2020–ի նոյեմբերի 9–ին թշնամուն «գյոռբագյոռ» անող և «Շուշիի համար մարտերը շարունակող» իշխանությունը նույն օրվա գիշերն իր ստորագրությամբ ամրագրեց Արցախի պետականության կորուստը։ Շուշին նոյեմբերի 5–ին էր գրավվել, բայց պրոպագանդան այդ մասին չէր ասում, որպեսզի ֆեյսբուքյան մթնոլորտը պահպանվի։ Այդ հետո պետք է դարդ արվեր կորած օծանելիքի համար՝ Շուշին դժգույն քաղաք հռչակելուն ընդառաջ։

2020–ի նոյեմբերի 9–ի հիմքերը դրվեցին 2018–ի մայիսի 9–ին՝ Ստեփանակերտում։ Արանքում եղան Բոլթոնի պլանը, տխրահռչակ «Մյունխենյան սկզբունքները», «Հակամարտության լուծումը պետք է բավարարի Հայաստանի ժողովրդին, Ղարաբաղի ժողովրդին, Ադրբեջանի ժողովրդին» կեղծ խաղաղասիրական բանաձևը, փամփուշտները ձուլելու և զարդեր պատրաստելու կոչը, Տավուշյան «ճակատամարտը», Հ1–ով եթեր չգնացած «դարակազմիկ» հարցազրույցը։

Պատերազմն ու պարտությունը շատ դաժան էին։ Ոչ պակաս դաժան է նաև մինչև հիմա սեպտեմբերի 27–ի ու նոյեմբերի 9–ի արանքում մնալը։ Հայաստանը դեռևս չի կարողանում դուրս գալ պատերազմի ու պարտության միջավայրից և վերջապես մտնել նոյեմբերի 10–ի ռեժիմի մեջ։

Ալիևը շարունակում է հոխորտալ ու պահանջել։ Աշխարհը զարմացած հետևում է հայերի ինքնաոչնչացնող քայլերին։ Դաշնակից–բարեկամ երկրները դեռ պահում են Արցախն ու Հայաստանը՝ ի հեճուկս ՀՀ իշխանությունների ու ՀՀ քաղաքացիների մի ստվար հատվածի։

Հայկական օրացույցը հետ է մնացել աշխարհի օրացույցից, քանզի այնտեղ 2022–ի նոյեմբերի ինն է այսօր, իսկ մեզ մոտ «Շուշիի համար մարտերը շարունակվում են»․․․

Հ․Գ․։ Պատերազմից 1 տարի առաջ՝ 2019–ի նոյեմբերի 5–ին տեղի ունեցած հարցազրույցում խոսել եմ այն մասին, թե ինչպես է պատերազմը թակում մեր դուռը։

Անդրանիկ Թևանյանի ֆեյսբուքյան էջից