«Միևնույն ժամանակ բանակցային օրակարգը, որն առաջարկում է մի կողմից Ռուսաստանը, մյուս կողմից Արևմուտքը, այնքան էլ տարբեր չեն։ Մի՞թե Պուտինը Վալդայական ակումբի նիստին չէր ասում, որ պետք է խաղաղության պայմանագիր ստորագրել։ Եվ այս թեզը նա շատ անգամ է կրկնել։ Սահմանագծման և սահմանազատման մասին խոսում են և՛ ռուսական կողմը, և՛ ամերիկացիները։ Երկուսն էլ խոսում են Ղարաբաղի հարցին լուծում գտնելու անհրաժեշտության մասին։ Խնդիրը միայն մոդերացիան է»,-ասաց քաղաքագետը։

Մարկեդոնովը երկու կարևոր հանգամանք է մատնանշում, որոնք պետք է հաշվի առնել բանակցային գործընթացը վերլուծելիս։ Նախ, չնայած Ռուսաստանի և Արևմուտքի «մենյուների» նմանություններին, դրանց միջև նպատակների տարբերություն կա։ Ռուսական մոտեցումը խաղաղության պայմանագիրն է որպես ամեն ինչի պսակ։ Պայմանագիրը պետք է հետևի տրանսպորտային հաղորդակցությունների բացմանը, սահմանազատմանն ու սահմանագծմանը, որտեղ Մոսկվան, իր տեսանկյունից, ունի օգնության համար անհրաժեշտ գործիքներ, քարտեզներ և այլն:

Իսկ արևմուտքի պլանն այն է, որ պայմանագիրը կնքվի այստեղ և հիմա, իսկ այդ թղթի կտորն արդեն ինքնըստինքյան ամեն ինչ կլուծի։

Երկրորդը կարգավորման հարցում կողմերի ցանկության/պատրաստակամության բացակայությունն է։ Արևմուտքի կամ Ռուսաստանի առաջարկած կարգավորման տարբերակներին մի բան է միավորում` դրանք պատրաստվել են ոչ հակամարտության կողմերի, այլ ուրիշ խաղացողների` երրորդ ուժերի կողմից։

Վերադառնալով երկու ուժային կենտրոնների մոտեցումների վերլուծությանը` փորձագետը նշում է, որ Արևմուտքի համար խաղաղության պայմանագիրը նաև ռուսական ռազմական ներկայությունից «ազատվելու» հնարավորություն է, իբր` եթե կա խաղաղություն, էլ ինչի՞ համար են ռուսական զորքերը Հայաստանում և Լեռնային Ղարաբաղում։