում են նաև հանդիպումներ դատական համակարգի, դիվանագիտական հանրության ու քաղաքացիական հասարակության ներկայացուցիչների հետ:

Թիմում մտածում են, որ այս հանգամանքն էլ հավելյալ խթան է լինելու, որպեսզի Դավոյանն էլ իր հերթին աշխատի Արամ Խաչատրյանի օգտին։

Արբեջանը չէր գնա պատերազմի ճանապարհով, եթե Հայաստանում պետական կառավարմանև պաշտպանական համակարգում, իր բնորոշմամբ՝ «ավիրված» վիճակ չլիներ։

Դրանից հետո, վստահ եմ, հանրությունը կանի անհրաժեշտ եզրահանգումները։

Փաշինյանին բերել էին իշխանության և նա շատ լավ գիտեր, որ պիտի աստիճանաբար հանձնի:

Պատերազմից մեկ տարի անց որքան ուսումնասիրում ես, այնքան հարցեր են առաջանում: