Ազգերն ամենից շատ տառապել են և

կտառապեն իրենց տականքների երեսից:

Գարեգին Նժդեհ

 Մեր Ազգի Նվիրյալ Հերոս, Գաղափարական Առաջնորդ Գարեգին Նժդեհը իր ապրած կյանքով ու գործավ դասվում է Հայոց Մեծերի շարքերը: Հայ, ով իր ողջ կյանքը նվիրեց իր ժողովրդին, ամեն մի վարկյանը ապրեց իր ժողովրդի համար /Ի`նչ երջանկություն-մեռնել այն հուսավառ հավատքով, որ քո աճյունից շանթանման հերոսներ պիտի ծնին/:

-«Նժդեհական» ենք,- գոռում են այսօրվա մեր իշխանություն կազմած կուսակցականները: Տեղյա՞կ են թե ինչ է նշանակում «նժդեհական», հոգով ճանաչո՞ւմ են Նժդեհին: Կասկածում եմ: Ես կասեի «հականժդեհական»: Ինչո՞ւ: Խորհենք միասին:

Մեր ճակատագիրը.

Իր ճակատագրի դարբին է ամեն մի ժողովուրդ /Գարեգին Նժդեհ/:

 Ճակատագիր, որին արդեն թքած ունի մեր իշխանությունը ու բարոյալքված մեր ժողովուրդը: Արտագաղթ: Սոցիալ-տնտեսական ծանր պայմաններ: Ո’վ է պատասխանատու: Գոյության պայքա’ր… Գիտակցել ե’նք…Մի թե’ միշտ պիտի պայքարենք երբ ուշ է… Ո’վ է մեզ առաջնորդելու…:

Մեր բախտը.

Ազգերին, որպես իրենց ստվերը, հետևում է իրենց արժանի բախտը/Գ.Ն./:

   Ոչ մի ազգ իր բախտից չի կարող բողոքել ինչպես այսօր մենք. շրջապատված մեր արտաքին թշնամիներով, իսկ ներսում ազգի տականքներով:

Մեր տականքները.

Պատմության մեջ նախընթաց չունեցող մի ողբերգություն է խաղացվում Հայոց Աշխարհում, մի արնոտ խաղ, որի գործող անձինք, որի դերակատարներն են բռնությունը, բռնության կենդանի գործիքները` հայ ժողովրդի տականքը, և բռնության զոհերը` ինքը, հայ ժողովուրդը/Գ.Ն/:

/Առանց մեկնաբանության/:

Մեր թույնը.

Նյութապաշտությունը թույն է մեր նման փոքր ժողովուրդի համար/Գ.Ն/:

.Անգիտակից է հայը. ի’նչ է ասել փոքր ժողովուրդ: Այլապես կուլ չեր տա այդ թույնը: Գուցե’ մի օր գիտակցենք, բայց կարող է ուշ լինի:

Մեր քաղքենիությունը.

 Նյութապաշտության առջևից ընթանում է զզվելի քաղքենիությունը, որը նախապատրաստում է բարոյական անկումը անհատի, ազգի /Գ.Ն/:

 Ահա և մեր ազգի բարոյական վախճանը` մեր քաղքենի իշխանությունը, ում հոգում անձնական շահն ու աթոռապաշտություն է իշխում:

Մեր երիտասարդությունը

Ով հայրենապաշտ ու գաղափարապաշտ երիտասարդություն ունի, նա էլ ապագա ունի /Գ.Ն/:

 Երերուն է մեր ապագան: Խարխլվում են հիմնարար պատերը, որովհետև երիտասարդությունը հայացքը Արարատից թեքել է դեպի նյութական բերկրանքը ու ժամանակակից հաճույքները:

Մեր գաղափարախոսությունը.

 Ներկա ազգային գաղափարախոսության ձեռքում է ազգիս ապագան:

 Վտանգված է մեր երկրի ներկան ու ապագան, որովհետև  հայի հոգում վերջին շունչն է փչում ցանկացած գաղափարախոսություն:

Մեր արտաքին ուժերը.

 Մի ժողովուրդ, որ իրեն պետք եղած ուժերը իրենից դուրս է փնտրում, կուրորեն իր պարտությունն ու անկումն է նախապատրաստում/Գ.Ն/:

Մեր իշխանության պատասխանատուները մեկ արևելք են վազում, մեկ արևմուտք, որ փրկեն սեփական կաշին: Ինչպիսի նողկալի վիճակ. քո ժողովրդին տրորելով գլուխ ես խոնարհում «ժողովրդիտ ճակատագրով» խաղացող որևէ ուժի:

 Ժողովրդասպան է նա, որ իր կեցվածքով ու գործով տկարացնում է իր ժողովրդի ուժը և կարողության գիտակցությունը/Գ.Ն/:

Կարող ենք մենք մեր ափերից դուրս. հաջողակ գործարար ենք, շինարար կամ գիտնական: Մեր հողի վրա` վանդակում անհույս մի թռչնակ:

«Նժդեհակա’ն»: Ծիծաղելի է: Պետք չի այդքան թմբկահարել: Միթե՞ մանկապիղծ քահանային աղոթքները կփրկեն:

Դառն է եղել հայիս բախտը. զրկանքներ ու եղեռն տեսավ, երջանկություն չտեսավ:

Շավարշ Շահբազյան