Անասելի ծանր ու սրտամաշ է ցավը, որ այսօր ունեն բոլոր նորմալ հայերը: Բոլորս, ում քաղաքական ապաշնորհ ղեկավարությունը տանուլ տվեց պատերազմը և ծնկաչոք ստորացուցիչ կապիտուլիացիոն ակտ ստորագրեց: Ապաշնորհ ղեկավարություն, ի դեմս՝ նիկոլ փաշինյանի, որ թուրքի առաջ փռեց Արցախը և ահավոր նախադրյալներ ստեղծեց հետագայում ամբողջ Հայաստանը ոչնչացնելու համար:

Հենց այդ ամենը նկատի ունենալով՝ կա գործ, որը պետք է անել ու դրա ծրագրումը պետք է սկսել արդեն այսօրվանից: Առանց երկար նախաբանների՝ խոսքը հատուցման ու վրիժառության գործողությունների մասին է: Այո՛, խոսքը «Նեմեսիս 2» գործողություն ծրագրելու և իրականացնելու մասին է: Բնականաբար, հասկանալի է, որ սա այն հարցը չէ, որը երկար-բարակ մանրամասնություններով քննարկվի հրապարակայնորեն: Ուստի այստեղ կարծարծենք միայն մեկ-երկու հիմնական բարոյաքաղաքական ասպեկտ:

Եթե նույնիսկ Առաջին Հանրապետության կորստից հետո, հայությունն իր մեջ ուժ և հնարավորություն գտավ Հայոց ցեղասպանության կազմակերպման և իրագործման ղեկավարներին, ինչպես նաև՝ նրանց հետ գործակցած հայ դավաճաններին պատժելու և շանսատակ անելու ծրագրված գործողություն իրականացնելու համար, ապա այժմ դա նույնպես հնարավոր է: Եվ խիստ անհրաժեշտ է՝ ինչպես քաղաքական, այնպես էլ՝ բարոյահոգեբանական տեսակետից:

Այո՛, դա պայքարի մի եղանակ է, որն այսպես կոչված «քաղաքակիրթ աշխարհում» համարվում է ահաբեկչական: Բայց հայությունը իրեն կարող է ձերբազատված համարել այդ առումով միջազգային որևէ նորմ հարգելու պարտավորությունից, հետևյալ հիմնավորմամբ՝ այսպես կոչված «քաղաքակիրթ աշխարհը» գործնականում մատը մատին չխփեց՝ Հայաստանի ու կոնկրետ Արցախի հայության վրա Թուրքիայի միջոցով Ադրբեջանի ներգրաված հազարավոր ահաբեկիչների հարձակման ու նրանց միջոցով արցախայհայության ցեղասպանություն իրականացնելու ժամանակ, 45 օր շարունակ: Դա վերահաստատում է, որ նավթակոլոլ «քաղաքակիրթ աշխարհը» ընդունում ու հարգում է ահաբեկչությունն ու ցեղասպանությունը: Ամենայն լրջությամբ՝ մեր հանդեպ դրսևորված վերաբերմունքը մեզ ազատում է այդ առումով որևէ պարտավորություն ունենալուց: Առավել ևս, որ մեր դեպքում խոսքը թիրախային, պատժիչ գուրողությունների մասին է:

Կարևոր է այն, որ «Նեմեսիս 2»-ի ծրագրավորումն ու իրականացումը չպետք է որևէ կապ ունենա Հայաստանի Հանրապետության պետական կառույցների հետ: Քավ լիցի, աշխարհասփյուռ հայությունը ունի թե՛ ներուժ, թե՛ կազմակերպված կառույցներ, թե՛ մարդկային և նյութական հնարավորություններ՝ այդ կարգի գործողություն ծրագրելու և իրականացնելու համար:

Պարզից էլ պարզ է, որ հայության պատասխան գործողությունների պատժիչ ակտերի առաջին թիրախները պետք է լինեն՝ Ադրբեջանի, Թուրքիայի նախագահները, նրանց մերձավորները, նշված ցեղասպան պետական կազմավորումների ցանկացած ներկայացուցիչները, այդ թվում՝ դիվանագիտական: Գումարած՝ ադրբեջանական ու թուրքական պետական կամ պետական մասնակցությամբ ընկերությունների ներկայացուցիչներն ու արտասահմանյան գրասենյակները:

Սա նույնությամբ վերաբերվում է ոչ թուրքական կամ ոչ ադրբեջանական, սակայն նրանց հետ սերտորեն գործակցող արտասահմանյան ընկերություններին, թերևս հասկանալի է, թե առաջինը որն է դրանցից: Հասկանալի է նաև, որ պատժիչ գործողությունների իրականացման հիմնական միջոցը պետք է լինի նշվածների ֆիզիկական, ըստ հնարավորության՝ ցուցադրական ոչնչացումը: Սակայն առանձին դեպքերում կարելի է և չխորշել՝ խոշոր պայթյուններ իրականացնելուց կամ նմանատիպ այլ գործողություններից:

Հասկանալի է, որ սա առանձնապես մանրամասնելու, անգամ այսպես հրապարակային քննարկելու թեմա չէ, բայց հարցը բարձրացնում ենք ամենևին էլ ոչ հուզական մղումներով:

Եզրափակենք նրանով, ինչից սկսեցինք՝ կա գործ, որը պետք է արվի անկախ ամեն ինչից: Այո՛, կասկածելի է, թե նման քայլերով մեզ կհաջողվի վերականգնել սեպտեմբերի 26-ի դրությամբ եղած իրադրությունը: Սակայն, դա մեզ գոնե թույլ կտա նախ մեր աչքերում, ապա միայն ուժի ու դաժանության առջև խոնարհվող «քաղաքակիրթ աշխարհում» ներկայանալ արժանապատիվ կեցվածքով, իսկ թուրքերն ու ադրբեջանցիները պետք է զրկվեն քուն ու դադարից, և աշխարհի ցանկացած կետում վախենան հայ վրիժառուի արդարացի հարվածից:

Արմեն Հակոբյանի ֆեյսբուքյան էջից