Մելինե Դալուզյանի առաջին խոստովանությունը. «Երբ որ ընձի կըսեին աղջիկ, ես կխեղդվեի, կկծկվեի»
Ծանրամարտիկ Մելինե Դալուզյանը մասնակցել է «Լսիր ինձ» վավերագրական ֆիլմի նկարահանումներին, որը պատմում է Հայաստանում ԼԳԲՏ (լեսբի, գեյ, բիսեքսուալ, տրանսգենդեր) համայնքի մասին:
«Երբ որ ընձի կըսեին աղջիկ, ես կխեղդվեի, կկծկվեի: Մանկուց ես մարդկանց նայելուց չէի ուզե պատկերացնել իրանց սեռը: Ես կարայի տղուն ասեի` դու տղա՞ ես, թե՞ աղջիկ: Սաղ զարմացած նայում էին` ո՞նց կարա էդպիսի հարց տա: Ես չէի ուզե ինչ-որ մարդու վնաս տալ իմ դիմելաձևով:
Մարզիչս ընձի կըսեր՝ շորիկ հագիր, կըսեի` դու քեզի շորիկով կպատկերացնի՞ս, երբ որ դու շորիկ հագնես, ունքերդ պոկես, ես է կենեմ:
17 տարեկան էի: Աղջկա հետ փաթթվելու համար մարզիչս ընձի ծեծեց: Ըդորից հետո ընձի հա երդում ուտել կուտար, որ ես աղջկա հետ չեմ: Ես ինքնապաշտպանական ռեակցիայով ստիպված սուտ երդումներ կուտեի, որ ընձի փրկեի: Ինքը կըսեր` տեսեք, ստախոս է, րոպեն մեկ սուտ երդումներ կուտե: Ես սուտը չէի սիրե, բայց ստիպված էի պաշտպանվելու համար ստել, որտև ես գիտեի, որ ճիշտը ընձի կրնա սպանե:
Մե պահ էկավ, երբ որ կհասկնայի` հեչ մարդ ընձի պալյուբոմի չի ընդունե, ես չեմ կրնա անձնական կյանք ունենալ, ես ըսպես վարի կերթամ, ես կուզեի վերացնեի ընձի, ես կուզեիպռոստը մեռնեի: Ինձի չէի կրնա պատկերացնե, որ ես էնքան ուժեղ եմ, որ էս ամեն ընչի դեմը կպայքարեմ, կհաղթեմ, ես կունենամ իմ ընտանիքս, ես երջանիկ կեղնիմ:
Ինձի կթվար՝ էնքան ըդպես իրանց ըսած ձևով կապրիմ` մի օրըմ կհոգնիմ, ու որոշել էի էդ ժամանակ ինքնասպան էղնեի, փրկվեի: Հետո ուժ գտա, որ էդ ինքնասպանությամբ ես հեչ բան չեմ լուծե»:
Մելինե Դալուզյանի առաջին խոստովանությունը. «Երբ որ ընձի կըսեին աղջիկ, ես կխեղդվեի, կկծկվեի»
Ծանրամարտիկ Մելինե Դալուզյանը մասնակցել է «Լսիր ինձ» վավերագրական ֆիլմի նկարահանումներին, որը պատմում է Հայաստանում ԼԳԲՏ (լեսբի, գեյ, բիսեքսուալ, տրանսգենդեր) համայնքի մասին:
«documentary.pinkarmenia.org»–ի փոխանցմամբ՝ ֆիլմն էկրաններին կլինի 2016թ. սեպտեմբերից։
«Լսիր ինձ» ֆիլմից. Մել, 28
«Երբ որ ընձի կըսեին աղջիկ, ես կխեղդվեի, կկծկվեի: Մանկուց ես մարդկանց նայելուց չէի ուզե պատկերացնել իրանց սեռը: Ես կարայի տղուն ասեի` դու տղա՞ ես, թե՞ աղջիկ: Սաղ զարմացած նայում էին` ո՞նց կարա էդպիսի հարց տա: Ես չէի ուզե ինչ-որ մարդու վնաս տալ իմ դիմելաձևով:
Մարզիչս ընձի կըսեր՝ շորիկ հագիր, կըսեի` դու քեզի շորիկով կպատկերացնի՞ս, երբ որ դու շորիկ հագնես, ունքերդ պոկես, ես է կենեմ:
17 տարեկան էի: Աղջկա հետ փաթթվելու համար մարզիչս ընձի ծեծեց: Ըդորից հետո ընձի հա երդում ուտել կուտար, որ ես աղջկա հետ չեմ: Ես ինքնապաշտպանական ռեակցիայով ստիպված սուտ երդումներ կուտեի, որ ընձի փրկեի: Ինքը կըսեր` տեսեք, ստախոս է, րոպեն մեկ սուտ երդումներ կուտե: Ես սուտը չէի սիրե, բայց ստիպված էի պաշտպանվելու համար ստել, որտև ես գիտեի, որ ճիշտը ընձի կրնա սպանե:
Մե պահ էկավ, երբ որ կհասկնայի` հեչ մարդ ընձի պալյուբոմի չի ընդունե, ես չեմ կրնա անձնական կյանք ունենալ, ես ըսպես վարի կերթամ, ես կուզեի վերացնեի ընձի, ես կուզեիպռոստը մեռնեի: Ինձի չէի կրնա պատկերացնե, որ ես էնքան ուժեղ եմ, որ էս ամեն ընչի դեմը կպայքարեմ, կհաղթեմ, ես կունենամ իմ ընտանիքս, ես երջանիկ կեղնիմ:
Ինձի կթվար՝ էնքան ըդպես իրանց ըսած ձևով կապրիմ` մի օրըմ կհոգնիմ, ու որոշել էի էդ ժամանակ ինքնասպան էղնեի, փրկվեի: Հետո ուժ գտա, որ էդ ինքնասպանությամբ ես հեչ բան չեմ լուծե»:
Մանրամասն՝ «documentary.pinkarmenia.org»–ում