Մինչ մեր խորհրդարանում քարոզվում է օրուելյան ոճի «բռնության սադրանքի» տեսությունն ու արժանանում ԱԺ ագրեսիվ մեծամասնության բուռն ծափահարություններին, աղմուկի մեջ խեղդվում է այն փաստը, որ պաշտոնական Երևանը Արցախի հարցով բանակցել է տխրահռչակ փուլային տարբերակի շուրջ։

Այդ փաստը թաքցնել փորձողն ու վարչապետի համար փաստաբանություն անողն, ի դեպ, նույն վարչապետի կողմից հռչակվեց սադրիչ և ժողովրդի թշնամի, իսկ նրա դեմ բռնությունը՝ «հեղափոխական իրավունքի իրացում»։

Եվս մի կարևոր դետալ խեղդվեց աղմուկի մեջ։ Ֆաշիզմի դեմ տարած հաղթանակի կապակցությամբ եղել է զրո շփում ՌԴ նախագահի և ՀՀ ղեկավարի միջև։ Մինչդեռ օրվա առիթով Պուտինը հեռախոսազրույց է ունեցել Ղազախստանի 1–ին նախագահ Նազարբաևի և Ադրբեջանի գործող նախագահ Ալիևի հետ։

Ինչպես տեղեկանում ենք ՌԴ նախագահի պաշտոնական կայքից՝ զրուցակիցները միմյանց ջերմ ու սրտանց շնորհավորել են ֆաշիզմի դեմ տարած հաղթանակի 75–ամյակի կապակցությամբ։

Դիվանագիտական լեզվին, միջազգային հարաբերությունների դետալներին և արարողակարգային նրբություններին տեղյակ մարդիկ շատ լավ հասկանում են, թե սա ինչ է նշանակում։

Մեզ մնում է արձանագրել, որ հայ–ռուսական պաշտոնական հարաբերությունները, մասնավորապես՝ Փաշինյան–Պուտին հարաբերությունները եթե ոչ թշնամական, ապա առնվազն սառն են։ Պատճառները բոլորիս են հայտնի։

Մոսկվա–Երևան պաշտոնական ուղիղ կապը խզվել է այն հավաստիացումների ֆոնին, թե, իբր, հայ–ռուսական հարաբերությունները փայլուն են։

Եթե փայլուն են, ապա ինչպե՞ս է ստացվում, որ միևնույն անվտանգային համակարգում՝ ՀԱՊԿ–ում գտնվող և ռազմավարական դաշնակիցներ հանդիսացող Հայաստանի ու Ռուսաստանի ղեկավարները 75–ամյակի կապակցությամբ չեն շփվում իրար հետ, իսկ ահա Ադրբեջանը, որը ՀԱՊԿ անդամ չէ, արժանանում է նման վերաբերմունքի։ Ինչպե՞ս է ստացվում, որ ՀՀ–ում ռազմաբազա ունեցող ՌԴ ղեկավարը թարսվում է ՀՀ ղեկավարի հետ։ Նման բան կերազեին միայն մեր պետության թշնամիները և Հայաստանում գործող դրանց 5–րդ շարասյունը։

Հանուն սեփական էգոիստական ու նաև անհայտ նպատակների կարելի՞ էր արդյոք այսպես փչացնել Հայաստանի ու Արցախի համար կարևորագույն նշանակություն ունեցող հայ–ռուսական ռազմավարական հարաբերությունները։

Սա ոչ թե «դուխով», այլ անգլուխ, անհեռատես ու վտանգավոր արտաքին քաղաքականություն է (կա տեսակետ, որ սա կանխամտածված պետական դավաճանություն է, սակայն ես այդ կարծիքին չեմ, քանզի կարծում եմ, որ գործ ունենք անգրագիտության ու կոմպլեքսների հետ)։ Դրա գինը վճարելու են ՀՀ հպարտ ու այլ տիպի քաղաքացիները։

Ասեք գեթ մեկ պատճառ, թե ինչո՞ւ պետք է հայ ժողովուրդը չվճարի այս ամենի համար։ Չէ՞ որ իր հազարամյա պատմության մեջ հաճախ է վճարել։ Վճարել է ի՛ր, այլ ոչ թե դրսի ուժերի մեղքով։

Մենք դեռ հնարավորություն ունենք խուսափելու սարսափելի զարգացումներից, բայց ժամանակն անսպառ չէ։ Հետհաշվարկը միացրած է։

Փոխենք, որ չպարտվենք։ Խելքի գանք, որ հաղթենք։

Անդրանիկ Թևանյանի ֆեյսբուքյան էջից