Նպատակը ինքնին լավն է, սակայն աշխատանքային մեկ օրվա տևողությունը մեկ ժամով կրճատելն հռչակված նպատակի համար անպիտան գործիք է, քանի որ խցանումների պարագայում (որոնք ավելանալու են ժամը 17:00 աշխատանքը ավարտող անձանց թվաքանակի կտրուկ աճով), թույլ չի տալու այդ մեկ ժամը փաստացի հատկացնել ընտանիքին:

Քանի որ ընդմիջումների ժամանակահատվածը կրճատելը ևս անթույլատրելի է` պայմանավորված աշխատանքի համաշխարհային ստանդարտներով և ԱՀԿ-ի հանդեպ ՀՀ պարտավորություններով, միակ արդյունավետ տարբերակը ընտրության հնարավորությունն է` մեկ հանգստյան օրվա ավելացում (Սկանդինավյան երկրների փորձ), փոխարենը 4 աշխատանքային օր 09:00-ից 20:00 կամ 10:00-ից 21:00 կամ էլ ներկայիս աշխատանքային ռեժիմը` 9:00-ից 18:00 5 աշխատանքային օր սկզբունքով:

Իսկ ներկայիս աշխատանքային ռեժիմով աշխատող մարդկանց պետք է տրվի հնարավորություն` ընտրելու` 10:00-19:00, թե´ 09:00-ից 18:00 աշխատել:

Հակառակի պարագայում կրճատված մեկ ժամը, միևնույն է, աշխատողը ծախսելու է խցանումներում:

Իմիջիայլոց, աշխատաժամանակի կրճատումը իրականում նպատակ ունի զուտ կանխել աշխատավարձերի բարձրացումը համատարած խելահեղ թանկացումների ֆոնին: