Երևան քաղաքի ընդհանուր իրավասության դատարանում քննվող քրեական գործով այսօրվա նիստից.

Ցոհված զինծառայող Նարեկ Ղազարյանի հայրը՝ Գեղամ Ղազարյանը վկային հարցնում է.

-Որ սարից իջաք, գնացիք դեպի Վանք գյուղ, քանի՞ հոգի էիք։

-Ինը,- պատասխանում է վկան։

-Հետներդ վիրավոր կա՞ր, ովքե՞ր էին։

-Նարեկը, Նարեկ Սիրունյանը, մնացածի անունները չեմ հիշում։ Էդ տան մեջ 9 հոգի ենք եղել։

-Իմ տվյալներով՝ 9-ը չեք եղել, գյուղում շատ եք եղել՝ 32 հոգի։ Ձեր մոտ ցանկություն չառաջացա՞վ՝ գոնե էդ տղերքին հանեք։

-Ո՞վ ա ասում, որ չենք հանել։

-Ո՞ւր եք տարել։

-Տարել ենք «Դուց»-ի զորքի մոտ։

-Փաստորեն, ես ի՞մ տղային չեմ թաղել։

-Ձեր տղան ո՞վ է։

-Նարեկը Ղազարյան։

-Ճանաչում եմ, Ձեր տղան իմ ձեռքերի մեջ ա զոհվել։

Վկան պատմում է, որ Նարեկը զոհվել է տանը, հետագայում Նարեկի դին հանել են Վանք գյուղում գտնվող կապույտ դարպասներով տնից։ Այդ տանը մնացել են 1 օր, 9 հոգանոց խումբը չի իմացել, որ գյուղի ուրիշ տներում էլ հայ զինծառայողներ կան։

Զոհված Նարեկի հայրը՝ Գեղամը, հարցնում է վկային, թե նա հիշո՞ւմ է ՆԱՐԵԿԻ ՎԵՐՋԻՆ ԽՈՍՔԵՐԸ։ Վկան պատասխանում է.

-Մրսում էր, ասեց՝ մի բանով ծածկի, բուշլատով ծածկել եմ, ջուր ա ուզել, ջուր չի եղել, կոմպոտ ենք տվել։

Նարեկի հայրը ամեն կերպ փորձում է ճշտել, թե որո՞նք են եղել ՈՐԴՈՒ ՎԵՐՋԻՆ ԽՈՍՔԵՐԸ.

-Չի՞ ասել՝ մորս կասեք՝ ես իրան շատ եմ սիրում,- հարցնում է զոհվածի հայրը։

-Ինձ չի ասել, չգիտեմ,- պատասխանում է վկան։

Հ.Գ. Այսքանը լսելուց հետո դե արի ու դիմացիր թուրքին ցավակցողների, նրանց համար վշտացողների սրիկայության աստիճանին։

Րաֆֆի Ասլանյանի ֆեյսբուքյան էջից