Քաղաքագետ Բենիամին Մաթևոսյանն Alpha News-ի եթերում «Վերնագիր» հեղինակային հաղորդման ընթացքում ներկայացրել է թեմայի շուրջ մասնագիտական վերլուծություն, որում մասնավորապես ասվում է.

Հայկական և ադրբեջանական իրողությունները ընդհանուր եզրեր չունեն

«Հայկական և ադրբեջանական իրողությունները ընդհանուր եզրեր չունեն, և դա շատ հստակ դրսևորվեց հոկտեմբերի 21-22-ին։ Տեսնենք, թե ինչ է քննարկվում երկու հարևան երկրների խորհրդարաններում։

1. Այն բանից հետո, երբ ՀՀ Ազգային ժողովի արտաքին հարաբերությունների մշտական հանձնաժողովը երկուշաբթի օրը կայացած նիստում հաստատեց «Սահմանների սահմանազատման հարցերով Հայաստանի և Ադրբեջանի պետական հանձնաժողովների աշխատանքի կանոնակարգը», հարցը ներառվել է ԱԺ լիագումար նիստերի օրակարգում։ Խորհրդարանի «ՔՊ» խմբակցության պատգամավորներն, առանց իրար հերթ տալու, խոսեցին այն մասին, թե որքան կարևոր է այս կանոնակարգը, և որ դրա վավերացումը թույլ կտա Հայաստանին վերջնականապես ֆորմալացնել իր սահմանները, այսինքն՝ վերջնականապես դառնալ պետություն։ Եթե, ըստ ՀՀ իշխանությունների, Հայաստանը սահմաններ չուներ, ու դրանք նոր են ձևավորվում, ապա ի՞նչ են կառավարում վերջին 6 տարիներին։

2. Միևնույն ժամանակ, Ադրբեջանի Միլլի Մեջլիսում ստեղծվել է «Արևմտյան Ադրբեջան» վերադառնալու նախաձեռնող խումբ:Համաձայնեք, որ իրավիճակն առնվազն պարադոքսալ է։ Կարելի է կատակով ասել, որ Նիկոլ Փաշինյանն, ըստ երևույթին, ցանկանում է, որ «ադրբեջանցիները «վերադառնան» Հայաստան՝ ադրբեջանական քարտեզներով արդեն իսկ «սահմանազատված» սահմաններով պետություն», բայց իրավիճակը չափազանց լուրջ է, որպեսզի դրան մակերեսորեն վերաբերվեն։

Միաժամանակ, կողքից դիտարկելով գործընթացները, տպավորություն է ստեղծվում, որ չնայած Երևանի և Բաքվի գործողությունների ակնհայտ հակադրությանը, կողմերը գլոբալ առումով իրականացնում են նույն աշխարհաքաղաքական ծրագիրը։ Պարզապես դրա իրականացման համար անհրաժեշտ է, որ մի կողմը պատրաստվի պատերազմի ու գրավի նոր տարածքներ, իսկ մյուս կողմը մոլորության մեջ պահի իր հասարակությանը մինչև «վերջին պահը»։ Այս իրավիճակում կա ևս մեկ կարևոր նրբերանգ. Բաքվից գնալով ավելի ու ավելի շատ են հնչում ձայները, որ «Ադրբեջանը խաղաղություն է ուզում ոչ թե Նիկոլ Փաշինյանի, այլ Հայաստանի և հայ հասարակության հետ», և այս հայտարարության ենթատեքստերից մեկն այն է, որ ադրբեջանական կողմի ընկալման մեջ, Փաշինյանը «մարված օբլիգացիա» է, ինչն իր հերթին կարող է նշանակել, որ Իլհամ Ալիևը ցանկանում է Հայաստանում տեսնել «գործընթացի նոր օպերատորի», որը պետք է ավարտի այն, ինչ սկսել է Փաշինյանը։

Ի՞նչ եք կարծում, դրանով կարո՞ղ է պայմանավորված լինել այն, որ մի շարք հայ պաշտոնյաներ սկսել են ավելի շատ ադրբեջանամետ հայտարարություններ անել, քան նույն թեմայով Իլհամ Ալիևը: Օրինակ՝ հայտարարություններ, թե «44-օրյա պատերազմի ժամանակ Բաքուն գործել է ՄԱԿ-ի 3-4 բանաձևերի շրջանակներում», թե օրինակ այն, որ «Ադրբեջանի կողմից հայկական տարածքների օկուպացման հարցը չնչին խնդիր է»։ Արդյոք մենք ականատես ենք հանրային քաղաքական քասթինգի։

Մտածե՛ք այդ մասին…»։