2004 թ. ապրիլի 12-ին քոչարյանական վարչախումբը Հայաստանի Հանրապետության պատմության մեջ առաջին անգամ բռնի ուժ գործադրեց խաղաղ ցուցարարների դեմ։ Ցույցը վարչախմբից ընդամենը պահանջում էր կատարել Սահմանադրական դատարանի մեկ տարի առաջ ընդունած որոշումը։ Բաղրամյան պողոտայում անզեն ու խաղաղ ցուցարարների վրա հարձակվեցին հատուկ միջոցներով զինված ոստիկաններ՝ որպես բազա ունենալով Ազգային ժողովի բակը։ Տեղի ունեցավ դաժան ջարդ։ Բազմաթիվ մարդիկ, այդ թվում նաեւ կանայք եւ տարեց մարդիկ ստացան մարմնական վնասվածքներ, շուրջ 200 հոգի ձերբակալվեցին։ Ջարդից հետո անմեղ մարդիկ ենթարկվեցին դատական պատասխանատվության, հանցագործները մնացին անպատիժ։

Ապրիլի 12-ին կատարված հանցագործությունը մնաց անպատիժ։ Դա այն, թերեւս, ամենակարեւոր հանգամանքներից մեկն էր, որից ոգեշնչված, նույն բռնապետությանը կրկնեց այն 2008-ի մարտի 1-ին՝ այս անգամ ավելի դաժան եւ արդեն հրազենի օգտագործմամբ, ինչին զոհ գնաց 10 քաղաքացի։ Այսօրինակ ոճրագործությունները, անպատիժ մնալով, կրկնվելու հնարավորություն ունեն։ Ուստիեւ, ինչպես մարտիմեկյան, այնպես էլ ապրիլի 12-ի հանցագործները անպայման պատասխանատվության պետք է ենթարկվեն՝ հանուն արդարության, հանուն օրինականության, հանուն հայկական պետականության գոյատեւման։