Հուլիսի 27-ին (այդ օրը Լիզպոնի տղաների նահատակության 33-րդ տարին լրացավ)՝ վիրահատությունից հետո, երբ բացեցիր աչքերդ և հասկացար, թե ինչ է տեղի ունեցել, ապրեցիր երկու խիստ հակասական զգացում: Առաջինն ուրախությունն էր, որ Արամի կյանքին վտանգ չի սպառնում, և երկրորդը տխրությունն էր, որ այդպիսի ծանր վնասվածքներով գամված ես անկողնուն, այո՛, քեզ լավ ճանաչելով՝ վստահ պիտի նախընտրեիր անշնչանալը, քան այդ վիճակում հայտնվելը և այդ պատճառով որոշեցիր հրաժարվել սնվելուց:

Սիրելի՛ Պավլիկ, ինչպես տեսնում ես, ամեն ինչ չէ, որ մենք կարող ենք որոշել, եթե ողջ ես մնացել, ուրեմն դա Աստծո կամքն է եղել, եթե ողջ ես մնացել, ուրեմն տակավին բան ունես անելու ընդհանուրի՝ Հայաստանի և քո ընտանիքի համար:

Ուստի, եղբայրաբար խնդրում եմ՝ դադարեցնես հացադուլը, և օգնելով բժիշկներին՝ օր առաջ ոտքի կանգնես:
Հոգով և մտքով միշտ քեզ հետ:

Ժիրայր ՍէՖիլյան

Վարդաշեն ՔԿՀ-ից

Օգոստոսի 4, 2016թ.