Սևակ Հակոբյանը տելեգրամյան ալիքում գրում է․

19․09․2019թ․ Փաշինյանի կառավարությունը որոշեց դեսպանատուն բացել Իսրայելում։ Հպարտացան, որ Հայաստանը իրենց օրոք դեսպանատուն է բացում որևէ տեղ։ Մեկ տարի անց տեղի ունեցավ 44-օրյա պատերազմը, որի ժամանակ Իսրայելի ռազմական, մասնագիտական աջակցությունը Ադրբեջանին անգնահատելի է։ Իսկ պատերազմից հետո Իսրայելի ռազմական օդանավերը մշտապես զենք են տղափոխում Ադրբեջան, օկուպացված Արցախում էլ ռազմաբազա են դրել։

Դեսպանատան բացումից նաև հետո հաճախ ենք կարդում Իսրայելում հայկական թաղամասի վրա հարձակումների մասին։

02․12․2022թ․ Փաշինյանի կառավարությունը որոշեց վերականգնել դիվանագիտական հարաբերությունները Հունգարիայի հետ։ Լեհաստանում երկու երկրների արտգործնախարարները հանդիպեցին ու պայմանավորվեցին։ Հարաբերությունները սառեցվել էին 2012թ, երբ Հունգարիան Ադրբեջանին արտահանձնեց 2004-ին հայ սպա Գուրգեն Մարգարյանի սպանության համար դատապարտված Ռամիլ Սաֆարովին։ Ադրբեջանում Սաֆարովին տրվեց ազգային հերոսի կոչում։

Հունգարիայի հետ հարաբերությունների կարգավորումից շատ չանցած՝ 05․07․2024թ․, այդ երկրի վարչապետ Վիկտոր Օրբանը օկուպցված Շուշիում մասնակցեց Թյուրքական պետությունների կազմակերպության անդամ երկրների ղեկավարների գագաթնաժողովին։ Նաև Ադրբեջանի նախագահին ձոն հղեց։

Այսօր՝ 30.07.24թ․ հայտարվեց, որ առաջին անգամ Հայաստանը դեսպան է նշանակել Սաուդյան Արաբիայում։ Հայաստանի ու Սաուդյան Արաբիայի Թագավորության միջև դիվանագիտական հրաբերությունների հաստատման մասին արձանագրությունը ստորագրվել էր 25․11․2023թ․:

Սպասեք զարգացումներին այդ երկրի հետ։

Դատելով նախորդ երկու փորձը, կարելի է եզրակացնել՝ Փաշինյանի՝ «աննախադեպ» դիվանագիտության նպատակը հարաբերություն զարգացնե՞լն է, թե՞ առանց այն էլ ոչ նորմալ հարաբերությունները քանդելը։

Փորձեք հիշել երկիր, որի հետ սրանք բարեկամացել են այս 6 տարում։

Չնայած՝ որ այս ամենին նայում ենք ադրբեջանա-թուրքական շահերի տեսանկյունից, ամեն ինչ տրամաբանության մեջ է։