Թեւանյանը ցուցակը գլխավորել է շարժման ձեւավորման բնականոն ընթացքի տրամաբանության մեջ։ Նախ, շարժման գաղափարն իրենն էր՝ ամիսներ շարունակ մարդկանց է համախմբել, առանձին-առանձին հանդիպել, ում պետք է՝ համոզել, ում համոզել պետք չի՝ ոգեւորել, կազմակերպել, միմյանց հետ ծանոթացրել, վերջապես՝ թիմ ձեւավորել։ Դա քրտնաջան ու ծանր աշխատանք է եղել ու դեռ առջեւում ավելի շատ էներգիա ու ջանքեր է ծախսվելու։ Դաշինքի կուսակցություններն այս հարցում համերաշխ են։

Հիմա նպատակի մասին.

- ՔՊ չպետք է հաղթի Երեւանի ընտրություններում (կարծում եմ՝ պետք չէ բացատրել, թե ինչու), ինչին պետք է հաջորդի իշխանափոխության ընթացքը։ Դա է մեր հիմնական նպատակն ու դրա համար այդ նպատակը կիսողները պետք է ունենան համապատասխան մասնակցային ցուցակ, որ այդպես մտածողները գնան տեղամասեր, այլ ոչ թե մնան տանն՝ իրենց տեսակն արտահայտող մասնակցի բացակայության պատճառով, ու կանաչ լույս վառեն ՔՊ-ի համար։

Այդ դեպքում դաշտում կմնային ՔՊ-ն ու ՔՊ-ի արբանյակները: Իսկ դա ինչ հետեւանք կունենա Արցախի, Սյունիքի եւ, առհասարկ, Հայաստանի համար, պետք է ակնհայտ լինի։

Հիմա հիմնական երկու խոսույթների մասին։

1. Ինչու ընդդիմությունը միասնական թեկնածու չունի։ Այդ հարցով դիմեք ընդդիմություններին։ Այս պահին Մայր Հայաստանն է ռադիկալ նպատակով հանդես գալիս։ Ի դեպ, քաղաքի ընտրություններին մասնակցում են կուսակցություններ, այսինքն, սա քաղաքական գործընթաց է, այլ ոչ թե շինարարական կամ տրանսպորտային տենդերի մրցույթ։

2. Պետք է բոյկոտել ընտրությունները, որովհետեւ կկեղծեն, կձերբակալեն, կբանտարկեն եւ այլն։ Շատերն անկեղծ են այս հարցում, սակայն չունեն բոյկոտին հաջորդող քայլը։ Սա նման է նրան, որ մարդիկ գնում են Լաչինի միջանցքն ուժով բացելու, հետո բողոքում են, որ հայ ոստիկաններն իրենց թույլ չեն տալիս մոտենալ կամրջին։ Բնական հարց է առաջանում, եթե ոստիկանական արգելքը չեն կարողանում հաղթահարել, ապա ինչպես են բացելու ճանապարհը։

Երեւանի ընտրությունները դա "ոստիկանական շղթան" հաղթահարելու հնարավորությունն է, որպեսզի կատարվի հաջորդ քայլը։