Աներևակայելի է, թե ինչը կարող էր գործարար աշխարհում ու կյանքում էական հաջողությունների հասած Գուրգեն Արսենյանին ստիպել դառնալ Նիկոլի նման ձախողակ-դավաճանի հաճախորդը: Ընդ որում ոչ թե 2018 թ. «փրկիչ» Նիկոլի, ումից շատ լավատեսներ կամ անտեղյակներ «Նոր Հայաստան» էին սպասում, այլ հազարավոր երեխաների արյամբ իր ձեռքերը լվացած ու Արցախը հանձնած, մեր պետականությունը կազմաքանդող այսօրվա Նիկոլի:

Սա իմ տրամաբանությունից դուրս է: Գուրգեն Արսենյանի հետ 5 տարվա համատեղ աշխատանքը, շփումները, տարբեր թեմաներով երկար զրույցները սա, կարծես, բացառում էին:

Ծուռ հայելիների թագավորություն է: Էականն այստեղ անցյալն էլ չէ, երբ 20 տարվա բացերից աջ ու ձախ խոսում են այդ էպոխայի հիմնական շահառու-խորհրդանիշները՝ աղքատ հասարակության միլիոնատեր գործարարները, օլիգարխները կամ «խոշոր սեփականատերերը»: Այլ այն, թե արդյոք նման քաղաքական համակարգով մենք կարո՞ղ ենք որևէ ապագա կառուցել: Քաղաքական համակարգ, որտեղ ամեն ինչ պարզ տրամաբանությունից դուրս է, որտեղ ամեն ինչ գնվում ու վաճառվում է՝ անգամ արյունը: Իմ կարծիքով ոչ։

Սամվել Ֆարմանյանի ֆեյսբուքյան էջից