Ինչպես հայտնի է, Թրամփը մինչև նախագահ ընտրվելը խոստանում էր ուկրաինական խնդիրը լուծել 24 ժամվա ընթացքում:

Իհարկե, նրա խոսքերն այլ ընկալում ունեին: Նա հասկացնում էր, որ մտադիր չէ շարունակել աջակցել Ուկրաինային և հակված էր զիջումների գնալ Մոսկվային:

Եվ ահա, պարզվում է, որ ռուս-ամերիկյան բանակցությունների միջոցով երկու կողմերը հանգել են փոխզիջման ուկրաինական հարցով, որն էլ, իր հերթին, ամերիկացիները ներկայացրել են Զելենսկուն:

Այսօր, ապրիլի 23-ին ուկրաինական կողմը իր վերջնական պատասխանը պիտի տա. համաձա՞յն է այդ ռուս-ամերիկյան տարբերակին, թե՞ ոչ:

Ի՞նչ է իրենից ներկայացնում այդ ռուս-ամերիկյան լուծման տարբերակը

Ըստ բրիտանական Daily Telegraph-ի՝ ԱՄՆ-ի խաղաղության ծրագիրը հետևյալ տեսքն ունի.

Առաջին

Անհապաղ զինադադար։

Երկրորդ

Ուկրաինայի և Ռուսաստանի միջև ուղիղ բանակցությունների սկիզբ։

Երրորդ

Ուկրաինայի հրաժարումը ՆԱՏՕ-ին անդամակցելուց, բայց Եվրամիությանը նրա անդամակցության հնարավորությունը թույլատրվում է:

Չորրորդ

ԱՄՆ-ն դե յուրե ճանաչում է Ղրիմը, որպես արդեն Ռուսաստանի ամբաժանելի մաս:

Հինգերորդ

ԱՄՆ-ն չի ճանաչում դե յուրե մնացած ուկրաինական տարածքների կցումը Ռուսաստանին, սակայն ընդունում է, որ դրանք փաստացի գտնվում են Ռուսաստանի վերահսկողության տակ:

Ի դեպ, ԱՄՆ-ն այդպիսի փորձ ուներ ԽՍՀՄ-ի հանդեպ, երբ չէր ճանաչում դե-յուրե մերձբալթյան երկրները, որպես ԽՍՀՄ-ի մաս, սակայն ընդունում էր, որ այդ երկրները գտնվում եին Մոսկվայի վերահսկողության տակ:

Յոթերորդ

Ուկրաինայի տարածքի մի մասը (Խերսոնի մարզում) պետք է վերադարձվի Կիևին, իսկ ԱՄՆ-ն կստանա Զապորոժիեի ատոմակայանի վերահսկողությունը։

Ութերորդ

Ուկրաինան ԱՄՆ-ի հետ ստորագրում է համատեղ հանքարդյունաբերության համաձայնագիր

Իներորդ

ԱՄՆ-ն և Ռուսաստանը կարող են նոր տնտեսական կապեր հաստատել ամերիկյան պատժամիջոցների լիակատար վերացման և Մոսկվայի ու Վաշինգտոնի միջև էներգետիկ ոլորտում համագործակցության մեկնարկի դեպքում։

Բացի այդ կետերից, ԱՄՆ-ն չի երաշխավորելու Ուկրաինայի անվտանգությունը հետագայում, նշվում է, որ այն կարող է հաստատվել ռուս-ուկրաինական բանակցությունների արդյունքում, երբ հաստատվի երկու երկների միջև վստահության մթնոլորտ:

Այսօր Լոնդոնում շարունակվելու են ԱՄՆ, Ուկրաինայի և Բրիտանիայի միջև եռակողմ բանակցությունները, որին կմասնակցի նաև ԵՄ ներկայացուցիչը, սակայն դիտորդների կարծիքով, ոչ միայն Ուկրաինան, այլև եվրոպական երկրները համարում են, որ ամերիկյան այդ ծրագրով Մոսկվան «ավելի շատ զիջումներ է ստանում Ուկրաինայից»:

