Բոլոր նրանց, ովքեր սիրում են ազատ կիրակիներին գիրք ընթերցել և դա լուսանկարել ու գցել «Ֆեյսբուք», բոլոր նրանց, ովքեր ընթերցանությունից ազատ ժամանակ տեսախցիկների առաջ շրջայցեր են կատարում, շոուներ անում, որ հաց չունեցող ժողովրդին տեսարաններով կերակրեն, և վերջապես բոլոր նրանց, ովքեր երեկ ասում էին, թե իրենք են քաղաքացու ծառան, իսկ քաղաքացին՝ իրենց տերը, բայց այսօր պահանջում են, որ քաղաքացին իրենց տեսնելիս ձգվի, խորհուրդ է տրվում այս կիրակի ընթերցել Ավետիք Իսահակյան։

Կարելի է նաև լուսանկարել այդ պրոցեսը ու գցել «Ֆեյսբուք» էժան տեսարաններ մատուցելու ավանդույթին հավատարիմ մնալու համար։

--------

Այդ ոչինչը ես եմ

Արևելյան մի քաղաքում ամառվա միջօրեի շոգին փողոցում՝ պատի ստվերում, պառկած էր մի դերվիշ: Ցնցոտիների մեջ դերվիշը պառկել էր մայթի լայնքին՝ նվաղուն աչքերը կիսափակ: Քաղաքապետ իշխանը՝ հպարտ ու վեհ, հագած ճոխ ու զարդարուն, գալիս էր դանդաղ քայլերով, շրջապատված շքախմբով: Փողոցում մարդիկ ոտքի էին կանգնում, կպչում պատերին և խոնարհ գլուխ տալիս անցնող իշխանին: Շքախմբի առաջնորդը, գավազանը թափահարելով, գոռաց դերվիշի վրա.

-Ի՞նչ ես մեկնվել մայթին, ճանապարհը բռնել: Չե՞ս տեսնում՝ ո՛վ է գալիս. վե՛ր կաց, անպատկա՛ռ:

-Ես միայն ինձնից մեծի առաջ ոտքի կկանգնեմ,-անվրդով պատասխանում է դերվիշը:

Քաղաքապետը լսում է դերվիշի պատասխանը և հետաքրքրված մոտենում է նրան և հարցնում.

-Մի՞թե ես քեզնից մեծ մարդ չեմ:

-Իհա՛րկե, ո՛չ: Քեզնից բարձր դեռ շատ աստիճաններ կան: Այո՞, թե ոչ:

-Այո՛:

-Դու քաղաքապետ իշխան ես, գիտեմ: Որ բարձրանաս, ի՞նչ պիտի դառնաս,-հարցնում է դերվիշը:

-Նահանգապետ,-պատասխանում է քաղաքապետը:

-Հետո՞:

-Հետո՝ վեզիր:

-Հետո՞:

-Փոխարքա:

-Հետո՞:

-Սահմանը սա է: Մեր բոլորի վրա շահն է: Նա է ամենից մեծը:

-Ասենք թե շահ դարձար, հետո՞,-հարցնում է դերվիշը:

-Հետո՝ ոչինչ,-պատասխանում է քաղաքապետը:

-Ահա այդ ոչինչը ես եմ: Ոտքերիս տակից անցի՛ր և գնա՛ քո ճանապարհը,-նույն անվրդովությամբ պատասխանում է և նվաղուն աչքերը գոցում:

Արեգնազ Մանուկյան