Մեր տանը ճամպրուկ չկար, որովհետև մենք երբեք մի շաբաթից ավելի շատ հեռու չենք գնացել ու միտք էլ չունեինք...

Նստել եմ բազմոցին ու նայում եմ մեր տան թանկարժեքին՝ գրադարանիս. այն ոչ մի պայուսակում չեմ կարողանում տեղավորել։

Մեր տան ամենաթանկարժեքը՝ ամուսնուս զինվորական համազգեստները, որով նա երեք պատերազմ է անցել ու իմ տոնական զգեստները, որով ես բազում տոնական միջոցառումներ եմ վարել, վառել ենք մեր տան բակում։

Մենք սխա՞լ ենք ապրել, գո՞ւցե...

Տե'ր, ողորմեա...

Ես ուզում եմ ներողություն խնդրել իմ ժողովրդից. այնքան եմ միշտ լավը փնտրել, որ չեմ նկատել վատը...

Որ չնայած սև սրտիս, միշտ կարմիր եմ ժպտացել...

Որ ուզում եմ պինդ գրկել նրան ու ցավը շալակել, բայց անզոր եմ...

Սիրելի՜ս, ներիր, որովհետև իմ յուրաքանչյուր խոսք սրտիցս էր...

Ես ուզում եմ ներողություն խնդրել իմ երկրից, որ չեմ հասցրել նրա բոլոր ղաշյանգյ անկյունների մաքուր օդը զգալ, ոչ բոլոր անտառներով ու գետերով զմայլվել, ոչ բոլոր եկեղեցիներում ու մատուռներում աղոթել...

Սիրելի՜ս, ներիր, որ ուժեղ չգտնվեցի քո գրկում մեռնելու համար...

Ես հիմա գիտեմ՝ մեռնող մարդն էլ երազանք է ունենում...

Մեռնող արցախցին՝ Արցախում մեռնել և, որ հողը ների մեր բացակայությունը...

Ես գնում եմ՝ ընդամենը երկու գիրք տանելով՝ Աստվածաշունչն ու Արցախի Հանրապետության ատլասը...

Ծովինար Բարխուդարյանը ֆեյսբուքյան էջից