Սակայն ամերիկյան կողմը կտրուկ է տրամադրված և պահանջում է, որ ուկրաինական կողմը իր վերջնական որոշումը կայացնի: Եթե այդ տարբերակը չընդունվի, ապա ԱՄՆ-ն դուրս կգա բանակցային գործնըթացից, նշում են ամերիկյան հավաստի աղբյուրները:

Եզրակացնելով, կարող ենք նշել, որ Մոսկվան փաստացի մեծ հաջողություն է արձանագրում դիվանագիտական հարթակում: Սակայն պետք է նշենք, որ դա ավելի շատ ռազմաճակատում ռուսական զորքերի հաղթանակների շնորհիվ է:

Մյուս կողմից, այս հաղթանակի մեջ լուրջ լումա ունեն նաև ուկրաինական կողմի ոչ իրատեսական դիրքորոշումները, որոնք դրսևորվեցին վերջին երկու տարվա ընթացքում:

Սակայն, հանուն արդարության, պիտի նշել, որ 2022-ին Ստամբուլում, երբ ընթանում էին ռուս-ուկրաինական ուղիղ բանակցությունները, ռուսական պահանջները ավելի մեղմ բնույթի էին և, եթե Զելենսկին համաձայնվեր, ապա Ուկրաինան, շատ ավելի քիչ կորուստներով դուրս կգար այս իրավիճակից: Սակայն բրիտանացիներն ու Բայդենի ամերիկյան վարչակազմը թույլ չտվեցին, որ այն ժամանակ դա կյանքի կոչվեր և, ահա, այսօր Ուկրաինան շատ ավելի մեծ գին պիտի վճարի:

Ավելին, ըստ ամերիկյան դիտորդների, եթե ուկրաինական կողմը մերժի, ապա կես տարի անց ավելի ծանր պահանջների հետ պիտի հաշտվի:

Ընդ որում, այդ տեսակետին են ոչ միայն ամերիկացիները, այլև ներկայիս ուկրաինական վարչակազմի մի մասը և, մասնավորապես, Բուդանովի շրջապատը:

Կարելի է արձանագրել, որ արևմտյան երկրները օգտագործեցին ուկրաինացիներին մինչև վերջ, իսկ հիմա երբ պարզ է դառնում, որ զիջումների պիտի գնալ, փորձում են ազատվել ուկրաինական բալաստից:

Նույնը արևմտյան երկրները կիրառեցին նաև Հայաստանի հանդեպ 100 տարի առաջ: Սկզբից սիրաշահեցին մեզ Սևրի պայմանագրով, իսկ հետո, երբ պարզ դարձավ, որ անկարող էին դիմակայել Թուրքիային, «քցեցին» մեզ և նույն Թուրքիայի հետ Սևրը փոխարինեցին Լոզանի պայմանագրով:

100 տարի անց, Արևմուտքը նույն ձևով օգտագործեց Հայաստանը, արդեն զոհաբերելով Արցախը, իսկ այսօր պատրաստ է Ադրբեջանի հետ համաձայնության գալ՝ նույնիսկ Հայաստանի թուլացման հաշվին:

Այդպես է լինում, երբ փոքր երկրները թույլ են տալիս մեծ երկրներին՝ իրենց օգտագործել նրանց խաղերում:

Ինչպես ցույց է տալիս ողջ պատմության ընթացքը, շատ քիչ դեպքերում է, որ փոքր ժողովուրդները այդ խաղերից չեն տուժում:

Վրացիները տուժեցին 2008-ին, ադրբեջանցիները 1994-ին, ուկրաինացիները մեր օրերում, իսկ մենք՝ հայերս և՛ 100 տարի առաջ, և՛ այս օրերին:

Սա է իրականությունը:

Արտակ Հակոբյան

Աղբյուրը՝ Zham.am