Ոստիկանապետ Վլադիմիր Գասպարյանն օրինական է գնահատում այն, որ ընտրությունների օրը մարդկանց լցնում էին երթուղայինները և դատարկում ընտրատեղամասերում։ Նա իրեն համարում է գողականների ու հարիֆների ոստիկանապետը և երազում այն մասին, որ ամեն մի քաղաքացու կողքին մի ոստիկան լինի։

Վազգեն Սարգսյանից «ֆիքստուլ», իսկ Րաֆֆի Հովհաննիսյանից «զորավար» մականունը ստացած Վովային ակնհայտորեն դուր է գալիս իր նոր՝ տոկոս «խփողի» և քաղաքական գործընթացներին խառնվողի դերակատարումը։ Նա ձգտում է դառնալ քաղաքական դաշտի թիվ մեկ շոումենը։

Իր արտիստիկ պահվածքով և «ֆիքստուլ» վարքագծով Գասպարյանը փորձում է Վանո Սիրադեղյան խաղալ, բայց մոռանում է մեկ կարևոր բան. Վանոն 88–ի շարժման դեմքերից էր և քաղաքական դաշտից տեղափոխվեց ոստիկանական համակարգ։ Ասել է թե՝ Վանոն ուզեր թե չուզեր՝ քաղաքական ոստիկանապետ էր լինելու։ Իսկ ահա շոումեն Վովան ուզում է ոստիկանապետի ֆունկցիան ծառայեցնել քաղաքական դաշտում իր կշիռը բարձրացնելուն։ Այդ առումով նա նման է մեկ այլ Վանոյի՝ Սահակաշվիլու թիմակից նախկին ոստիկանապետ Վանո Մերաբիշվիլուն, ում առաջին իսկ հարմար պահին դատելու են Վրաստանում ընտրությունների ժամանակ տոկոս «խփելու» և այլ «աստվածահաճո» գործերի համար։

Բան չենք ակնարկում։ Պարզապես Վլադիմիր Գասպարյանը միշտ պետք է հիշի, որ Սերժ Սարգսյանն անցողիկ է, իսկ ահա քրեական օրենսգիրքը՝ մնայուն։

Սևակ Մինասյան