2020–ին Նիկոլ Փաշինյանի հրամանատարությամբ մենք կորցրեցինք Արցախի պետականությունը, ղարաբաղցիները դարձան փախստական, Հայոց բանակը դե ֆակտո գրեթե չկա։

Բոլորիս ուշադրոթյունը, բնականաբար, մարդկային ու տարածքային կորուստների վրա է, բայց չմոռանանք, որ մենք նաև միլիարդավոր դոլարների հասնող զինտեխնիկայի կորուստ ենք ունեցել։ Դրա վերականգնումը հսկայական ջանքեր ու միջոցներ է պահանջելու։

Ինչ մնում է Հայաստանին, ապա այն խիստ պայմանականորեն կարելի է անկախ պետություն անվանել, քանզի մեր անվտանգությունն ապահովվում է բացառապես Պուտինի միջոցով։ Թուրքիան մարշ–բրասոկով չի մտնում Հայաստան, իսկ Ադրբեջանը չմտավ Ստեփանակերտ՝ ի հեճուկս Փաշինյանի բռնած գծի ու ի հաշիվ ռուսական գործոնի։

2020–ին մենք կորցրեցինք հազարավոր տղաներ, որոնց թիվը մեզ չեն ասում։ Չեն ասում գերիների, անհետ կորածների, վիրավորների, հաշմանդամների թվերը։ Կրկին խաբում են, կեղծում ու թաքցնում։ Ինչպես որ 2018–ի մայիսի 8–ից սկսած։ Ինչպես որ պատերազմի 44 օրերին։

Սուտը, կապիտուլյացիան, անկումը շարունակվելու են այնքան ժամանակ, քանի դեռ Նիկոլը վարչապետի աթոռին է։ Ինքը աղբյուրի վրա նստած հրեշն է, որը ցամաքեցնելու է մեր երկիրը։