«...Հիմա ի՞նչ անեմ` հավատամ, փոխվեմ դառնամ մարդկանց նման, որ սկզբից կոմունիստ էին, հետո ՀՀՇ, հետո Օրինաց կամ ազգային միաբանություն, հետո Հանրապետական, ու խիստ պահանջված լինեմ իշխանության կողմից, ղեկավարներիս քծնեմ, ենթականերիս ստորացնեմ, ում պետք ա, փող տամ, որտեղ պետք ա՝ ՏԱՍՈՎԿԱ անեմ, Հայաստանի ապագայի մասին խոսամ, բայց արտասահմանում տուն առնեմ: Հավատամ, որ փոխվե՞մ, այսինքն մինչև հիմա դուք չեք հավատացել Հատաստանի ապագային, ազատությանը, մեր կամքով ու մեր երկրի շահերից բխող որոշումների ընդունմանը, հիմա նո՞ր պետք ա հավատաք ու դրա համար պետք ա փոխվեք, վա՞տն էիք մինչև հիմա, պետք ա փոխվեք, դառնաք լա՞վը, թե՞ հակառակը։

«Արմեն ջան, հավատում եմ, որ փոխելու ենք ձեր սերժ անունով նախագահին, մի լեգիտիմ, իսկական ժողովրդի կողմից ընտրված նախագահ ենք ունենալու»։

«Ես չեմ խոստանում այլ պատասխան, բացի՝ հավատա ուժերիդ, վստահիր ծարավիդ ու ու Լավ կլինի, ապէ»։

«Իսկ Դու? հարցին, շատերը կասեն, իսկ ինչու չէիք փոխում մինչև հիմա, իսկ ինչու մարդասպանը (ինչ է թե ինքը օլիգարխի դուրսպրծուկ էր) չդատվեց, իսկ ինչու կոռուպցիան կրտուկ չնվազեց, իսկ ինչու դատարանները վերածվել են մարդկանց «թիկունքի ամրությունը» ստուգող մեխանիզմի, ով թույլ է, ջարդվում է, ինչու շատերը ձեր կուսակցությունում հարկ չեն տալիս, ինչու շատերը ունեն մեծ հաշիվներ և սեփականություն արտասահմանում։ Ինչու, ինչու։ Այս հարցերը ես լսում եմ, երբ շփվում եմ հասարակ քաղաքացիների հետ»։

«Լավ է գրված... ՀՀԿ-ն, ի դեմս քեզ, Արմեն ջան, մեծ ձեռքբերում ունի: Ասում եմ սրտանց ու համոզված եմ դրանում: Իսկ կարելի՞ խոստանալ իրատեսական բաներ, օրինակ՝ օլիգարխները կմտնեն հարկային դաշտ, ձեռնարկատերերը մի տարի առաջ հարկերն ավանսով չեն մուծի, ուստիկանները կդադարեն ոտնատակ անել օրենքն ու կարգուկանոնը... Եթե այո, ես սա կպահեմ որպես «նոուհաու» ապագա «Անկուսակցականների կուսակցության» ծրագրային թեզ»: