2010թ. օգոստոսին ստորագրվեց Հայաստանում ռուսական ռազմաբազայի գործունեության ժամկետը 45 տարով երկարաձգելու մասին պայմանագիրը: Թվում էր, թե այս պայմանագրով Հայաստանը Ռուսաստանի հետ գոնե պետք է լուծեր զենքի մատակարարման բոլոր խնդիրները: Իսկապես, էլ երբ, եթե ոչ այդ ժամանակ:

Ռուսաստանը ստացավ աննախադեպ հնարավորություն, գրեթե իդեալական պայմաններ: Ի՞նչ ստացավ դրա դիմաց Հայաստանը: Ռազմաբազայի գործունեության ժամկետը երկարաձգելու հարցի քննարկման ժամանակ Հայաստանը պետք է բարձրացներ Ադրբեջանի հետ հարատեւ ռազմական հավասարակշռության խնդիրը: Մեր փոխարեն ո՞վ պետք է բանակցեր:

Ակնհայտ է, որ Հայաստանի իշխանությունները բանակցել են միայն սեփական վերարտադրության վերաբերյալ: Իրենց միայն այդ հարցն է մտահոգել: Ձգտել են ընդամենը նրան, որ ՌԴ իշխանությունները գոնե մի փոքր լավ աչքով նայեն, գուցե մոռանան Սահակաշվիլիին տրված մեդալի մասին:

Իրականությունն այն է, որ հայկական կողմը զրոյական արդյունավետությամբ է օգտագործել իր եզակի խաղաքարտերից մեկը: Եւ եթե Հայաստանի իշխանությունները, մեղմ ասած, այս հարցում թերացել են, ապա այստեղ մեղավորը հաստատ Ռուսաստանը չէ: Եւ սա այն սխալներից մեկն է, որի համար մենք այսօր նման գին ենք վճարում: