ԱՐԵՎԵԼՅԱՆ ՊԱՏՄՈՒԹՅՈՒՆ

(Միանձնյա կառավարման սկզբունքները)

Շահ Աբասն իր պատանի որդուն կրթության է հանձնում արևելքի ճանաչված իմաստուններին, փիլիսոփաներին, գիտնականներին։ Տարիներ անց, երբ արքայազնն արդեն չափահաս երիտասարդ էր, ուսուցիչները նրան ներկայացնում են շահին․

-Շահն ապրած կենա, ահա՛ ընդունիր բազմակողմանի կրթված արքայազնին։ Նա գերազանց տիրապետում է աստղագիտությանը, մաթեմատիկային, պատմությանը, փիլիսոփայությանը, կրոնագիտությանը և այլ գիտությունների։

-Հիանալի է,-պատասխանում է հզոր շահը,-իսկ իշխելու արվեստին նրան սովորեցրե՞լ եք։

-․․․Ո՛չ, մեծն շահ, այդ արվեստի մասնագետներ մեր մեջ չկան։

-Բայց, չէ՞ որ որդիս պետք է երկիր կառավարի, ո՞ւմ են պետք ձեր գիտությունները։

Տիրում է լարված լռություն։ Քիչ հետո շահը ժպտում է․
-Մի անհանգստացեք, իշխելու արվեստին տիրապետելն այդքան էլ բարդ չէ, հիմա ես այն բոլորիդ կցուցադրեմ։

Շահը ելնում է գահից, հանում կողքից կախված դաշույնը, իջնում դիմացի կաղամբի դաշտն ու սկսում «գլխատել» մեծգլուխ կաղամբները։ Ապա շուռ գալով դեպի ուսուցիչները, արդեն հռհռալով ասում․

-Ահա՛, թե ինչպես են երկիր կառավարում․․․

Ավետիք Իշխանյանի ֆեյսբուքյան էջից