Մի կողմ դնենք այն, որ ներկա աշխարհակարգի պայմաններում, ավելի ճիշտ աշխարհակարգի փլուզման պայմաններում, որևէ սահմանային սյուն երաշխիք չէ: Այդ սյուները չփրկեցին այսօրվա Լիբանանին, ժամանակին չփրկեցին Աֆղանստանը, Իրաքը, Սիրիան և բազմաթիվ այլ երկրներին ՛՛դեմոկրատական՛՛, ՛՛կոմունիստսկան՛՛, ՛՛սիոնիստական՛՛ ագրեսիաներից։ Մի կողմ դնենք նաև այն, որ Ադրբեջանը Հայաստանը հայտարարել է Արևմտյան Ադրբեջան և սահմանային սյուները չեն կարող անվտանգության երաշխիք ծառայել:

Քննարկենք գործող վարչապետի թեզն այլ տեսանկյունից, թե ինչու նա չի ուզում ունենալ օրինակ մի բանակ, որն անվտանգության այլ համակարգերին զուգահեռ, լինի կարևորագույներից մեկը:

Մարտունակ բանակը նշանակում է ունենալ.

1. սպայական կազմ, գործող սպայական պատվի ու հայրենասիրության գաղափարների վրա,

2. ունենա կրթական համակարգը, որտեղ դաստիարակվում է հայրենասիրություն ու դրա համար անհրաժետ արժեքային համակարգ,

3. ունենալ ռազմաարդյունաբերական համակարգ,

4. ունենալ ազատ մտածող ու արժանապատիվ քաղաքացիներ,

5. ունենալ արդյունավետ ու կազմակերպված սփյուռք, որի կազմավորման գործում մեծ է պետությանը դերը,

6. Եկեղեցու նման ցանցային կառույցը, որ որին պետք է պետությունն օժանդակի:

Ցուցակը կարելի է երկար թվարկել, սակայն, այստեղ մի առանցքային խնդիր կա, արժանապատիվ սպան, ուսուցիչը, քաղաքացին, գիտնականը, Սփյուռքի ակտիվ անդամն, արդյունավետ եկեղեցին չեն հանդուրժի գործող վարչապետին ու նրա թիմին: Աշխատող անվտանգային համակարգն, իր բոլոր բաղադրիչներով, ու այս կառավարությունն անհամատեղելի երևույթներ են:

Միայն ներկայիս թույլ, արժանապատվությունից զուրկ, արտաքին վտանգից սարսափող հասարակությունն իր ձայնը կտա ներկայիս վարչախմբին: