Տեխնոլոգիան բավականին պրիմիտիվ էր։ Քանի որ Հայաստանը ռուսական ազդեցության գոտի էր, ապա պետք էր արևմտամետ ընդդիմություն լինի, որ Ռուսաստանը ստիպված լինի «չարյաց փոքրագույնն» ընտրել։ Դա նաև ավելի լայն մանյովրների դաշտ էր ստեղծում։

Երկրորդ հանգամանքը ֆինանսների տեղաբաշխումն էր Արևմուտքում, ինչն անձնական կախվածության մեջ է վերնախավին դնում։ Հանուն արդարության նշենք, որ գործող իշխանությունն էլ այդ հարցում օրիգինալ չէ։

Նմանատիպ փորձ 1996-ին ՀՀՇ-ն էր ցանկանում անել՝ փորձելով նախագահական ընտրությունների ժամանակ Տեր-Պետրոսյանի գլխավոր հակառակորդը դարձնել կոմունիստների թեկնածու Բադալյանին, դրանով ստանալով աջակցություն թե՛ Արևմուտքից, թե՛ Ռուսաստանի հակակոմունիստական իշխանությունից։

1996-ին դա չստացվեց, 2018-ին դա ավելի քան ստացվեց․ արհեստական դրածոն հաղթեց՝ համապատասխան ողբերգական արդյունքներով։ Քաղաքական պոկերի պարտիայում Հայաստանն, ու մենք բոլորս, պարտվեցինք։