Հիմա հարց՝ ողջ հայ էլիտարիատին ու պրոլետարիատին. «ժողովրդի իշխանությունը» նպատա՞կ է, թե՞ միջոց
Գերագույն գլխավոր ստահակը, պատճառաբանելով իր «մնացումը», միայն մեկ փաստարկ ունի - «ժողովրդի իշխանությունը» հանկարծ չտուժի։ Էդքան բան։ Չի ասում՝ ես պատասխանատու չեմ ազգային աղետի համար, որովհետև իհարկե պատասխանատու է։ Չի ասում՝ էսպես-էսպես կանենք՝ գոնե կկանգնեցնենք ազգային գահավիժումը, որովհետև չի կարող։ Չի ասում՝ էսպես-էսպես կանենք՝ գոնե մի քիչ հետ կբերենք կորցրածը, որովհետև չեն հավատա։
Տակը մնաց «ժողովրդի իշխանությունը»։
Հիմա հարց՝ ողջ հայ էլիտարիատին ու պրոլետարիատին. «ժողովրդի իշխանությունը» նպատա՞կ է, թե միջոց։
Եթե նպատակ է (ինչպես պնդում է գերագույն գլխավոր ստահակը), ապա դուք պիտի ազնիվ լինեք և համաձայն լինեք ամեն րոպե ձեր «տանը հյուրընկալել» սուր դանակով թուրքին, և խռխռացնելիս՝ շնորհակալություն հայտնել Աստծուն, որ ԶԱՏՈ Հայաստանում «իշխանությունը պատկանում է ժողովրդին!!!», և ընդունեք, որ սուր դանակը գեղեցիկ սահում է ձեր պարանոցի շրջանում ԱՄԵՆԱՅՆ ԼԵԳԻՏԻՄՈՒԹՅԱՄԲ։
Եթե կողք ենք թողնում լիրիկան, հենց սա՛ է նշանակում ԶԱՏՈ «իշխանությունը պատկանում է ժողովրդին» թեզը։
Իսկ եթե «ժողովրդի իշխանությունը» սոսկ միջոց է, ավելի լավ ապրելու, ավելի երջանիկ դառնալու միջոց է, ապա ինքներդ գնահատեք - պիտանի միջոց է՞, թե ո՛չ։ Ո՞չ։ Բա այդ դեպքում ի՞նչ փաստարկով է մնում գերագույն ստահակը։ Ինչո՞ւ ես հանդուրժում նրա «մնացումը»։
Հիմա հարց՝ ողջ հայ էլիտարիատին ու պրոլետարիատին. «ժողովրդի իշխանությունը» նպատա՞կ է, թե՞ միջոց