(«Սահմանազատման» հետևանքները ավելի վատ կլինեն, քան կարելի է նույնիսկ պատկերացնել)

Քաղաքագետ Բենիամին Մաթևոսյանն Alpha News-ի եթերում «Վերնագիր» հեղինակային հաղորդման ընթացքում ներկայացրել է թեմայի շուրջ մասնագիտական վերլուծություն, որում մասնավորապես ասվում է․

«Այսպիսով, մայիսի 16-ի առավոտյան, ինչպես նախապես հայտարարվել էր, Հայաստանը միակողմանի զիջումների գնաց Ադրբեջանին «Խորհրդային Հայաստանի և Ադրբեջանի սահմանները վերարտադրելու» գործընթացում։ «Դելիմիտացիայի» արդյունքում Ադրբեջանին են փոխանցվելԿիրանց գյուղի կենսական նշանակության տարածքներ և տներ։

Ընդհանուր առմամբ, Կիրանցում 3 խնդրահարույց կոորդինատները որոշվել են համակարգչով, այլ ոչ թե սյուների միջոցով (դրանք այն խնդրահարույց հատվածներն են, որոնց պատճառով կիրանցիները փակել են ճանապարհը), Երևան-Թբիլիսի մայրուղու մի հատվածը նույնպես անցնում է Ադրբեջանին (կառավարությունը խոստանում է երթուղու մի մասը տեղափոխել առաջիկա 2-3 ամսում)։ Մայիսի 16-ին հայտնի դարձավ նաև, որ ՀՀ կառավարության ներկայացուցիչները Կիրանց չեն այցելել, ուստի ունեցվածքը կորցրած գյուղացիներին փոխհատուցում տրամադրելու հարցը չի քննարկվել։

Ինչպես ավելի վաղ ասել էինք, մայիսի 7-ին իր ասուլիսի ժամանակ Նիկոլ Փաշինյանը մի քանի հստակ ազդակներ տվեց.

1. Նա մտադիր չԷ հրաժարվել ՀՀ արտաքին քաղաքական վեկտորը դեպի Թուրքիա վերակողմնորոշելուց.
2. Նա մտադիր չէ կասեցնել Ադրբեջանին միակողմանի զիջումների գործընթացը՝ չնայած Հայաստանի Հանրապետության անվտանգությանը սպառնացող ամեն տեսակ նոր վտանգի։

Դեռևս մայիսի 7-ին Հայաստանի քաղաքական դաշտում շատերի համար պետք է պարզ դառնար, որ պատրանքներ չեն կարող լինել, և որ իշխանությունները գնալու են հայկական պետականության լիակատար քայքայման ճանապարհով։ Պետք է հասկանալ, որ իշխանություններն առաջնորդվում են սկզբունքով՝ եթե չկա Հայաստան, չկա հայցվոր, ով կարող է նրանց պատասխանատվության ենթարկել։ Չզարմանաք, եթե շուտով լսեք Փաշինյանի հայտարարությունը՝ «Հայաստանի կարգավիճակի նշաձողն իջեցնելու» անհրաժեշտության մասին:

Դրսից այս իրավիճակը փոխելը գրեթե անհնար է. Ռուսաստանն այժմ Ուկրաինայում էքզիստենցիալ պատերազմի մեջ է Արևմուտքի հետ, Իրանի ողջ բազմահազարամյա պատմությունը ցույց է տալիս, որ պաշտոնական Թեհրանը երբեք չարդարացված ռիսկի չի գնա, և ինքը երբեք չի նախաձեռի լարվածության աճ, իսկ Արևմուտքը, ի տարբերություն Վրաստանի իրավիճակի, շահագրգռված չէ Հայաստանի Հանրապետությունում իշխանափոխությամբ։ Ավելին, Հայաստանում իշխանափոխությունը աշխարհաքաղաքական մարտահրավեր է լինելու Արևմուտքին, Թուրքիային և Ադրբեջանին։

Այն ամենը, ինչ կարող է լինել և հանգեցնել իրավիճակի արմատական փոփոխության, պետք է «հասունանա» հենց Հայաստանում։ Այս օրերին Երևանում նոր թափ հավաքող շարժումը հասարակության որոշ շերտերի մոտ հույս է արթնացրել։ Սակայն պետք է հասկանալ, որ դրա հաջողության համար Հանրապետության հրապարակում 1-2 կամ նույնիսկ 10 բազմահազարանոց հանրահավաքը բավարար չէ։ Լավ կլինի, որ շարժման առաջնորդները ևս մեկ անգամ հիշեն «Ղարաբաղ» կոմիտեի պատմությունը։ Ինչ-որ պահի շարժումը, բնական էվոլյուցիայի ենթարկվելով, ամբողջ հասարակությանն առաջարկեց բարեփոխումների լիարժեք ծրագիր։ Շարժման ղեկավարներն իրենք էլ գիտակցում էին, որ Ղարաբաղը հայկական պահելու համար պետք է անկախ պետություն ունենային, և հենց այս պետությունը հասարակության աչքում պետք է լիներ նաև իրենց սոցիալ-տնտեսական խնդիրների լուծման բանալին։

Այսօր էլ՝ որպեսզի Կիրանցն ու Ոսկեպարը, Տիգրանաշենն ու Սևանը մնան հայկական, Երևանը պետք է հայկական դառնա։ Եվ նա այդպիսին կդառնա, եթե կարողանա հայ հասարակության ճնշող մեծամասնությանը վարակել փոփոխությունների գաղափարով։ Եվ դրա համար կարևոր է, որ Բագրատ Սրբազանի շարժումը դուրս գա միայն սահմանազատման հետ կապված հարցերից և զբաղվի նույնիսկ սոցիալ-տնտեսական խնդիրներով։ Ժողովուրդն ուղիղ պատկերացում պիտի ունենա, թե ինչու է դուրս գալիս փողոց, ինչ ապագայի համար…

Մտածե՛ք այդ մասին…»։