Պատմությունը կրկնվելու «խասիաթ» ունի, եթե այն չես յուրացնում կամ դրան իրավաքաղաքական գնահատական չես տալիս։

ՀՅԴ–ի դեմ Նիկոլ Փաշինյանն արշավ է սկսել։ Նա այդ առումով օրիգինալ չէ։ Քանզի նորանկախ Հայաստանում ՀՅԴ–ի դեմ արշավ տեղի է ունեցել նաև Նիկոլի քաղաքական «պապա» հանդիսացող ՀՀ 1–ին նախագահի կողմից։

Լևոն Տեր–Պետրոսյանն անձամբ էր ղեկավարում այդ արշավը և ուղիղ եթերում թևերը քշտած դատախազի ֆունկցիա էր իր վրա վերցրել՝ մեղադրանքներ ներկայացնելիս։ ՀՅԴ–ն նրա հրամանով փակվեց ու թույլ չտրվեց, որ այդ կուսակցությունը մասնակցի 1995թ. խորհրդարանական ընտրություններին։

Ինչու էր Տեր–Պետրոսյանը կռիվ տալիս ՀՅԴ–ի դեմ

Առաջին նախագահը ՀՅԴ–ի վրա հարձակվելու եռաշերտ մոտիվացիա ուներ՝

1. հակադաշնակցական թույնը,
2. սեփական աթոռը,
3. քիրվայական գաղափարախոսությունը։

Սկսենք մանկական հիվանդությունից։

Կոմունիստի ընտանիքում մեծացած Տեր–Պետրոսյանը մանուկ հասակից ձեռքբերած հակադաշնակցական հիվանդություն ուներ։ Հորից է նա ժառանգել այդ պաթոլոգիան։

Հակադաշնակցական հիվանդությանը գումարվեց այն, որ նախագահ դառնալուց հետո իր հիմնական քաղաքական ընդդիմախոսներից էր ՀՅԴ–ն։

Բացի այդ՝ Թուրքիայի հետո «մերձեցման երեկոյի» ու Ադրբեջանի հետ քիրվայության ձգտող Տեր–Պետրոսյանին խանգարում էր դաշնակցությունը։

Դրսի ուժերի ու Տեր–Պետրոսյանի շահերը համընկնում էին ՀՅԴ–ի մասով։ Արդյունքում՝ վերջինիս վերնախավը կալանավորվեց, կուսակցության դեմ տոտալ հալածանքներ եղան, հարձակվեցին դաշնակցական մամուլի վրա։

ՀՅԴ–ի գործունեությունը վերականգնվեց միայն 1998–ի իշխանափոխությունից հետո, այսինքն՝ երբ վերականգնվեց 1996–ին տապալված սահմանադրական կարգը։

Ինչու է Փաշինյանը կռիվ տալիս ՀՅԴ–ի դեմ

Նիկոլ Փաշինյանը քիրվայական միջավայրի ծնունդ է։ Հակադաշնակցականությունը նրա մեջ Լևոն Տեր–Պետրոսյանն է սրսկել։ Ճիշտ է, նա 1–ին նախագահի պես դոկտրինյոր չէ, բայց ամեն դեպքում «կարմրուկով» հիվանդացել է։

Նիկոլն ընդդիմադիր հաճախորդ աշխատելու տարիներին այնքան էր մտել հակադաշնակցական կոդի մեջ, որ երբ 2007–ին նրան մեղադրում էին «Իմպիչմենտ» դաշինքի ֆինանսական աղբյուրների կասկածելի լինելու համար, նա արդարանում էր, որ կարևորն այն է, որ իր հովանավորները ՀՅԴ–ի դեմ են կռիվ տալիս։

Հիմա Նիկոլը կրկնում է իր գաղափարական հոր՝ Տեր–Պետրոսյանի քայլերը։ Հարձակվել է ՀՅԴ–ի վրա։

Նա հայտարարեց, որ այդ կառույցը զրոյական վարկանիշ ունի։ Եվ դա այն դեպքում, երբ «թավշյա» օրերին նա կուլիսներում մուրում էր ՀՅԴ–ի աջակցությունը, հետո համատեղ կառավարություն կազմեց հետները ու արտերկրում ապավինում է ՀՅԴ–ի օգնությանը։

Նիկոլենք փորձ են արել ներսում ականներ դնել, բայց այդ ականների պայթեցման օպերացիան անհաջող անցավ, քանզի դրանք միայն իրենք իրենց վնասեցին։ Մի քանի պատեհապաշտ երիտասարդի եթեր մտցնելն ու նրանց շուրթերով իշխանության սրտի ուզածները ՀՅԴ–ի հասցեին ասելը զրոյական էֆեկտ ունի։

Ի դեպ, ՀՅԴ–ի դեմ արշավ սկսելու դրսի շահառուները նույնն են, ինչ Տեր–Պետրոսյանի ժամանակ։ Պատահական չէ, որ Հայաստանում թուրքական 5–րդ շարասյան ներկայացուցիչները չեն էլ թաքցնում, որ խնդիր է դրված կազմալուծել ՀՅԴ–ն։ Այդ շրջանակների կոորդինատորները Նիկոլին խորհուրդ են տալիս չգնալ տերպետրոսյանական ճանապարհով, այսինքն՝ բիրտ ուժ չկիրառել ՀՅԴ–ի դեմ, ինչպես նախորդ դարի 90–ականներին, այլ գործել «փափուկ» ուժով ու ներսից քանդել ավանդական այդ կառույցը։

Նիկոլին գաղափարական պահերը տվյալ դեպքում այդքան չեն հետաքրքրում, բայց եթե նա խնդիր է դրել Արցախի հարցում բավարարել նաև ադրբեջանական ժողովրդի ցանկությունը, ապա բնական է, որ ՀՅԴ–ի դեմ կռիվ տալն ամբողջությամբ տեղավորվում է քիրվայական գաղափարական գծի մեջ։ Այնպես որ ամեն ինչ շատ օրինաչափ է ու կանխատեսելի։

ՀՅԴ–ի գլխով այնպիսի նիկոլներ են եկել ու անցել, որ այս մեկն էլ կանցնի։

Կորյուն Մանուկյան